Babes in Business: Karin werkt op de ambulance

Karin (38) werkt al acht jaar op de ambulance. “Hiervoor deed ik al hetzelfde werk bij de Marine, maar dan op de helikopter. Op een gegeven moment wilde ik niet meer verder bij de Marine, dus ging ik de burgermaatschappij in, want dat sloot perfect aan op wat ik al deed”, vertelt Karin. Ze kan zich haar eerste werkdag op de ambulance nog goed herinneren. Ondanks dat het veel op haar vorige werk leek, merkte ze duidelijk een verschil. “Hoewel ik hetzelfde werk vliegend gewend was, vond ik het spannend. Bij de Marine zat ik op een schip en ik was daar dus ook na werktijd. Dus dan deed je nog even een biertje met z’n allen of ging je samen sporten. Het was allemaal heel sociaal. Wat ik nu doe, is dat ook wel maar als je dienst erop zit, rent iedereen naar huis. Bij de Marine zat je dag en nacht met elkaar opgescheept - letterlijk.”

 

Op de ambulance 

Een gemiddelde werkdag heeft Karin niet. “Elke dag is anders”, vertelt ze. “Als ik aan mijn dienst begin, trek ik altijd eerst mijn dienstkleding aan en controleer ik of alles aan boord is en of er genoeg benzine in de ambulance zit. Wanneer mijn verpleegkundige er is, melden we ons bij de meldkamer zodat zij weten welke auto in dienst is. En dan wachten we tot de pieper gaat.” Wanneer er een melding binnenkomt van de meldkamer verschilt nogal eens. “Soms rij je al voor je officieel moet beginnen en soms neem je eerst nog een bakkie. En dan nog een bakkie en daarna nog één tot je geen bakkie meer kunt zien.” 

 

Wat Karin het leukste vindt aan haar werk is dat ze met collega’s is. “Het is niet precies dit werk, maar het is gewoon heel leuk om met z’n tweeën op pad te gaan. Je bent een team. Het is een grote organisatie, dus elke keer ben je met iemand anders. De afwisseling is heel fijn.” Maar Karins werk kent ook minder leuke kanten. “Wat ik het minst leuke vind, is als we een serieuze melding binnenkrijgen en we het adres niet kunnen vinden. Het gebeurt weleens dat je het huisnummer niet kunt vinden of in een recreatiegebied de plek niet kunt vinden. Dat is heel irritant.” 
 

Heftige situaties 

Als je op de ambulance werkt, maak je heel wat dingen mee. Zo kan Karin het zich nog goed herinneren dat ze op weg was naar een plek waar iemand van een gebouw was afgesprongen. “Het was voor mij mijn eerste springer. Ik was samen met een collega en hij deed heel stoer. Hij vertelde me dat hij zo vaak een springer had gehad en dat je de auto er dan naast zet en je dan de lampen aan de zijkant van de ambulance aanzet. Toen we op de plek aankwamen, lag er inderdaad iemand op de grond. Alleen leefde hij nog, dus we moesten alles uit de kast trekken! We hebben diegene levend naar het ziekenhuis gebracht, waar hij is later wel overleden. Het was een heel vreemde situatie. Je moet op zo’n moment opeens iets heel anders doen dan je verwachtte.” 

 

Het is Karin ook weleens overkomen dat ze iemand moest behandelen die ze kende. “Het is natuurlijk niet zo leuk als dat gebeurt. Voor diegene niet, maar voor mij ook niet. Het is lastig. Zo moest ik een keer naar iemand toe die ongelooflijk onder de stress zat. De man bleek een bekende van vroeger te zijn. Voor ons allebei was dat een beetje ongemakkelijk. Ik heb natuurlijk liever iemand die ik niet ken. Ik heb wel een beroepsgeheim, dus ik ga natuurlijk niet rondvertellen wat er aan de hand is." Naast de oude bekende, heeft Karin ook een keer iemand moeten behandelen die ze goed kende. "Ik heb een keer mijn stiefvader moeten reanimeren. De meldkamer vertelde me dat mijn moeder had gebeld", vertelt Karin. "Het liefst heb je het natuurlijk anders, maar soms gaat dat niet. De meldkamer probeert er wel rekening mee te houden, maar zij weten natuurlijk ook niet wie je allemaal kent.”
 

 

Ongelukken 

Wanneer je met spoed ergens heen moet, is het belangrijk dat je dan geen minuut verliest. Karin vertelt dat ze op de ambulance in principe 40 kilometer per uur boven de maximale snelheid mag zitten. “Wij zijn begrensd tot 160 kilometer per uur, maar over het algemeen vind ik het hard zat.” Zelf heeft Karin ook weleens een botsing gehad terwijl ze op de ambulance reed. “Dat was zelfs met een patiënt achterin. We waren onderweg naar het ziekenhuis en ik reed met de sirenes aan door rood. Iemand anders wilde dezelfde kant op als ik en had mij niet gezien. Hij tikte mijn achterkant aan bij het achterwiel, waardoor de auto begon te draaien en kantelde.” Gelukkig bleef het bij blikschade en wat hechtingen. “Ik had alleen een hechtwond op mijn elleboog doordat het glas kapot was gegaan, mijn collega had wat last van haar nek en de patiënt, zij was later in het ziekenhuis bevallen van een gezonde zoon.” 

 

Na een heftige werkdag heeft Karin er niet veel moeite mee om het thuis los te laten. “Als ik terugkom van een heftige rit, is de meldkamer daar natuurlijk van op de hoogte. Andere hulpverleners die er ook bij waren betrokken, zoals de brandweer en de politie, worden dan ook uit hun dienst gehaald en dan ga je met z’n allen een bakkie doen en bespreek je het. Ook wordt er al veel in de ambulance zelf besproken. Je moet er gewoon over de dingen praten en het niet mee naar huis nemen.” 

 

Toekomst 

Of Karin dit werk nog lang blijft doen weet ze niet. “Ik heb gestudeerd voor gebarentolk”, vertelt ze. “Maar die studie heb ik niet afgerond, want ik raakte zwanger. Gebarentolk lijkt me nog wel leuk voor erbij. Wat ik nu doe is fysiek een erg zware baan. Het scheelt wel per dag, maar over het algemeen moet je veel zware dingen doen. Ik ben gelukkig heel sportief en verwacht het nog heel lang vol te kunnen houden, misschien wel tot mijn pensioen.” 

Lees ook de vorige edities van Babes in Business!