ZeMama: Een kind is echt de bom

Een jaar terug was mijn buik een luchtballon, mijn huis strak opgeruimd en keurig gepoetst en ikzelf in blijde verwachting. We zouden eindelijk een kindje krijgen. 

 

Voor veel mensen is de eerste kennismaking met het ouderschap nogal heftig. Gebroken nachten, echtelijke ruzies over luiers, spenen en voedingen en hysterische huilbuien. Het is niet niks, die verantwoordelijkheid voor een kind en hoe je daar dan mee omgaat. Het lijkt allemaal hartstikke mooi. Zo’n baby. Misschien ben je van plan om een baby te ‘nemen’ om je relatie te redden. Ik kan nu wel één ding zeggen. Als er iets is dat een bom onder je relatie legt, is het een kind. 

 

Lawine van geluk

Eigenlijk heb ik niks te klagen over het afgelopen jaar. Tijl is gelukkig en gezond, hij slaapt en eet goed en heeft zo nu en dan een driftbui die zijn weerga niet kent. Het opvoeden begint met volle teugen. Laatst heeft het kleine schatje mij keihard gebeten. Uit pure drift omdat hij het kastje met luiers niet leeg mocht trekken. Schattig? Best wel. Maar ons kleine wonder heeft wel begrepen dat dat absoluut niet de bedoeling was. Toen ik een vriendin vertelde hoe ik het afgelopen jaar heb ervaren, kon ik niet anders zeggen dan dat het een lawine van geluk was. 

 

Een kind is echt de bom

Maar ook onze gelukslawine krijgt tandjes, heeft enorme aanvallen van koorts gehad en was weleens ziek op momenten dat het niet erg handig uitkwam. En wie blijft er die dag dan weg van zijn werk omdat het schatje niet naar de opvang kan? Ook als je dus gezegend bent met een ‘makkelijk’ kind (ik heb iets tegen het woord ‘makkelijk’ in combinatie met ‘kind’. Ik spreek liever van ‘tevreden’) komt die bom om de hoek kijken. Ook al vind je je partner nog zo lief, aantrekkelijk en leuk… als je allebei een nacht slecht hebt geslapen omdat je wereldwonder tandjes krijgt, moet je de volgende dag wel gewoon naar kantoor. En ’s avonds weer eten koken. Voor je schatje zorgen en waarschijnlijk nog werken omdat je overdag geen ruk hebt gedaan omdat je zo moe was. 

Begrijp je een beetje waar ik heen wil? 
 

 

Er is er 1 jarig

Op 12 maart werd onze zoon 1 jaar. Het jaar waarin ik #moeke werd. Het jaar waarin ik om het minste of geringste in tranen uitbarstte. Als hij zijn hoofdje rechtop kon houden. Als hij naar ons lachte. Als hij zijn hoofdje blauw gilde omdat hij uit bad moest, de kinderstoel in of zijn luier aan. Ik kijk met plezier terug op de weeën die ik heb gehad. De uiteindelijke keizersnee en de kleine gelukslawine. De dagelijkse zorg en de ondraaglijke zorgen over zijn bestaan. Komt het allemaal wel goed met ons kind? Verslikt hij zich niet in een rozijntje? Vindt hij wel aansluiting bij andere dreumesen?

En dan kijk ik naar hem en weet het zeker. Het komt hartstikke goed met Tijl. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!