Thirty-love: Reddende engel
Op de snelweg, zaterdagnacht, hoor ik ineens een knal en voel ik mijn stuur trillen. Klapband. Snel parkeer ik op de vluchtstrook en stap uit. Mijn linkervoorwiel is aan flarden. ‘Wie zal ik bellen?’ vraag ik me af, maar dan realiseer ik me dat mijn telefoon leeg is. Al een uur.
Ik had vrijdag ook al een feestje gehad en besloot vandaag met de auto naar de borrel te gaan, zodat ik niet zou drinken. Ik moet zondag een rapport schrijven; moet ik een beetje fit zijn. Het was supergezellig met Carien en Hannah en we kwamen in de Ierse kroeg een paar leuke kerels tegen, dus werd het later dan verwacht. Hannah probeerde me nog over te halen om te blijven slapen, maar gelukkig was ik verstandig genoeg om weer te gaan.
Nu zal het een uurtje of drie zijn en ik sta stil langs een verlaten snelweg. Er rijdt af en toe een auto langs, op hoge snelheid. Ik snap niet dat iedereen doorrijdt zonder naar me om te kijken. ‘Heeft dan niemand meer tijd om een ander te helpen?’ bedenk ik me verontwaardigd. ‘Is het zo individualistisch geworden?’ zit ik me op te winden. Maar na een paar minuten begint het tot me door te dringen dat ik iets moet gaan ondernemen. Ik geloof dat ik een ANWB-abonnement bij mijn leaseauto heb, maar ik heb ze nog nooit nodig gehad en heb geen idee waar ik hun telefoonnummer heb. Niet dat dat uit maakt, want mijn telefoon doet het toch niet. Op zoek naar een praatpaal dus? Ik kijk door de voorruit naar de vluchtstrook. Er ligt een lange, lege, donkere weg voor me. Het regent niet, maar dat kan elk moment veranderen. In mijn achteruitkijkspiegel ziet de weg er precies hetzelfde uit. Geen praatpalen of tankstations in zicht.
Dan ineens doemen er twee koplampen op in mijn spiegel. Verheugd draai ik me om. Er nadert inderdaad heel langzaam een voertuig op de vluchtstrook achter mij. De lampen zijn zo fel dat ik niks meer zie, behalve die twee lichtbundels en dan loopt er ineens een rilling over mijn rug. Wie zit er in die auto? Wat wil hij van me? Wat kan ik er tegen doen als hij zich opdringt? Of me meeneemt? Waarom doet die kuttelefoon van me het niet? Koortsachtig zoek ik naar de knop waarmee ik de auto vergrendel. Als ik erop druk, klinkt een ‘klak’. Mijn deur is op slot, maar ik voel me niks veiliger. Paniekerig kijk ik in mijn spiegel. De koplampen zijn nu vlak achter mij. Ik slik. Ik kijk nog een keer. En dan zie ik ineens de contouren van de auto wiens koplampen me zo bang maken. Het is een gele ANWB-wagen. Met een grote balk met ‘wegenwacht’ erop. Er komt een man uit met de vriendelijkste blauwe ogen die ik ooit gezien heb. “Ik kwam toevallig langs en zag je Mini staan. Slecht moment voor pech, hè, meiske?”, zegt hij. Ik knik en voel iets over mijn wangen lopen. Tranen van opluchting. “Och, wijffie, niet huilen, hoor, we hebben hem zo weer aan de praat.” Ik knik weer. En besluit voortaan ’s nachts altijd te stoppen om te helpen. Als ik het durf tenminste.
Lees ook de vorige Thirty-love columns!
Thirty-love is de blog van Frederique Hoogerdoel, single, dertig-plus, advocate, woonachtig in Utrecht, verknocht aan haar beste vriendin Carien, ook single, stewardess en wonend in Amsterdam. Samen zoeken ze hun weg in de verwarrende wereld van het dertigers-daten. Daarbij worden ze gesteund en geplaagd door hun gesettelde vriendinnen met kinderen, die ze er soms ongewild op wijzen dat de wereld onherroepelijk veranderd is sinds ze twintig waren.De blog geeft lezers de kans om mee te leven met Frederique, hoofdpersoon van 30-love, de roman die in november 2013 uitkomt. Meer Frederique? Kijk op thirty-love.nl en facebook.com/thirtylove. Frederique is gecreëerd door schrijfster Ilse Nelemans.