Mijn leven staat op z'n kop. Ik sta stil en alles om mij heen gaat door. Vandaag is het woensdag en voor mijn gevoel zou ik morgen 'gewoon' weer aan het werk zijn. Dat is echt iets wat ik uit mijn hoofd moet zetten.
Morgen ga ik namelijk niet werken, overmorgen ook niet en over een paar weken en maanden nog steeds niet. Momenteel heb ik hele andere first world problems te verwerken dan in mijn agenda te noteren hoeveel klanten ik heb gehad, wat ik elke week heb omgezet en dat ik in het ene jurkje 'beter draai' dan in de ander. Uitspraken als 'Het is druk', 'We komen meisjes tekort', 'Pakken wat je pakken kan' en 'We hebben een topdag' boeien mij niet meer.
Waar ik mij nu meer om bekommer, is of mijn bloedwaarden omhoog gaan en het voeren van gesprekken met de huisarts en de apotheek. Ook bereid ik mij vast mentaal voor op de afspraken met de neuroloog en psycholoog. Om maar niet te spreken over de confronterende hulp rondom mijn eetstoornis.
Anders
Ik draai de volumeknop open en zing luidkeels mee met Lana del Rey's – I Fucked My Way Up To The Top. De tranen rollen over mijn wangen en ik schrijf van mij af in het zoveelste Worddocument. Het zijn allemaal losse stukjes tekst. Het is geen geheel. Ik ben al dagen, misschien al weken, bezig met een nieuwe column. Het lukt gewoon niet. 'Even' wat nieuwe teksten schrijven duurt dagen. En dan vind ik het nog niet helemaal top. Het is naar om te merken dat bepaalde dingen anders zijn geworden.
Teken
Ergens is het een teken geweest; zonder dit hele gebeuren was ik gewoon doorgegaan zoals ik bezig was: het hebben van te veel stress, geen balans kennen, te lange dagen maken, te weinig slapen, nog dat ene borreltje of extra lijntje nemen, zodat ik zeker wist dat ik het weekend plus de maandag en dinsdag 'aankon'. Om maar niet te spreken over mijn ziekelijke obsessie rondom eten en alle handelingen die er voor mij bij kwamen kijken. Het was genoeg geweest; mijn lichaam en geest trokken het simpelweg niet meer en ik klapte dus neer, midden in de supermarkt. Nu, achteraf, is die locatie beter geweest dan alleen thuis; in mijn bed ofzo. Hoe eng is die gedachte?!
"Fijne dag!"
Het stuk over mijn val in de supermarkt is de meest heftige tekst die ik ooit heb geschreven. Eerlijk gezegd was ik helemaal vergeten dat ik 'm had getikt en gemaild naar de redactie. Tien minuten nadat-ie online stond, werd ik wakker van de inkomende WhatsApp-berichten. Iemand met wie ik nauw samenwerk stuurde: “Goede column joh, hopelijk scoort-ie goed. Verder alles prima?Spreek je gauw. Fijne dag verder. Doei''. Huh? Had hij mijn column wel goed gelezen? 'Fijne dag'? Wat nou 'een fijne dag'? Mijn leven staat op z'n kop en ik heb allesbehalve fijne dagen!
Heel even voelde ik mij weer even op een voetstuk gezet. Op de plek waar het draait om een goed imago, goede teksten, goede cijfers en de perfecte plaats op Google. Hallo, hield men ook even rekening met 'de persoon achter het imago' ?
Steun
De eerste week was ik bij mijn ouders. Daar kreeg ik veel liefde, steun en zorg. Het is best pijnlijk om twee gekneusde ribben te hebben en een kapot en blauw gezicht, door de val. Toen ik terug ging naar mijn eigen huis, zag ik er al een stuk gezonder uit. Helaas heerst er nog veel onbegrip over het hebben van een eetstoornis. Je kunt zelfs een eetstoornis hebben als je - zoals ik - (nu) een gezond gewicht en BMI hebt. En het gaat niet altijd over het wel en/of niet eten. De controle willen hebben over iets, ergens 'perfect' in zijn en je eigen gevoel niet te hoeven voelen zijn onderwerpen die er ook mee te maken hebben. Er zijn zo veel meer dingen die eraan bij dragen waarom het is zoals het is.
Ondanks dat ik dit onderwerp meer bespreek met de mensen die van mij houden en mij onvoorwaardelijk steunen, heeft de eetstoornis mij nog te veel in zijn macht. De 'body checks' en andere ziekelijke handelingen kan ik helaas moeilijk los laten. Daarom weet ik dat als ik denk dat het op 'goede dagen' écht goed gaat, het helemaal niet goed gaat en ik dus juist hulp nodig heb en deze moet accepteren.
Dank je wel
Bij dezen wil ik mijn ouders, opa & oma, vriendinnen Tulay, Sascha, Mariska
en Scarlett Hope en mijn toffe buren enorm bedanken voor het geduld, het
begrip, de steun en onvoorwaardelijke liefde!
Bezoekers, fans en trouwe lezeressen van mijn website, social media en columns: bedankt voor de interactie en de vele emails. Ik lees alles! Mocht je iets willen sturen, kan dat naar: info@nandalove.nl.
Nanda(1985) is single zonder dat ze wanhopig op zoek is naar de ware Jacob. Ze heeft graag mensen om zich heen, maar kan ook heel goed alleen zijn. En dat moet ook wel, want in haar beroep is privacy wel gewenst. Ondanks haar vier diploma’s heeft Nanda gekozen voor een baan als escortgirl. Maar ze is ook zo veel meer dan dat.
Ze heeft niet alleen een kast die uitpuilt van de sextoys, maar beheert ook haar eigen webshop en website NandaLove. Op Ze.nl deelt ze haar avonturen als escortdame.
Typisch Nanda: eigenwijs, gaat voor wat ze wil en lust wel pap van stamppot.
