Clarissa: ?Ik kwam er op mijn twintigste achter dat ik geadopteerd was?

 

Toen de moeder van Clarissa overleed en ze haar spullen uitzocht, kwam Clarissa voor een onaangename verrassing te staan: ze vond haar adoptiepapieren. “Ik ga mijn biologische moeder - voor nu in ieder geval - niet opzoeken.”

 

Clarissa (28) is opgegroeid in een groot gezin. “We waren met z’n achten thuis; m’n ouders, vier broers - twee keer een tweeling - en ik. Ik was echt one of the guys, ging altijd met ze mee voetballen. Thuis was het een gezellige boel. M’n moeder zorgde voor lekker eten en hield van drukte. Er mochten ook altijd andere kinderen blijven eten, ze kookte voor ongeveer een heel weeshuis. Ja, we waren one big happy family.” 

 

In de puberteit dacht Clarissa weleens dat ze niet echt op iemand in het gezin leek. “Ik had dan wel dezelfde kleur haar en ogen als de rest, maar daar was ook alles mee gezegd. Bij mijn broers zag je echt een combinatie van mijn ouders. Ik had dat niet, maar ik gaf er verder geen aandacht aan. In de puberteit heeft volgens mij iedereen weleens gedacht dat hij of zij geadopteerd moest zijn. Of dat wilde je zelfs. Vooral tijdens ruzie met allebei of een van je ouders, haha!”
 

Auto-ongeluk

Dat Clarissa echt geadopteerd was dat had ze nooit verwacht. “Mijn ouders hebben acht jaar geleden, toen ik net 20 jaar oud was, een auto-ongeluk gehad tijdens een weekendje weg. Ze raakten in de slip tijdens slecht weer en kwamen tot stilstand tegen een boom. Helaas heeft mijn moeder dit ongeluk niet overleefd. Ze was op slag dood. Mijn vader lag een lange tijd in het ziekenhuis, hij lag zelfs een tijdje in coma. Samen met mijn broers heb ik de begrafenis voor mijn moeder moeten regelen. Het was een zware tijd.”

 

Clarissa’s vader kwam na drie maanden in het ziekenhuis te hebben gelegen weer thuis. Samen met haar vader ging Clarissa na een aantal weken de spullen van haar moeder uitzoeken. “We zochten onder andere sieraden uit om te verdelen onder de kinderen en kleding om weg te geven. Mijn vader ging die dag al vroeg naar bed, hij voelde zich nog erg slap, maar zei tegen mij dat ik nog maar even moest doorgaan met uitzoeken. Daar stuitte ik ook op een aantal documenten die achterin de garderobekast lagen, waaronder adoptiepapieren… van mij.”

Ontdekking

Clarissa wist niet wat ze zag en wilde het niet geloven. “Ik heb alles met tranen in mijn ogen doorgelezen. Er stond in dat ik uit Amerika kom en ben geadopteerd toen ik twee weken oud was. Ook zat er een babyfoto van mij bij. Ik heb m’n vader wakker gemaakt en het document op z’n bed gegooid. Hij riep me geschrokken bij hem en probeerde het uit te leggen, voor zover dat natuurlijk kon. Ik was zo verdrietig.”
 

 

“Hij zei dat mama en hij altijd al een kindje wilden adopteren om hem of haar een beter leven te kunnen geven. Het was dus niet zo dat ze geen kinderen meer konden krijgen, ze wilden gewoon iets goeds doen om een andere familie te helpen. Het was altijd de bedoeling geweest om het te vertellen wanneer ik oud genoeg was. Maar mijn ouders zagen hoe gelukkig ik was en hoe goed ik het deed op school, dat wilden ze allemaal niet overhoop gooien. M’n vader dacht dat de documenten in een kluis in de bank opgeslagen lagen, maar dat was dus niet het geval. Hij zei wel honderd keer dat het hem speet, dat ze het veel eerder hadden moeten vertellen, maar dat ze het gewoon echt niet konden. Ik moest toen echt weg om na te denken. Middenin de nacht ben ik naar m’n vriend gegaan en heb de rest van de nacht huilend in z’n armen gelegen.”

 

Daarna heeft Clarissa haar familie een paar dagen ontlopen. Ze kon het gewoonweg niet aan en moest het eerst zelf een plekje geven. “Na een week ben ik teruggegaan naar huis en ben ik met mijn vader en broers gaan praten. Ook mijn broers wisten er niet van. Ze waren allemaal onder de vier jaar oud en wisten niet beter dan dat ik er opeens was. Mijn vader had dus ook een hoop aan hen uit te leggen. We hebben de hele avond gepraat, gehuild maar uiteindelijk ook soms gelachen. Het was heftig voor ons hele gezin, maar natuurlijk vooral voor mij. Ik zat met zo ontzettend veel vragen.”
 

Biologische moeder

De biologische moeder van Clarissa was een tienermoeder die niet op een baby zat te wachten. Haar ouders waren tegen abortus, dus gaven ze Clarissa op ter adoptie. “Mijn ouders hebben de naam die mijn biologische moeder mij heeft gegeven gehouden. Dat vond ik erg mooi om te horen. M’n vader zei gelijk dat hij wilde helpen zoeken naar mijn biologische moeder, als ik dat zelf zou willen. Ik heb er lang over nagedacht en een aantal keren op het punt gestaan om naar Amerika te gaan om haar te gaan zoeken, maar elke keer zei er een stem in m’n hoofd dat het misschien heel erg zou tegenvallen.”

 

“Als ik op zoek zou gaan zou ik me denk ik ook schuldig voelen naar mijn vader toe. M’n vader en moeder hebben me toch opgevoed als hun eigen dochter, ook al hebben ze dit tweederde van mijn leven voor mij verzwegen. Ik heb daarom besloten om niet - in ieder geval niet nu - op zoek te gaan naar mijn biologische moeder. Ook heeft zij misschien wel een heel nieuw leven opgebouwd en dat wil ik ook niet overhoop halen. Wellicht weet haar man, of als ze kinderen heeft, wel helemaal niet van mij. Voor nu is het goed zo.”

 

De band met haar vader en broers is gelukkig net zo goed gebleven als voordat Clarissa ontdekte dat ze geadopteerd was. “Dit is gewoon mijn familie. Ik ben blij dat we zo goed kunnen praten met z’n allen. Anders was het denk ik niet zo afgelopen…”