Atina stond haar kind af ter adoptie: 'Ik mis haar nog iedere dag'

 

Op vrij jonge leeftijd kwam Atina (41) erachter dat ze zwanger was. “Ik was 23 toen ik zwanger raakte. Mijn leven zag er op dat moment niet goed uit. Het was heel erg onstabiel en ik had de verkeerde mensen om mij heen. Ik was zelf eigenlijk ook nog een kind.” Een relatie met de vader van haar ongeboren kindje had Atina niet. “Ik kende hem niet. In die periode heb ik twee mannen gekend en ben ik ook in Berlijn geweest. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, heb ik teruggerekend en het is in Berlijn gebeurd.” Wat er precies in Berlijn is gebeurd, daar gaat Atina niet diep op in. Ze kan er enkel een ding over zeggen: “Ik wens het geen enkele vrouw toe.” 

 

“Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, had ik zoiets van: wauw. Gewoon wauw. Maar ik had ook meteen het gevoel dat ik dit niet alleen kon. Ik heb er toen over gepraat met een paar mensen, onder andere een vriend van mij die beginnend psycholoog was. Ook heb ik met Fiom gepraat, een organisatie die helpt bij ongewenste zwangerschap. Daar is de hele weg naar adoptie begonnen.” Voordat Atina koos voor adoptie, heeft ze eerst van alles overwogen. “Ik heb overwogen om het kind zelf te houden. Ik heb zelf erg veel meegemaakt en een heftig leven achter de rug en ik wenste dat mijn kind niet toe. Ik wilde dat mijn kind zou krijgen wat ik niet heb kunnen krijgen, een stabiele omgeving en dat is wat mijn kind heeft gekregen.” Ondanks de moeilijke beslissing waar Atina voor stond, heeft ze een abortus nooit overwogen. “Dat vind ik moord. Heel veel mensen kunnen geen kinderen krijgen. Ze gaan hiervoor zelfs naar het buitenland en wat is er nu mooier dan een kind uit Nederland te kunnen krijgen?” 
 

Haar kindje afstaan

Toen Atina zwanger was heeft ze erg veel gehad aan Fiom, de organisatie die haar hielp met de adoptie. “Ik heb het erg moeilijk gehad met mijn zwangerschap en de situatie daaromheen. Bij Fiom heb ik daar veel over gepraat. We hebben het gehad over de situatie die ik het liefst zou willen voor mijn kindje. Ik vond het belangrijk dat de adoptieouders al een kind hadden, omdat ze dan weten hoe het is om een kind te hebben. De mensen die mijn dochter hebben geadopteerd hadden al een jongetje.” 

 

De bevalling van haar kindje was erg zwaar. “De baby lag verkeerd, in een stuitligging. In het ziekenhuis werd mij nog gevraagd of ik een ruggenprik wilde, maar die had ik afgewezen omdat ik het volledig mee wilde maken. Had ik dat nu maar niet gezegd. Ik had nog nooit zoveel pijn gehad!” Ondanks de zware bevalling, werd Atina’s baby wel gezond geboren. Maar tijd om haar pasgeboren dochter te bewonderen, was er helaas niet.  “Na de geboorte heb ik haar even mogen zien, maar niet in mijn armen mogen nemen. Dat deed voor mij nog het meeste pijn. Ik mocht haar niet vasthouden omdat ze geadopteerd zou worden en als ik haar vast zou houden dan zou ik een band met haar krijgen. Maar op het moment dat ik haar zag, voelde ik meteen een band. Een band die ik nog steeds voel.” 

 

Inmiddels is Atina’s kind al 18 jaar en in de periode van de geboorte tot nu heeft Atina weleens spijt gehad van haar besluit. “Ik heb momenten gehad waarop ik haar zou hebben opgehaald als ik had geweten waar ze woonde. Ik heb dat gelukkig niet gedaan, zelfs niet toen ik wel wist waar ze woonde. Ze heeft nu een goed leven. Als iemand in een goede situatie zit, moet je zoiets niet doen. Ik vind het nog wel steeds heel moeilijk en zwaar. Ik mis haar nog elke dag.” 
 

