Ons Soort Loeders: Ouders versus schoolleider

Mama door Alies
Het schoolplein staat vol. Daar komt het eerste minderjarige slachtoffer huilend naar buiten. 'Ik zit niet bij Mihihihihint'. Mint zelf huilt natuurlijk ook. Janken is bij meisjes nog besmettelijker dan de waterpokken.

Andere moeders schuifelen naar ze toe, in de hoop iets van de lijst af te kunnen kijken. Het was al aangekondigd: een nieuwe groepsindeling, want sommige klassen waren niet te harden (in mijn eigen woorden).


Boze ouders

Ik hoor: “Ze maken hun groep kapot”. En: “Lilly en haar BFF worden uit elkaar gerukt." Een ander zie ik juist weer in haar vuistje lachen. Waarschijnlijk is haar kind nu verlost is van die Lilly en haar BFF die iedereen het leven zuur maakten.
De dramaatjes stapelen zich op. Er vormt zich een groepje van de Meest Boze Moeders. Sommigen overwegen hun kind nu ècht van school te halen. Maar eerst willen ze actie.  
Twee dagen later zit er een brief in mijn mailbox. De boze ouders melden onderaan hun brief dat ze uit de advocatuur danwel de geestelijke gezondheidszorg komen. Goh. Nou. Ja. Dan zullen ze wel gelijk hebben.
Er staan zinnen in als 'niet capabel genoeg om in te springen op de meest essentiële totems uit een kinderleven’, en 'het recht op een onbezorgde schooltijd is geschonden door volwassen interventie die moedwillig de natuurlijke orde van groepsvorming verstoort waardoor de doorgaande pedagogische lijn stagneert.”
Of we de brief alvast willen lezen, verzoeken de hooggekwalificeerde afzenders, dan wachten ze ons daarna op het schoolplein op. Geen fijnzinnige woordkeuze, na de meest actuele pest-incidenten. Maar ze willen alleen een handtekening.

De pleuris breekt uit

De schoolleider organiseert een ouderavond. Ze moet wel, er staan iedere dag rijen klagers voor haar deur. Ik ga er naar toe, Vins begrijpt dat niet. Wij zitten toch nergens mee? Onze kinderen zijn gelukkig heel oppervlakkig en vergeten de vriendjes die niet meer bij ze in de klas zitten altijd per direct.
De schoolleider opent de avond met een flitsende Prezi over het beleid, de identiteit van de school en nog zo wat. Was ik maar thuis gebleven. Dan zat ik nu in bad. Keek ik een thriller met Vins. Belde ik met m’n moeder. Van mijn part met mijn schoonmoeder.
Maar zodra schoolleider Marian de argumenten voor de nieuwe indeling nog eens monotoon opsomt, breekt de pleuris uit:
"Mijn zoon staat er nu helemaal alleen voor!"
"Hoe haal je het in je hersens!"
"Puck/Zilver/Storm ligt iedere avond in zijn/haar bed te huilen!"
Iedereen schreeuwt door elkaar. De schoolleider deinst naar achter, ze staat stijf tegen de muur, onder het digibord vol beleidsvoornemens. Wanhopig kijkt ze naar haar bestuurslid dat geïnteresseerd door het schoolplan bladert. Waar zijn ze als je ze nodig hebt.


Groepstherapeutisch gezwets

Te midden van het rumoer staat de vader van Julius opeens op. “Ik stel een time-out voor. Laten we kijken wat hier nu precies gebeurt. Marian, zie ons als roepende kinderen die zich niet gehoord voelen. En als ik jouw non-verbale signalen goed interpreteer, krijg ik de indruk dat jij je nu heel alleen voelt.”
Hij heeft zo’n zeverige stem van zo’n LekkerSlapen CD. Dat je denkt: 'maakt niet uit wat je zegt, als je maar doorpraat.'
“Hoe komen we nu dichter bij elkaar? Marian, zet jij de eerste stap? Kan ik je daarbij helpen?”
Die vent heeft me eens gezegd dat hij is omgeschoold tot coach. Jemig, wat leer je veel in zo’n cursus.

Hij loopt naar de schoolleider en legt zijn handen op haar schouders. Even is het doodstil. Dan barst ze in huilen uit. In de ogen van Julius' vader zie ik triomf. Bij mij klutst de plaatsvervangende schaamte onder mijn oksels. Na nog wat groepstherapeutisch gezwets dat ik niet kan volgen, stelt Julius’ vader voor om de avond in ‘echt contact’ af te sluiten. Ik word in een overweldigende groepsknuffel meegetrokken. Daarna schuifelen we rustig de aula uit. Je kunt zeggen wat je wilt van deze vrouw, maar een ding heeft ze mooi voor elkaar. De groepsindeling staat.

Lees ook de vorige verhalen van Alies!



Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders
Alies is gecreëerd door Anne-Marie de Ruiter.