Somebody Els: Frustratie door de appelmoes

Soms, heel soms, raak ik ongelooflijk gefrustreerd vanwege onbenullige dingen. Omdat ik het potje appelmoes niet open krijg. Of de fles ketchup. Of de televisie valt ineens uit en ik krijg ‘m niet meer aan. Of mijn laptop crasht. 

 

Hij, mijn ex-man, loste dat vroeger namelijk allemaal voor me op. Als het beeld van de televisie ineens wegviel deed ik niet eens een poging het zelf te fixen. Ik riep Martijn direct. Met een potje appelmoes was het niet anders. Ik deed een halve poging om beweging in het deksel te krijgen, maar echt mijn best deed ik niet. Zodra ik met de appelmoes, ketchup of fles cola de kamer in kwam lopen, wist hij het al. Ik hoefde niet eens iets te zeggen.

 

Schimmel en frustratie in een klein potje appelmoes

Maar die tijd is voorbij. Ik moet het nu zelf doen. Ik moet zelf de updates van de laptop installeren, zelf het lampje verwisselen van de auto, en zelf het potje appelmoes open maken. En dus sta ik regelmatig gefrustreerd aan het aanrecht met een pot in mijn hand waarvan de deksel er nog op zit. “Lukt het niet, mam?”, vraagt mijn driejarige peuter dan steevast. “Nee”, zeg ik dan teleurgesteld. En ik prik vervolgens gaatjes in het deksel, zodat het potje toch open gaat. Met als gevolg dat de schimmel zich na twee dagen heeft ontwikkeld in datzelfde potje.
 

 

Ja, soms moet ik ervan huilen. Maar soms zijn er ook van die momenten, dat ik me onoverwinnelijk voel. Zelfstandig en sterk. Zo kocht ik laatst een chocker top. En dat was een big deal.

 

Aandacht!

Voor mijn scheiding gaf ik weinig geld uit aan mezelf. Ik ging één keer per jaar naar de kapper en had seizoenenlang dezelfde winterjas. Van de H&M, dus de kwaliteit was ook maar matig. Ik zag er niet onverzorgd uit, integendeel. Maar echt bewust aandacht aan mezelf besteden deed ik niet. Het kwam gewoon niet in me op.

 

Inmiddels doe ik dat dus wel. Vooral mijn haar en mijn make-up neem ik wat meer de tijd voor. Het zijn kleine aanpassingen, maar ze maken wél het verschil. Ook denk ik beter na over welke kledingstukken bij me passen. Het werd dus de choker top. Hartstikke leuk ding, waarbij de sluiting achter in je nek zit. Een ingewikkelde sluiting. Een sluiting die niet gemaakt is om alleen te doen.

 

Ik stond in de badkamer met de choker in mijn hand. Kut. Hoe krijg ik dit in hemelsnaam aan zonder echtgenoot om te helpen? Geen echtgenoot, en geen ogen in mijn achterhoofd. Een probleem. Ik keek naar mijn leuke top. Ik keek naar de knoopjes. Ik dacht na. Ik keek naar de vrouw in de spiegel: “Kom op, zelfstandige stoere vrouw. Hup hup.” Ik deed nog net geen oerkreet.

 

 

Onoverwinnelijk en sterk

Ik trok de top over mijn hoofd, de achterkant naar voren, geen armen in de mouwen. Met behulp van de spiegel maakte ik de knoopjes vast. (Heb je dat weleens geprobeerd? Is nog knap lastig, in spiegelbeeld.) Ik draaide de top, zoals het hoort. Het was tijd om de armen in te steken. De eerste arm ging makkelijk, er was genoeg ruimte. De tweede arm daarentegen... Ik wurmde mijn arm de top in. De stof stond strak. Mijn elleboog moest er doorheen. Ik voelde de stof trekken. Ik deed mijn ogen dicht, en duwde door. Op hoop van zegen! Hij zat. Hij zit? Hij zit! 

 

Onoverwinnelijk en sterk, ik zeg het je. Ik koop gewoon geen appelmoes meer.