ZeMama: Thuiswerken met een baby

Ken je dat? Collega’s die het pand verlaten met de woorden: “Ik werk thuis vandaag! De baby is ziek!” Respect heb ik voor ze. Werkelijk. Ik krijg namelijk geen letter op papier met een hangend kind aan mijn lijf. 

 

Als jij maar gelukkig bent

Mijn kleine schatje is nu ruim een half jaar. In de eerste periode is hij nooit ziek geweest. Geen extreme buikkrampjes, rare vlekken of andere kinderziektes. Hij heeft nog geen snotneus gehad. Dat kwam vast niet omdat ik zo hysterisch met hygiënische dingen in de weer was toen hij nog een mini-Tijltje was. Er kwam geen kleuter met een snottebel in zijn buurt en in de eerste weken moest iedereen die in zijn buurt kwam, de handen wassen. Zo hadden we het geleerd in het ziekenhuis. Het kwam ook niet omdat we zo goed voor hem zorgden en hem om de dag zorgvuldig in bad deden en checkten op gekke vlekken of andere rariteiten. Nee hoor. Ik ben tijdens mijn zwangerschap afschuwelijk ziek geweest, waardoor Tijl antistoffen in zijn lichaampje meekreeg. Graag gedaan Tijl. Als jij maar gelukkig bent. En gezond.
 

 

Antistoffen

Het half jaar waarin de antistoffen hun werk doen is nu voorbij. En daarom zat ik laatst met een hangerig kind op mijn schoot, tijdens een doodnormale werkdag. Dapper logde ik in op het systeem van mijn werk. De computer reageerde langzaam op mijn commando’s. Intussen jengelde Tijl. Ik beantwoorde een mail en legde daarna Tijl in de box. Hij zette het op een krijsen. Ik wiegde hem terwijl ik met één oog op mijn scherm keek. Een afschuwelijke to do-list staarde me aan. Ik besloot Tijl in bed te leggen, maar hij huilde hartverscheurend. Intussen dacht ik aan mijn werk. Ik vond dat ik een collega moest bellen omdat ik aan zag komen dat het allemaal niet ging lukken. Gelukkig begreep ze het en ze nam een paar dingen van me over. Intussen jengelde Tijl. Ik deed 'm in de draagdoek omdat ik ergens had gelezen dat baby’s graag bij je willen hangen als ze ziek zijn. Hij huilde en worstelde zich los. Daarna legde ik Tijl in ons grote bed en ging naast hem liggen. Tevreden viel hij in slaap. 
 

 

Opvoedprincipe

En daar ging weer een opvoedprincipe aan gruzelementen. Dat van ‘kinderen horen in hun eigen bed’ enzo. Maar ik was blij dat mijn kleine grieperige ventje lekker sliep en ging met de iPad naast hem liggen om nog een beetje werkgerelateerde dingen te kunnen doen. 

 

Ik vind het knap. Mensen die thuis kunnen werken terwijl hun kroost ziek is. Ik kan me niet concentreren met gejengel op de achtergrond. Hoewel. Een kantoortuin is ook niet altijd vrij van geluiden. En vaak hoor ik het gejengel van Tijl liever dan het gezeur van mijn collega’s. Laten we wel wezen. Hoe dol ik ook op ze ben. Maar tegen mijn collega’s kan ik zeggen: “Ga eens ergens anders zitten bellen”. Of: “Zou jij even koffie voor het hele kantoor kunnen gaan halen? Doe voor iedereen maar Latte Macchiato. Dat duurt lekker lang.” Dat werkt bij Tijl niet. Hij jengelt en huilt wanneer hij er zin in heeft. Toen meneer was uitgeslapen op het grote bed, wilde hij spelen. Volgens mij vond hij het wel gezellig zo. Mama thuis, lekker keten op het grote bed en doen wie het hardst kon hoesten. 

 

Als Tijl ’s avonds om half zeven in bed ligt, is het me-time. Ik klap mijn laptop open, slinger het kantoorsysteem aan en ga lekker aan het werk. Zo hard als ik kan. Ik kan het best. Thuiswerken met een baby. Als hij slaapt ja.  

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!