Ons Soort Loeders: Leesmoeder
“Wat!?” roep Vins verbaasd bij het ontbijt. “Ga je alweer leesmoederen? Waar betaal ik eigenlijk nog belasting voor? Het is toch belachelijk dat jij die kinderen leert lezen? Waarom moet mijn vrouw dat doen?”
“Ik ben je vrouw niet” antwoord ik, naar waarheid.
“Wist je trouwens dat Olivia …”
“Oh ja, die truttebol had jou geronseld hè.”
“Eh ja, maar wist je trouwens dat zij in de zomervakantie letters heeft geleerd aan Floris?”
“Dus mevrouw geeft ook al thuisonderwijs! Mijn god, met zulke mutsen heb je echt geen school meer nodig. Doet die juf zelf ook nog wat? Kan zij anders niet bij ons op kantoor komen notuleren?” “Dat zou je wel willen”, zeg ik flauw. Want die nieuwe juf is een lekker wijf, dat zie ik ook nog wel.
Levenslang
Vins begrijpt dan wel niet wat me bezielt, op school ben ik duidelijk in aanzien toegenomen door mijn nieuwe functie. Allerlei moeders komen er opvallend en minder opvallend om me heen staan. Ze informeren naar de vooruitgang van hun spruit en vragen en passant wie er allemaal al op welk niveau leest. Het is blijkbaar een heel ding, dat lezen. Alsof iedere niet direct herkende letter tot levenslange analfabetisme leidt.
Eigenlijk weet ik nooit zo goed wat ik tegen die vrouwen moet zeggen. En ook niet wat ik in die schriftjes moet schrijven. Daarin staan bij ieder kind dingen als: Ging prima! Of: Hij haalt de u en de e nog door elkaar. Tot mijn schrik zag ik de vorige keer bij Arif’s naam staan: Hij bakt er helemaal niets van. Wie schrijft zoiets nou op?
Slimme jongen
Als ik die ochtend door de gang loop op school, bespringt Olivia me van achteren: “Jij gaat vandaag ook met ze lezen hè?” vraagt ze nerveus. “Luister Alies, als je Floris mee krijgt, wil ik er echt even bij zijn. Ik zorg wel dat Ilse me niet ziet, want zij wil niet dat je met je eigen kind leest.”
“Hoezo samen? Er zijn al mensen tekort. En je kan toch thuis met hem lezen?’
“Lieverd, ik wil gewoon de vinger aan de pols houden. Houd dit even voor jezelf, maar het gaat niet zo goed. Hij spelt nog steeds, hij plakt nog niet. Ik oefen elke avond. Het is zo’n slimme jongen dus ik denk telkens aan dyslexie, het kan bijna niet anders!” Haar onderlip gaat trillen, haar stem wordt schril.
Rifgebergte
“Olijf, jeetje, geef hem nou even de tijd! Ze zitten in groep 3, zoveel kinderen lezen nog niet vloeiend. Vorige week had ik Arif en hij …” Boos valt ze me in de rede. “Ja DAAR vergelijk ik Floris dus NIET mee he. Dat is natuurlijk een heel ander verhaal.” “Waarom, omdat zijn ouders uit Marokko komen?” “Nou ja, het rifgebergte hè, for your information”, zegt ze snuivend.
“Olijf, doe niet zo raar. Kom, we gaan de klas in en dan zien we wel met wie we moeten lezen.” “Oké dan, maar Alies, wil je me als-je-blieft beloven dat je geen dingen over Floris in het schriftje schrijft, je weet hoe dat gaat, voordat je het weet lult iedereen er over. Eerst even afwachten tot hij het dyslexie onderzoek kan doen.” "Wat jij wilt. Ik zet sowieso nooit wat in dat schriftje.”
De juf vraagt of ik met Arif wil lezen. We gaan samen in de gang zitten. Hij leest me langzaam maar bezwerend voor. Ik blader intussen door het schriftje. Er heeft blijkbaar gisteren ook iemand met hem gelezen want er staat alweer een nieuwe opmerking bij zijn naam: Hij bakte er weer niets van! :-) Het is Olivia’s handschrift.
Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.
Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders. Alies is gecreëerd door Anne-Marie de Ruiter.
