ZeMama: Zwemmen is gedoe

Ik houd niet van zwemmen. Het omkleden in een veel te klein hokje. Het glibberen naar het bad en na een uurtje weer omkleden. Klam, koud en zoeken naar spullen. Intussen staat er een dreumes aan mijn been te trekken omdat hij honger heeft. Zwemmen is niet mijn ding. 
 

Zwemmen uit schuldgevoel

Omdat mijn man ook niet van het zwemmen is en je mij er ook geen plezier mee doet, heeft onze kleine Tijl in dat anderhalf jaar misschien drie keer een zwembad van binnen gezien. Maar mijn schuldgevoel begon te knagen. Ik hoorde dat andere moeders wekelijks met hun kroost naar het water gingen voor een paar uurtjes speelplezier. Ik haalde mijn badkleding van de zolder en trok een zwemluier uit de kast. Tijl en ik gingen zwemmen. 

 

Baby-instuif

Op zich een heel leuk concept, zo’n baby/dreumes-instuif. Je komt het bad binnen met je kind en sluit aan bij de andere moeders. Ik kwam al snel bekenden tegen van de babygym. Als een professionele moeder sloot ik me aan bij de groep. Want ja, je wilt toch het beste voor je kind. 

De eerste keer ging het best oké. Tijl had plezier en dan heb je het als moeder ook goed. Want daar doe je het voor. 
 

Niet zo van het zwemmen

Ik beloofde Tijl om de week erop weer te gaan zwemmen. Hij vond het allemaal prima. Met de glijbaan als favoriet en de rijstwafel voor op de terugweg, had hij een prima ochtend. 

De tweede keer verliep al wat minder vlekkeloos. Het kluisje werkte niet, Tijl had de rijstwafels al snel ontdekt en wilde er alvast één voordat hij überhaupt het zwembad in was geweest en we waren aan de late kant. 

“Ik ben eigenlijk niet zo van het zwemmen”, vertrouwde een moeder me toe. “Ik vind het zoveel gedoe.” 

Opgelucht haalde ik adem. 

 

Onder water

We zongen onschuldige kinderliedjes en deden spelletjes. Daarna werd het tijd voor het serieuze werk. De kleintjes mochten een stuk onder water zwemmen. 

De moeder die niet zo van het zwemmen was, keek me verschrikt aan. Alle kindjes werden door de juf een stukje onder water geduwd en opgevangen door hun moeder. Ik wist al dat mijn schatje dit niet zou waarderen. 

“Als ze weer boven komen en ze huilen, mag je ze niet troosten!”,  waarschuwde de juf. “Dan denken ze dat het eng is.” 

Toen ze Tijl vast wilde pakken, zette hij het alvast op een schreeuwen. Als enige uit de groep liet hij zijn stemmetje heel duidelijk horen. Dit ging meneer niet doen. 

Ik heb hem niet gedwongen, wel stiekem getroost. Ik beloofde hem dat we alles op zijn tempo gingen doen.  

Tevreden stapte hij even later naar de glijbaan. Zijn blote voetjes dapper op de gladde tegels en zijn borst vooruit. 

Beeld:WeHeartIt

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!