ZeMama: Ik wil slapen!

Kijk je ook weleens naar opvoedprogramma’s waarin kinderen van de één op andere nacht veranderen van kleine duivels naar zoetslapende engeltjes? Geloof je niet dat dat kan? Ik nu wel. 

 

Eigenlijk is onze zoon een prima slaper. We geven hem de fles, lezen een verhaaltje en leggen meneer in bed. Welterusten. De afgelopen tijd kwam het echter steeds vaker voor dat hij om zeven uur niet wilde gaan slapen. Hij huilde hartverscheurend als we hem alleen in zijn donkere kamertje achterlieten. Hij had ook veel vaker nachtelijke huilbuien. We namen hem af en toe mee in bed, waar hij dan prinsheerlijk lag te slapen en wij wakker lagen. Kon dat niet anders? 
 

 

Eenkennigheid

Overdag merkten we al dat ons kleine schatje wat eenkenniger werd. Zelfs bij de komst van opa en oma klampte hij zich aan ons vast. Tijl begrijpt nu wat afstanden zijn en snapt ook dat mama en papa er niet vanzelfsprekend altijd zijn. Mama kan ook gewoon weggaan. Vervolgens raakt hij van slag, omdat hij onbewust weet dat hij afhankelijk is. Paniek! Paniek omdat mama weggaat en hij begrijpt wat de consequenties zouden kunnen zijn. Eenkennigheid is dus eigenlijk een flinke sprong vooruit, al voelt dat voor papa en mama niet altijd zo.

 

Leuk hoor. Maar wat nu? 

Na een paar gebroken nachten en weer een ochtend met wallen achter mijn bureau, vertelde een collega met drie zoons dat zij het ook had gehad. Ook hun kinderen sliepen met fasen bij hun in bed. Vader en zoon lagen dan heerlijk te ronken, terwijl moeke wakker lag. Same here. 

“Hij is bang omdat hij denkt dat hij alleen is”, vertelde ze. “Wij gingen onze kinderen dan troosten en daarna weer weg. Vervolgens wachtten we vijf minuten. Daarna gingen we weer terug om hem weer te troosten. Vervolgens wachtten we tien minuten.” 

Volgens mijn collega werkte het. Het gehuil was binnen een paar nachten voorbij.

 

 

De oplossing 

Ik verheugde me er bijna op om de theorie in de praktijk te brengen. Bij het eerste huiltje van Tijl, stond ik naast zijn bed. Ik troostte hem en liet hem in zijn bedje. Daarna ging ik weer weg. Ik bleef in bed liggen terwijl Tijl zijn longen uit zijn lijfje krijste. Na vijf minuten ging mijn man naar hem toe. Vervolgens zou ik na tien minuten gaan. Maar die tien minuten maakten we nooit vol. Ons kind sliep. De volgende nacht gebeurde hetzelfde. Toen stopte het gehuil na vijf minuten. 

 

Is het echt zo makkelijk?

Is je kind gezond, heeft hij zijn buikje vol en een schone luier? Dan is het zeker het proberen waard. Troosten, vijf minuten wachten en weer terug. 

Tijl voelt zich in elk geval weer veilig in zijn eigen crib en ook papa en mama hebben weer een horde genomen. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!