De Kracht van het Juichpak

Nog ééntje, daarna houd ik er over op. Over voetbal. Omdat we dat WK toch gaan winnen. Hoe dat komt? Door mijn juichpak. 

 

Mijn juichpak werkt. Mijn juichpak heeft onvermoede krachten. Dat weet ik, omdat, telkens bij achterstand of momenten van grote spanning, ik die godsgruwelijk lelijke broek aan ging trekken en hup, we scoorden. Vervolgens ging het verder. Paar vervelende missers of wel erg grove tegenstand: snel, jasje er ook bij aan. Bam. En weer een doelpunt.

Zie je wel. Ik sleep het voltallige Nederlands elftal wel even tot de finale. Wat zeg ik, erdoor. Ik kan dat. Gewoon vanaf de bank, en ook nog met een glas wijn of bier in de hand.
 

Dwangmatige controlfreak
In de psychologie heet dat magisch denken: "het dwangmatige geloof van een persoon, dat zijn gedachten, woorden of handelingen een bepaalde gebeurtenis kunnen oproepen of verhinderen, waarbij algemeen geldende regels voor oorzaak en gevolg genegeerd worden." Als ik het zo lees, ben ik een dwangmatige controlfreak. Dat zal best. Maar wel een die dat freakerige momenteel met miljoenen anderen deelt. Bijna heel kijkend Nederland kiest in de kroeg een vaste plek, trekt een outfit aan die zijn nut al eerder bewezen heeft, of maakt een bepaald gerecht klaar om tijdens de wedstrijd op te eten. En als het overgrote deel van een bevolking het doet, is het geen uitzondering meer, maar zou je het een nieuwe norm kunnen noemen. Ik ben dus normaal. 

 

De totale winst 
Dat is altijd weer een hele opluchting, om dat van jezelf te kunnen constateren. Overigens heb ik dit magisch denken alleen rondom voetbaltoernooien waarbij Nederland verder komt. Ik loop niet in december over straat, tegelrandjes vermijdend omdat ik anders geheid onder een auto terecht ga komen, en ik ben ook niet van plan om in geval van totale winst, in de toekomst bijvoorbeeld sollicitaties in mijn juichpak te gaan doen. Bovendien heb ik gelukkig alleen last van de milde versie; het beperkt zich tot mezelf tijdelijk optuigen als een kerstboom. Ik hoef niet eindeloos dingen te tellen van mezelf, of eerst de televisie 34 keer aan en uit te zetten. Da’s veel te vermoeiend en je kunt het niet delen op Facebook.
 

Een Dubbele Kapsalon 
Omdat de bal nu eenmaal rond is, en iedereen die kijkt stijfstaat van de zenuwen, zoeken mensen even houvast om die zenuwen te kalmeren, en dat doe je tijdens #nedmex of straks #nedcos niet met een kopje kamillethee. Nee, dat doe je met een Dubbele Kapsalon, want dat bracht de vorige keer ook wonderbaarlijke resultaten. Logisch.
Jongste Zoon heeft hetzelfde; die begon ook al te vragen welke snacks er bij de vorige overwinning in de oven lagen. “Haal die maar weer, mama.” Vanzelfsprekend. Alles voor ’s lands eer.

 

Wereldkampioen worden 
Wat ook nog meetelt: iedereen die kijkt, meeleeft en -juicht, wil graag een beetje deel uit maken van het geheel dat Nederland weer zo op de kaart zet. En wat voor betere manier is er dan om je eigen invloed op de gang van zaken wat groter te laten lijken met een paar dwangmatige handelingen? Sporters zelf doen het tenslotte ook; die trekken eerst de linker- en dan de rechtersok aan. Of dragen de string van hun vrouw. 

We zetten gewoon met ons allemaal alles op alles om wereldkampioen te worden. Iedereen zijn eigen bijdrage. 

En ik ben dan misschien geen spelbepalende speler, maar jongens, wat hangt dat juichpak weer ontzettend klaar.

Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied dat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.