Somebody Els: Permanente versiering

“Ik koppel je aan Gerrit”, zegt ze. “Hij maakt de mooiste letters, wat mij betreft.” Ik kijk naar Gerrit, de grote kale man met van die oorringen waar je een fles cola doorheen kunt duwen. Hij kijkt streng. Ik zoek steun bij de dame van de balie. “Dit is mijn eerste keer, ik vind het wel een beetje spannend.” Ze glimlacht warm en zegt er wel even bij te blijven als Gerrit gaat beginnen.

 

Mijn lot ligt in Gerrit zijn handen. Als hij het verprutst, heb ik geen ‘niet-goed, geld-terug-garantie’ die ik kan claimen. En een tegoedbon zal me ook niet helpen. “Doet het pijn?”, vraag ik aan Gerrit. Hij trekt zijn shirt omhoog en ik kijk naar een buddha die zijn volledige bovenlijf siert. “Als het pijn zou doen, had ik dit niet.” Dat is waar. En trouwens, ik heb een bevalling achter de rug. Geloof me, als je die pijn kunt dragen, kun je álles dragen.

 

We gaan eerst even oefenen. Ik krijg een plakplaatje op van de tatoeage die ik heb uitgekozen en mag daarna in de spiegel kijken om te bepalen of het is wat ik ervan had verwacht. Ik kijk. De letters zijn elegant en klein. De woorden staan symbool voor de transformatie van het afgelopen jaar. Ja, dit is mooi. Het is goed zo.

 

 

Concentratie

Ik geef mijn akkoord en ik neem plaats op de pijnbank. De dame van de balie komt bij me staan. Haar aanwezigheid stelt me uitermate gerust. Gerrit trekt mijn huid strak en leunt met een enorm gewicht op mijn buik. Hij begint. Vol verbazing kijk ik naar de man. De man met handen als kolenschoppen, die zo secuur en precies te werk gaat. Je zou het niet verwachten. 

 

Een halfuur lang is hij aan het werk. En een halfuur lang zegt hij niets. Doodse stilte, behalve het geluid van de naald die prikt in mijn zij en buik. Gerrit is geconcentreerd. Dit is zijn domein, dit is zijn kunstwerk. Hij moet dit klusje klaren, hij kan zich geen enkele fout permitteren. Ruilen of retourneren is geen optie. Ik kan in dit soort situaties een behoorlijke kletskous zijn, maar ik besluit Gerrit maar niet uit zijn concentratie te halen. Stel je voor dat hij uitschiet ofzo.

 

“Je hebt een van de moeilijkste plekken uitgekozen op het lijf, maar ik ben klaar. Ga maar kijken.” Ik loop naar de spiegel en kijk goed naar de woorden op mijn buik. Het ziet er schitterend uit. Vol betekenis. Dit is niet zomaar een tekeningetje, voor mij is dit een work of art. 

 

Achterlijk? Of overgave?

Tatoeages. Ik vind ze fascinerend. Elke tekening en elk woord heeft een betekenis voor de persoon die ze draagt. En blijkbaar is het voor die persoon zo belangrijk, dat het permanent op het lijf geplaatst moet worden. Tegenstanders noemen dat ‘achterlijk’, ik noem het ‘overgave’. Ik koos ervoor op mijn 29e mijn tatoeage te laten zetten. De reden is dat dit jaar mij zo veranderd heeft, dat ik de transformatie letterlijk met me mee wil blijven dragen. Het hoort bij mij. 

 

Van tevoren werd ik door een vriendin gewaarschuwd dat tatoeages verslavend zijn. Ik geloofde haar niet. “Ik houd het bij deze”, verzekerde ik haar. Maar laatst, toen ik de afwas stond te doen, dacht ik aan mijn volgende tatoeage. Ik weet exact welke het wordt en waar. Ik weet alleen nog niet wanneer. Nu in ieder geval nog niet. Laat ik eerst nog maar even van deze genieten!