ZeMama: Dan regel je toch een oppas?

Als je een kind hebt, kun je niet meer zomaar weg. Dat klinkt logisch. Het is handig dat er dan iemand is om voor het kind te zorgen. Dat is af en toe even puzzelen. En anders regel je toch gewoon even een oppas?

 

Huidkleurige panty’s 

“Heb jij daar een mening over?”, vroeg mijn collega laatst toen het tijdens de lunch over huidkleurige panty’s ging. 

“Natuurlijk!”, riep ik gedreven. “Huidkleurige panty’s zijn voor travestieten en voor vrouwen die hun beenhaar willen verbergen. Dat kan echt niet.” 

Sommige collega’s hielden hun mond, anderen niet. Ik hoor vaak terug dat ik zo uitgesproken ben. Ik ben over het algemeen inderdaad niet zo’n twijfelaar. Zo heb ik ook een mening over het inschakelen van een oppas.

 

Een wildvreemde oppas

Toegegeven, het kostte even wat moeite om een wildvreemde oppas bij onze Tijl achter te laten. Ik leen nog geen boek uit, maar ik laat mijn kind wel achter bij iemand die we nauwelijks kennen. Natuurlijk vertrouw ik haar. Tijl liet al snel merken dat hij ‘Anne? Anne?’ heel oké vond. En het is ook fijn dat je af en toe eens samen uit eten kunt of naar vrienden zonder dat er een kind aan je jurk hangt. 
 

 

Wat kost dat wel niet? 

Ik ken mensen die het maar duur vinden. Zo’n oppas. Die meid zit maar gewoon wat tv te kijken en te internetten voor een paar euro per uur en hoeft niets te doen. Na de bioscoop wordt het drankje door de ouders natuurlijk overgeslagen. Anders kost het weer vijf euro extra. 

Een oppas duur? Weet je wat de parkeergarage in het centrum van Utrecht per uur kost? We betalen zonder blikken of blozen 6 euro voor een kopje koffie bij de Starbucks, maar degene die op ons bloedeigen kind past, vinden we te duur. 

Een piloot hoeft gedurende zijn rit ook nauwelijks iets te doen, maar als er motorproblemen ontstaan boven de Atlantische Oceaan, is het wel fijn dat de vliegenier weet hoe hij moet handelen. Hetzelfde geldt voor de oppas.  

 

Dan regel je toch een oppas?

“Als ik zo naar onze weekenden kijk, kunnen we Anne elk weekend wel inschakelen”, vond mijn man. 

“Daar heb ik geen gezin voor gekregen”, zei ik resoluut. 

Natuurlijk is het schipperen. Het is fijn om af en toe iets samen te doen, maar soms kunnen er ook gewoon dingen niet. Niet alle feestjes zijn geschikt voor kinderen onder een bepaalde leeftijd. En het is ook weleens fijn om met vrienden te kunnen praten zonder dat je een kind moet voeden/de tijd in de gaten moet houden/een hap rijst in je gezicht gegooid krijgt. 

Zo probeerde ik bijvoorbeeld een keer een afspraak met de tandarts te maken. Het leek me handig om Tijl dan niet mee te nemen. Dat bleek een behoorlijke uitdaging. 

“Dan regel je toch een oppas?”, adviseerde de assistent. 

Dat valt bij mij dan net even verkeerd. Ik bepaal zelf wel wanneer er een oppas geregeld moet worden. 

 

Uitgesproken, overduidelijk of gewoon complex. Geef het een naam. Maar zo denk ik erover. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!