Vetrollen, wratten, gezwellen en gevechten

Het begon met Conchita Wurst. Die zorgde er eigenlijk in zijn/haar eentje voor dat tweeduizend jaar beschaving aan diggelen werd geslagen in mijn hoofd.

 

Het is natuurlijk niks nieuws, zo’n vrouw met een baard. Al vanaf de late middeleeuwen werden ze tentoongesteld op kermissen; mevrouwen met baarden, mensen met misvormingen, Siamese tweelingen en nog meer van dat aparts. Daar zeiden de mensen geen nee tegen. Natuurlijk niet. In die tijd had je nog geen botox of haarverf, dus aan een afgetobde look viel in de meeste gevallen niet te ontkomen. Hoe heerlijk is het dan om even te kijken naar de-man-met-drie-benen, het kind-met-twee-hoofden of de Elephant Man, om met een gepast ingehouden - of juist niet - “ïiiieeeeh!” jezelf een stuk beter te voelen. 

Voor de tentoongestelden zelf natuurlijk iets minder leuk, want met geld genoeg hadden ze daar niet hoeven staan. De keuze was óf voor hun gemaakt, of ingegeven door geldgebrek maar in hun mede-misvormden konden ze tenminste nog een verwante geest vinden. Hadden die gladiatoren het nog wat eeuwen eerder toch beter, hun show kon ze misschien de kop kosten maar de besten waren wel Echte Sterren; ontvangen door de hoogste elite en bewierookt door het volk, want die gevechten trokken nogal wat publiek, meejuichend en of boe-roepend op de tribune.

 

 

Dit Is Mijn Lijf & ShockDoc
Maar gelukkig zijn we nu een stuk beschaafder, en minder barbaars. Beschaving heeft ons veel gebracht, namelijk televisie. Wat handig is, want dan hoeven we de deur niet meer uit om naar misvormingen te kijken, daar hebben we Dit Is Mijn Lijf en ShockDoc voor. Hoe fijn is dat, want je hebt van die dagen - als de eerste vraag die je ’s morgens gesteld wordt luidt: “Oja! Jij ging aan de Stolichnaya gisteren, hè? Zwaar gevallen?” - dat aan een afgetobde look niet valt te ontkomen.  Hoe heerlijk is het dan om, eruitziend als een eind wrakhout, eens goed te kijken naar iemand van over de vijfhonderd kilo, iemand met genitale wratten zo groot als golfballen, de Indonesische Treeman en weer een ander met negen kilo aan tumoren op zijn gezicht. Wel met een gepast ingehouden “iiiieeeeh!” natuurlijk, maar je voelt jezelf gelijk een stuk beter als je weer in de spiegel kijkt. Voor de getroffenen zelf iets minder leuk, dat gehoon en ge-iiieeeh, maar zonder geld heb je geen toegang tot de juiste specialisten, en bij de andere misvormden uit de reeks kunnen ze bij de nazorg tenminste nog een verwante geest vinden.

 

 

Hebben die voetballers het toch een stuk beter; hun spel kan ze wat gewrichten kosten, maar de besten zijn wel Echte Sterren. Ontvangen door de hoogste elite en bewierookt door het volk, want die duellen trekken nogal wat publiek, uitgedost voor het strijdtoneel en meejuichend of boe-roepend op de tribune.

 

Beschaving?
Begrijp me niet verkeerd: ik oordeel niet, want ik iiieeeeh, juich en boe net zo hard mee, maar kom me niet aanzetten met hoe we erop vooruit zijn gegaan en ontwikkeld zijn als mens. We staan nog steeds op dat marktplein, we leven nog steeds in een krabbenmand, we zitten nog altijd in de arena en onze impulsen worden nog altijd bepaald door een onbestuurbaar reptielenbrein. Het enige verschil is dat Conchita haar baard inzet om haar stem gehoord te laten worden, en daarmee meer geld verdient dan de starende toeschouwers. Applausje voor hem/haar.
 

Maar tweeduizend jaar beschaving? My ass.