ZeMama: Gewoon even bevallen

Sommige vrouwen schreeuwen tegen de vader van het kind tijdens hun bevalling. Anderen lijden in stilte en dulden niemand om zich heen. Vooral dat laatste is lastig als je in een ziekenhuis bevalt. 

 

Tijdens The Voice of Holland, twee weken terug, wist ik het. Dit moesten weeën zijn. Bij de bevalling van onze oudste werden de weeën met behulp van een soort martelwerktuig opgewekt en uiteindelijk werd het kind toch met een keizersnede gehaald. Nu begonnen de weeën vanzelf. Enthousiast rende ik steeds naar de tafel om de beginnende weeën op te vangen. Het was begonnen! 
 

Een nacht met weeën

We besloten te gaan slapen. Ik wist dat sommige vrouwen een hele nacht met weeën rondliepen, dus we moesten maar niet meteen paniek gaan zaaien. Uiteindelijk besloten we toch om het ziekenhuis te bellen. We mochten meteen komen. We belden een slaperige vriendin uit bed om op de oudste te passen en stapten in de auto. Het ging echt beginnen!
 

Stil!

Ergens vond ik het wel stoer dat mijn lijf zulke heftige weeën produceerde. Maar het betekende ook dat ik er niet meer veel bij kon hebben. Op het moment dat mijn man ondersteunende dingen zei en de pijn echt te heftig was om te verdragen, maakte ik een ‘talk to the hand’-gebaar en riep: 'Stil!’. Het liefst had ik dat ook gedaan tegen de assistent-verloskundige die maar door bleef ratelen. Maar mijn sociale wenselijkheid won het van de neiging om haar te verzoeken alsjeblieft ‘Stil!’ te zijn. Het nadeel van bevallen in een ziekenhuis is overigens dat iedereen maar in en uit loopt en ook denkt dat er per se iets gezegd moet worden. 'Zo zo! Hier wordt hard gewerkt!’, ‘Hoe gaat het hier?’ en: ‘Hee, ik heb jou laatst op de poli gezien!’
 

 

Gewoon even bevallen

Over bevallen wordt eigenlijk heel normaal gedaan. Als je je teen stoot en een week in het gips zit, zijn mensen meer in shock dan dat je een kind op de wereld moet gaan zetten. De clichés als: ‘er is nog nooit een kind blijven zitten’, en: ‘miljarden vrouwen gingen je voor’, zijn niet aan te slepen. Maar je wilt niet weten hoeveel vrouwen er vroeger stierven door een bevalling. Ik ben in elk geval wederom blij dat er een mogelijkheid bestaat om een keizersnede uit te voeren. Ook geen pretje; maar voor Bo en mij op dat moment wel het beste. 
 

Gebroken nachten, luiers en voedingen

Hij kwam hard schreeuwend ter wereld. En wij ontvingen hem met open armen. De gebroken nachten, vieze luiers, voedingen en volle wasmanden. We doen het allemaal met passie en liefde. Bovendien is het maar tijdelijk.

Bo is definitief. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!