Nog lang en gelukkig

Vorige week werd tijdens het journaal een item uitgezonden over een Amerikaans echtpaar dat 81 jaar getrouwd was. Ik smolt. Kun je het je voorstellen? 81 jaar samen, zonder elkaars hersenen in te slaan? Ik niet. 

 

Eenentachtig jaar is voor mij ook geenszins haalbaar. Terwijl sommige vriendinnen op hun zesentwintigste het idee hebben dat het ‘nu of nooit is’ en iedere avond een andere date hebben, kijk ik naar m’n hond en denk: godzijdank ben jij al tevreden met een bot en een aai over je bol.

 

Alhoewel ik dus niet bepaald smachtend voor etalages van bruidszaken sta, heb ik wel een zwak voor opa’s en oma’s die hand in hand over straat lopen. Of samen op een bankje hun boterham eten. Of nog steeds een valentijnskaart naar elkaar sturen. Goed, ik heb gewoon een zwak voor opa’s en oma’s in het algemeen.
 

 

'Ik pas me voor niemand aan'-generatie
Want hoe doen ze dat? Wat zijn de wijze levenslessen die wij als ‘ik pas me voor niemand aan’-generatie kunnen leren? John en Ann Betar uit Amerika zeggen de verstandige woorden: “Marriage isn't a lovey-dovey thing for 80 years.” De ander accepteren zoals hij/zij is en tevreden zijn met wat je hebt en wat je doet, zorgt ervoor dat deze oudjes al ruim tachtig jaar vrolijk naast elkaar op de bank zitten.

 

‘Acceptatie’ en ‘tevreden zijn met wat je hebt’ zijn echter precies de kernwaarden die bij de meesten van ons niet meer in het chromosomenpakket zitten. Wij willen alleen maar meer, beter en die fucking prins(es) in een Mercedes. En nee, hij/zij mag niet te hard lachen, vieze sokken aandoen, het theezakje twee keer gebruiken of ongekamd haar hebben. Dat accepteren we niet. En nee, we hebben geen tijd om tevreden te zijn. We werken. 

 

Rimpelige kont
Dan doen de meeste opa’s en oma’s het toch stukken beter. De mijne in ieder geval wel, want wanneer je ruim zestig jaar getrouwd bent, nog steeds de boterhammen voor opa smeert en plagerige opmerkingen naar elkaar kaatst, ben je naar mijn idee de grootste winnaar. Niet: jouw rimpelige kont zakt sneller weg dan de ijskappen op de Noordpool, maar: ik ben tevreden en accepteer dat deze imperfecte maar ó zo perfecte persoon elke ochtend weer een glimlach op m’n gezicht laat verschijnen.

 

Dan leef je pas echt lang en (meestal) gelukkig.