Rolanda heeft alopecia areata: 'Ik had nog maar een paar plukjes haar'

 

Alopecia areata, zo heet de aandoening die Rolanda (21) heeft. “Het betekent letterlijk pleksgewijze kaalheid. Het is een haaraandoening die plotseling bij iedereen kan ontstaan”, legt Rolanda uit. “Ik kwam erachter dat ik hier last van had omdat er veel haren in mijn borstel bleven zitten, en veel haren op mijn kussen achterbleven en ik soms ook ineens haren in mijn handen had. Natuurlijk heeft iedereen haaruitval, zodat er weer gezonde haren kunnen groeien. Hier merk je nauwelijks wat van. Maar bij mij was het meer dan normaal.” 

 

“Het begon met een kale plek, maar na een paar weken kwamen er steeds meer plekken bij. Toen ik erachter kwam, ben ik naar de huisarts gegaan, maar hij zei dat er niks tegen te doen was. Uiteindelijk heb ik een zalfje meegekregen om op de kale plekken te smeren.” Maar helaas werkte het zalfje niet en Rolanda verloor steeds meer haren. “Op een gegeven moment had ik tijdens het douchen haren in mijn handen en lagen er veel haren in het doucheputje en op mijn kussen. Ik durfde mijn haren daardoor niet meer te borstelen. Het haarverlies werd steeds erger en mijn huisarts bleef maar zeggen dat er niets tegen te doen was.”

Rolanda nam hier geen genoegen mee en wilde graag doorgestuurd worden naar het ziekenhuis. “Na veel moeite heb ik een verwijsbrief gekregen van m'n dokter. De arts in het ziekenhuis vertelde mij wat er op de markt is voor haaruitval en wat hiervan de gevolgen zijn. Hij heeft heel veel moeite voor mij gedaan. Er was een middel op de markt waarvan hij zei dat het resultaten leverde.” Het koste de arts veel moeite om het middel in handen te krijgen, maar uiteindelijk lukte het en kon ze het gaan gebruiken. “Het heette 'prikkeltherapie'. Het was een blauwe vloeistof die ik elke avond op mijn hoofd moest smeren. Op dat moment was bijna al mijn haar weg. De prikkeltherapie moest de haarzakjes triggeren.” 
 

De prikkeltherapie had helaas ook een minder leuke kant. “Ik moest heel erg oppassen met de vloeistof omdat het blaren veroorzaakte als je het op je handen kreeg. Ik heb het middel een paar maanden gebruikt en ben er toen mee gestopt omdat ik er vaak ziek van werd. Of de therapie heeft geholpen, durf ik eigenlijk niet te zeggen. Mijn haar is helemaal weg geweest.” De kale plekken maakten Rolanda heel onzeker. “Ik was bang dat mensen altijd naar mij keken. Ook durfde ik me niet makkelijk bloot te stellen aan mensen. Voor een vrouw is haar heel erg belangrijk. Het hoort bij je en het maakt je tot wie je bent. Ik durfde niet snel meer op jongens af te stappen omdat ik bang was dat ze op me af zouden knappen.” 

 

Rolanda merkte dat het niet alleen om de haren op haar hoofd ging. “Ik merkte dat de haren op mijn armen en benen en ook mijn schaamhaar minder werd. Mijn wenkbrauwen waren ook niet meer zo vol als ze altijd geweest waren. Aan een kant miste ik zelfs een stuk van mijn wenkbrauw. Dit probeerde ik te compenseren met make-up.” Een ziekte als die van Rolanda kun je moeilijk voor iedereen geheim houden. “Ik heb mijn familie en vrienden en een aantal collega’s verteld over mijn aandoening. Ook heb ik destijds een presentatie gegeven aan mijn klas op school. Hierdoor keken mijn studiegenoten mij niet meer raar aan en stonden ze voor mij klaar.” Toch was het voor Rolanda wel even spannend om het te vertellen. “Het doet heel veel met je, dus het was erg moeilijk om het aan mensen te vertellen. Je weet niet hoe mensen gaan reageren. Ik was heel snel bang dat mensen anders naar mij zouden kijken, maar echte vrienden doen dat niet!” 

 

Na een tijdje besloot Rolanda om een pruik, of eigenlijk een haarwerk, te gaan dragen. “Zelf heb ik nogal een hekel aan het woord pruik. Het komt heel bot over. Een pruik wordt gebruikt tijdens feesten als Halloween. Ik noem het liever een haarwerk.” Op het moment dat Rolanda begon met het dragen van een haarwerk, had ze nog maar een paar plekjes haar over. Ook had ze erg veel moeite met het dragen. “Het is niet van jezelf en je kunt voor je gevoel niet alles meer. Ik durfde veel dingen niet meer te doen zoals zwemmen of pretparken bezoeken. In de winter was ik zelfs bang dat het zou afwaaien. Dit kon je ook merken aan mijn humeur. Je hebt al heel snel het gevoel dat mensen naar je kijken.” 

 

“Ik heb drie jaar met een haarwerk gelopen”, vertelt Rolanda. “Gelukkig heb ik het nu niet meer nodig. Anderhalf jaar geleden is mijn haar weer begonnen met groeien.” Een duidelijke oorzaak voor het haaruitval is er niet. Men zegt dat het met stress te maken kan hebben, maar het is nooit bewezen. “Ik dacht zelf dat de oorzaak stress onzin zou zijn”,  zegt Rolanda. “Toen mijn haar weer begon te groeien, was ik heel blij en de mensen om me heen waren erg positief. Ondanks mijn blijheid, bleef ik er wel nuchter onder. Het is natuurlijk super dat mijn haar weer begon te groeien, maar ik hield in mijn achterhoofd dat het wel weer kon uitvallen.” Gelukkig groeide Rolanda’s haar erg snel. “In de afgelopen anderhalf jaar heb ik nog twee keer last gehad van kale plekken”,  vertelt ze. “Ik ben erop gaan letten in wat voor periodes mijn haar uitviel en in deze periodes had ik inderdaad stress. Ik ben toen ook gaan nadenken over de periode waarin mijn haaruitval begon. Ook toen had ik veel stress. Alle puzzelstukjes klopten.”