Ons Soort Loeders: Crèche

“Ach kind, wat moet zo’n klein menneke nou zonder moeder. Jullie vonden het heerlijk hoor, thuis. Is dat werk nou zo belangrijk? Verdient Vincent niet genoeg ofzo? Of is het voor dat grote huis van jullie? 

 

Ik zei nog tegen papa, daar moeten ze mee uitkijken. Als zij kleintjes krijgt, wil ze d’r misschien mee uitscheien.”

Ondanks de hartstochtelijke lobby van mijn moeder, zeg ik mijn baan niet op en hebben we Jochem bij een kinderdagverblijf aangemeld. Om de hoek, op de Biltstraat (ja, nog steeds die van Monopoly). 

 

Urban outfit

Als Jochems ontgroening begint en ik stiekem snikkend naar mijn werk fiets, probeer ik mezelf voor te stellen als een succesvolle combi-moeder. Zo’n vrouw die tussen spoedklus en hectische vergadering door nog even een fles of wat afkolft, terwijl ze de vergaderstukken voor de volgende dag doorneemt. Om zes uur trippelt ze op haar hakken naar de crèche, tevreden lachend na weer zo’n uitdagende dag. 
 

 

De werkelijkheid is ietsje pietsje anders. Ik ben gesloopt en praat op het werk quasi-interessanterig mee over belangwekkende kwesties waar ik niets meer van begrijp. Maar… het went snel om weer tussen de grote mensen te zijn. En Jochem heeft het goed bij zijn juffies (pardon, ik bedoel natuurlijk pedagogisch medewerkers). Als ik hem breng of haal, bekijk ik de ouders vol interesse. Dit is dus mijn soort nu. Ze kijken zwaar serieus uit hun ogen en zien er verzorgd uit. In pak dan wel mantelpak, of vaal en artistiekerig. Twee versies van de urban outfit. Ze hebben één ding gemeenschappelijk: eeuwige haast.   

 

Sushi bij de lunch

Via de verslagen van de oudercommissie ontdek ik de pijnpunten. Zo wordt er veel te weinig met ongevormde materialen gewerkt. Ja eh… jeetje! Kleurplaten moeten zo snel mogelijk worden afgeschaft: die beperken het verbeeldingsvermogen van de kinderen. Wat zo’n onschuldige tekening al niet aan kan richten. Verder vinden de ouders het érg jammer dat er afgelopen jaar weer niets georganiseerd was rond Sint Maarten en de Kinderboekenweek. Zouden de baby’s geklaagd hebben? 
 

 

Ik lach erover met de juffies. En zij houden me intussen goed op de hoogte. Zo hoor ik dat Levi’s moeder vindt dat er niet mag worden ingegrepen als haar zoon een ander kind slaat. “Zulk gedrag is volgens haar een teken van verveling. Ze vindt dat we hem niet genoeg aanbieden.” 

Aanbieden? Wat dan? Een vervolgcursus? Een iPad? Sushi bij de lunch?

De ouders van Ole weigerden hem laatst op te halen toen hij ziek was. “Want papa zat net in een belangrijke meeting en mama had een klant. Ligt dat arme jong hier de hele dag met hoge koorts.” 

De moeder van Lima en Brazil tilt de kinderen iedere dag over het hekje en sjeest dan weg. Ze heeft nog nooit een woord met de leidsters gewisseld. Het verbaast me niets, iemand die haar dochters zo noemt verdenk je toch al van een groot verlangen naar een avontuurlijker leven. 

 

Juist omdat ik me zo op mijn gemak voel bij de juffies, gaat het mis. Op een dag heb ik vrij genomen en breng ik Jochem toch naar het kinderdagverblijf. Enthousiast vertel ik de dames dat ik lekker met een vriendin de stad in ga. Niet handig. Aan de afkeurende blikken te zien, hoor ik nu ook opeens bij het kamp van de foute, egoïstische ouders. Nou ja, laten we wel wezen, dat was ik natuurlijk allang.