Somebody Els: Cadeau

Het is de dag voor Moederdag, en ik sta in een winkel. De telefoon van de verkoper gaat. “Dat is mijn dochter”, zegt hij. “Ze wil dat ik een moederdagcadeau ga kopen. Ik heb haar gezegd dat ze maar een mooie tekening maakt, want ik ga écht geen cadeau kopen voor haar moeder.” Hij spreekt de woorden ‘haar moeder’ met een lichte vorm van afgrijzen uit. “Ik ben sinds kort gescheiden”, zegt hij.

 

Ik kijk naar de verkoper. Ik schat hem tussen de 40 en 45 jaar. Ik vraag hem naar de leeftijd van zijn dochter; ze blijkt zes jaar oud te zijn.

 

Respect en liefde voor elkaar

Ik denk aan mijn ex-man, waarvan ik weet dat hij momenteel met mijn dochter samen een kaart voor me in elkaar knutselt. En ik denk aan het feit dat hij een avond op internet heeft gezocht naar een cadeau waarvan hij weet dat ik er echt blij van word. 

 

Ik denk aan mezelf, en hoe ik vorig jaar een whisky-etiket heb losgeweekt van een fles Single Malt en die heb vervangen door een zelfgemaakt etiket van zijn dochter. “Voor vaderdag, papa. Drankje!” En hoe ik laatst, voordat Romy en ik naar Australië vertrokken, zijn verjaardagscadeau alvast had geregeld. Zodat hij verrast werd door de postbode, terwijl zijn dochter nog aan de andere kant van de wereld zat.

 

We doen dat voor onze dochter. En uit respect en liefde voor elkaar. Dat er ouders zijn die hun ego of trots niet opzij kunnen of willen zetten, raakt me. Het kan kinderen van gescheiden ouders zoveel pijn doen als papa en mama niet meer samen door één deur kunnen. En ik weet het, soms is het beter als vader en moeder het contact minimaal houden. Ik begrijp dat. Maar je dochter een moederdagcadeau ontzeggen…Ik vind het moeilijk daar niet over te oordelen.
 

Ik kijk weer naar de verkoper. Hij praat maar door over zijn nieuwe huis, zijn nieuwe vriendin en hoe ze bezig zijn met de verbouwing. Ik denk aan zijn dochter van zes. 

 

En dan doe ik iets, wat ik nog nooit gedaan heb. Ik doe niets. Ik zeg niets. Ik vraag niet naar de reden dat hij geen cadeau wil kopen voor zijn ex-vrouw, zodat ik meer te weten kom over de situatie waar hij in verkeert. Voor het eerst in mijn leven bemoei ik me niet met andermans zaken, terwijl ik wel het gevoel heb dat ik voor zijn kleine meid van zes moet opkomen. Vroeger deed ik dat wel.
 

Waarom heb ik niets gezegd?!

Op de weg naar huis laat het me niet los. Waarom heb ik niets gezegd?! Mijn antwoord daarop is dat ik niet weet in welke situatie hij verkeert, en dat hij misschien wel een goede reden heeft. Maar nee, dat is bullshit. Als ik het had willen weten, had ik ernaar kunnen vragen. En dat heb ik niet gedaan. Een andere reden die ik kan bedenken is dat het mijn verantwoordelijkheid niet is. Maar ook die reden is een drogreden. De laatste reden die in me opkomt is dat ik zo min mogelijk probeer te oordelen over anderen. Maar ook die reden gaat de prullenbak in: tenslotte kan ik ook zeggen wat ik vind, zonder dat ik daar een oordeel in leg. 

 

Bottomline: ik had iets moeten zeggen. Ik had moeten vragen naar zijn situatie, hem ruimte moeten geven zijn hartzeer te tonen. Om vervolgens, voor even, de woordvoerster van zijn kind te zijn met de boodschap: “Zet je trots opzij. Koop een cadeau. Je doet het niet voor haar moeder, je doet het voor je kind.”

 

Binnenkort zie ik hem weer. En dan krijg ik nog een kans. Ik hoop dat ik die grijp.