ZeMama: Zitmoeder

“Ik ben geen zitmoeder”, zei mijn vriendin terwijl we allebei languit op de bank hingen. “Ik snap moeders niet die in hun bikini aan de badrand gaan zitten. Dan doe je toch leuk mee?” Ik knikte. Zou ik een zit- of een speelmoeder worden?
 

Middenin de kamer hangt een schommel. Speciaal voor onze kleine Tijl. Het is niet erg dat we er af en toe tegenaan lopen en dat het er nogal kinderachtig uitziet bij ons thuis. Voor ons kind hebben we dat over. Hij moet kunnen spelen. We wonen klein en in onze stadstuin is het schatje waarschijnlijk snel uitgekeken. Dat betekent dat we erop uit moeten. Naar het park. Naar een speelmuseum. Een abonnement op de dierentuin hebben we al. We moeten met hem spelen. 
 

 

Vaders en moeders 

Vaders doen andere dingen met het kind dan moeders. Zo is mij inmiddels weer heel duidelijk. Mijn man doet vaak fysieke oefeningen met het kind. Hij stimuleert hem te rollen en daagt hem uit met de babygym. Ik lees vaak boekjes met Tijl en duw hem op de schommel. Ik hoop dat ik een speelmoeder word. Niet zo’n type dat vanaf het terras naar het kind roept: “Goedzo Tijl! Wat ben jij goed met tikkertje!”

Renmoeder

Maar vaak sta ik niet bij die dingen stil. Dan ben ik druk met werken, Tijl en mijn sociale leven. Ik vergeet Tijl dan op zijn buik te leggen en stimuleer hem niet voldoende met de babygym. Dan ben ik geen zit- of speelmoeder. Dan ren ik door de dag. Op de automatische piloot en heel onbewust. Daar wilde ik iets aan doen. 

 

 

Mindful moederen

Daarom ren ik op dit moment elke donderdagavond, net na het eten, naar een training mindfulness. Dat is een vorm van meditatie waarin je je bewust wordt van de fysieke en geestelijke sensaties en gebeurtenissen van het moment.

 

Afgelopen keer kwam ik bijna te laat en geïrriteerd binnen. Ik had een drukke werkdag gehad, nog niet gegeten en Tijl weinig gezien. De buikpijn die ik de hele dag had, zorgde ook niet voor een beter humeur. Gehaast plofte ik op mijn matje. 
 

Gedachten in wolkjes 

Omdat het onmogelijk is al je gedachten los te laten, probeerde ik ze te vangen in wolkjes die ik vervolgens uitzwaaide. De volle mailbox, vaatwasser en wasmand. Mijn sociale verplichtingen en de irritaties van de dag. Ik bekeek ze allemaal van een afstand, terwijl de wolkjes steeds verder wegdreven. En natuurlijk kwam Tijl voorbij. En ik beloofde hem, vanaf de yogamat, dat ik niet alleen maar zou gaan zitten (mediteren) zolang hij thuis woonde. 

 

Ik wil een speelmoeder zijn. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!