 

Ondanks dat Atina haar dochter heeft afgestaan ter adoptie, heeft ze haar  wel een paar keer gezien. “Dat was fantastisch! Het moment waarop ik voor het eerst foto’s van haar zag, weet ik nog heel goed. Ik was net bij Fiom geweest in Rotterdam en daar had ik de foto’s gekregen. Ik was bij een vriend van mij waar ik de envelop met de foto’s opende. Hij is een van de weinigen die ervanaf wist. Ik was zo blij dat ik een gat in de lucht heb gesprongen! Ik kon zien dat mijn dochter op mij leek.”

Nadat Atina de foto’s had gekregen, heeft ze haar dochter zelfs een paar keer ontmoet. “Dat was zo ontzettend mooi en moeilijk. Ik wilde haar het allerliefste meenemen en in mijn armen sluiten, maar dat kon natuurlijk niet want ze kende me niet. Ik heb haar bij onze ontmoeting wel overladen met vragen en het mooie was dat ze toch wel op mij leek. Haar gezicht lijkt op die van mij, haar donkere haren heeft ze ook van mij en qua karakter zijn er ook een paar overeenkomsten. Zo is ze erg dol op reizen en dat ben ik ook.” In totaal heeft Atina haar dochter drie keer ontmoet, maar ze hoopt heel erg dat ze haar nog een aantal keer zal zien. 

 

Zo’n vijf jaar geleden kwam Atina erachter dat ze voor een tweede keer zwanger was, ook dit kindje kon ze tot haar grote verdriet niet houden. “De vader van dit kind was geen lieverdje. Hij zat in de drugs, maar dat wist ik niet toen ik zwanger raakte van hem. Hij wilde dat ik het weg zou laten halen, maar dat wilde ik niet. Ik heb daarna ook helemaal geen contact meer met hem gehad. Ik besefte me daarna wel dat ik ook niet voor dit kindje kon zorgen. Ik wilde het wel, maar ik kon het niet. Mijn zoontje woont nu bij familie. Zij konden zelf geen kinderen krijgen. Ze hadden het tien jaar geprobeerd, maar het lukte niet.” In tegenstelling tot haar dochter, ziet Atina haar zoon nog wel regelmatig. “Hij woont bij een nicht van mij en ik zie hem een keer in de drie weken. We hebben een goede band, hij noemt me zelfs mama! Het is voor mij wel heel erg dubbel om dat te horen. Hij woont immers niet bij me, maar toch ben ik zijn moeder. Hij is zich daar ook van bewust.”

 

Ondanks dat ook haar zoon een warm huis heeft gevonden, mist Atina haar kind heel erg. “Er was zelfs al een terug naar huis-procedure van start gegaan. Dat hield in dat mijn zoontje weer bij mij thuis zou komen wonen. Uiteindelijk ben ik hier niet mee doorgegaan omdat ik het niet wilde. Ik heb zoveel meegemaakt in mijn leven en dat wilde ik niet voor hem. Ik wist zeker dat hij een perfect leven zou krijgen als hij bij mijn nicht zou blijven.” 

 

Gelukkig is het leven van Atina nu weer op de rails. “Ik heb geen schulden meer en ik ben zelfs bezig met het opstarten van mijn eigen zaakje. Ik gebruik al heel lang geen drugs en alcohol meer en ik heb een leuke vriend.” De vriend van Atina heeft ook twee kinderen. “Samen met mijn vriend en zijn kinderen doen we vaak leuke dingen. Dat is voor mij best wel dubbel. Maar ik vind het ook fijn dat ze mij hebben geaccepteerd. Dan doe ik gelukkig toch iets goed.” Voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten als Atina, heeft ze nog wel advies. “Ga naar Fiom. Ik ben daar heel erg fijn geholpen. Je hoeft je echt niet te schamen. Ik vind dat dat taboe doorbroken moet worden. Je bent namelijk echt niet de enige!” 

Meer info

Wil je meer lezen over het verhaal van Atina of andere afstandsmoeders? In het boek Eigen Bloed van Astrid Werdmuller, doen Atina en zeven andere afstandsmoeders en één afstandsvader hun verhaal. Je kunt het boek hier kopen. Voor meer informatie over afstand ter adoptie, kun je hier terecht.