Somebody Els: Een rozijn. En een houten poppetje

“Doe je ogen dicht en houd je hand op.” De trainster legt een object in de hand van de cursisten, waaronder ook die van mij. Ik laat het object door mijn hand gaan. Ik moet mijn ogen gesloten houden.

Ik weet allang wat ik in mijn hand houd: een uur voor aanvang heeft iemand het aan me verklapt. Maar om het idee niet te verpesten, blijf ik gefocust en doe net alsof ik niet weet dat ik een rozijn aan het betasten ben.

 

Het doel is niet om te raden wat je in je handen hebt. Het doel is om het object te ervaren zoals je het nog nooit ervaren hebt. Door het te voelen, te ruiken, te zien en te proeven. De trainster stelt de vraag: “Hoe vaak prop je niet een handje rozijnen in je mond, zonder er echt bij stil te staan hoe het smaakt? En hoe het aanvoelt?” Rozijnen zijn vies, dus ik denk: nooit. Maar goed, verwissel het woord ‘rozijnen’ met ‘naturel chips’, en het is exact op mij van toepassing.
 

 

Wat een belachelijke oefening

Terwijl ik me probeer te focussen op de vorm en structuur van de rozijn, schiet ik bijna in de lach. Ik ben inmiddels al een kwartier een rozijn aan het bevoelen. En ik ben niet de enige. Er zijn nog vijf andere mensen die hetzelfde doen. Wat een belachelijke oefening is dit, gaat er even door me heen. Ik word er cynisch van. Na deze oordelende gedachte probeer ik het cynisme van me af te gooien: ik heb me voor deze training Mindfulness opgegeven omdat ik bewuster wil worden van het hier en nu. En daar hoort dit bij. Voel, zie en proef de rozijn, Els. Gatverdamme. Hadden ze geen stuk chocola in mijn hand kunnen leggen? Een M&M ofzo? Die smelt tenslotte pas in de mond, niet in de hand. De oefening duurt ongeveer twintig minuten. Uiteindelijk is de rozijn op. 

 

Macaroni Bolognese

Thuis zitten we samen aan tafel. Ik heb een pan macaroni gemaakt. Met een ander sausje dan gebruikelijk, dit keer. Ze kijkt naar haar bord. Vervolgens kijkt ze mij met grote ogen aan. “Wat is dit, mam?”, vraagt ze.
“Het heet Macaroni Bolognese”, zeg ik. 
 

 

Ze neemt een stukje paprika in haar hand, kijkt ernaar en ruikt eraan. “Dat rode is paprika. Dat ken je wel. Proef maar”, zeg ik. Ze eet het op. Daarna pakt ze een stuk ui. Ze kijkt ernaar, ruikt eraan en stopt het in haar mond. En ze spuugt het weer uit. “Die vind ik niet lekker!” Ik kijk geïntrigeerd naar de manier waarop ze haar bord macaroni ontdekt en ervaart. Ze eet haar bord leeg, hoewel ze de stukjes ui laat liggen.

 

Verrassing! Ogen dicht!

Na het eten doe ik haar in bad, en spelen we nog even. Ze pakt een poppetje uit haar speelgoedbak. Ik weet natuurlijk allang wat het is. “Mama! Ik heb een verrassing. Doe je ogen dicht.” Ik speel het spelletje mee, doe mijn ogen dicht en houd mijn hand op. Ze legt het kleine houten poppetje in mijn handen. Ik voel de haartjes van het poppetje, de kleertjes van het poppetje, en het poppetje zelf. “Doe je ogen maar open!”

Ik kijk naar het poppetje. En ik kijk vervolgens naar het vrolijke gezichtje en de twinkelende ogen van mijn liefste kind.

 

Die kleine dame van nog geen vier jaar oud doet als vanzelf die dingen waar ik een cursus voor moet volgen. Ze ervaart alle dingen die op haar pad komen met aandacht en is aanwezig in het hier en nu. Zij weet precies hoe ze ‘ mindful’ moet zijn. 

 

Ik probeer haar voorbeeld gewoon te volgen.