Ons Soort Loeders: Goddelijke huisvader

“Hee hai, met Deksterrr.” Hij klinkt zo van 'heb jij even geluk dat ik bel'. Maar who the hell is Dekster? “Ik bel je even over de boooiz.” Nu herken ik de weeïge stem. Het is de popiejopie-man met de hippe mutsjes.

 

Deze vader van Sem is heel goed met kinderen, aldus het schoolplein-comité van aanbeveling. “Weet je, het loopt zeg maar even niet helemaal lekker, dus ik dacht, ik bel je even. Zodat alle neuzen weer dezelfde kant op komen.” 

“Op staan” corrigeer ik. 
 

 

Laat mij er buiten

Olivia, die hem de goddelijke huisvader noemt, vindt dat hij zo veel doet thuis. Dat is ontzettend fijn, voor zijn vrouw en de hele emancipatiebeweging erbij, maar toch geen reden om hem lekker te vinden? Want ik neem aan dat ze dat bedoelt met goddelijk. Mijn truttige vriendin is wel snel tevreden als het om mannen gaat. 
 

‘Floris’ moeder, hoe heet ze…, nou ja die dus, die zei dat onze jongens zeg maar toch wel hun luck een beetje pushen. We spraken elkaar vandaag toevallig even op het schoolplein.’ (Nou Dexter-de-Pexter, laat dat toevallig maar weg. Olivia praat nooit toevallig met een man en zeker niet toevallig met jou). 
 

‘Want weet je, haar Floris was laatst huilend thuis gekomen. Hoe ze met elkaar omgaan, dat lijkt toch een soort patroon te worden. En dat is voor hem zeg maar sociaal-emotioneel wat belastend als je begrijpt wat ik bedoel.’
 

Het is heel fijn dat de Opper-Vagina even met Zijne Goddelijkheid heeft gekletst, maar laat mij er voortaan buiten. “En nu Dex? Wat is eigenlijk je point?” Ik ga er Engels van praten, van die naam. 

 

Grootste misdrijf

“Nou weet je, we zouden als ouders eens op het schoolplein kunnen blijven hangen, samen, als ze gaan voetballen, en als onze jongens dan weer over Floris’ grenzen gaan, kunnen we ze meteen even spiegelen, dacht Floris’ moeder.” 
“Beste Dex, nu word ik toch nieuwsgierig, waar gaat het hier eigenlijk over? Wordt Floris mishandeld of afgeperst door onze jongens? Ik krijg hier wel een heel ongemakkelijk gevoel van.”

 

“Nou ja, jeetje, nou, wat ze noemde, voorbeeldje, als Jochem en Sem verliezen, dat ze dan heel hard roepen: WIJ HEBBEN GEWONNEN. Dan gaan ze toch een soort grens over, dus.” Hij stopt met praten dus ik neem dat dit het grootste misdrijf was. Ik lach opgelucht. Je weet immers nooit zeker wat je kind allemaal uitvreet. Maar dit kan ik er net bij hebben. 
 

“Dat is handig Dex, zouden wij dat ook eens moeten doen op ons werk. Dat je gewoon over de gangen brult IK HEB PROMOTIE GEMAAKT en daarna je salarisverhoging gaat innen.” 
 

Onze macho’s

Dexter de Pexter valt stil. Misschien is dit voor hem een pijnlijk voorbeeld. Misschien moet ik hem wat serieuzer nemen. Er huilen natuurlijk niet alle dagen behoeftige moedertjes als Olivia tegen hem aan. Maar ik wil NIET, ik herhaal NIET, in mijn vrije tijd buiten in de kou voetballende jongetjes gaan zitten observeren. Dit mogen ze mooi zelf oplossen. 
 

“Dexter, ik zie het wel voor me hoor. En die macho’s van ons zullen best wel eens …” 

“Eh, wacht even, sorry, maar weet je, ik vind het zeg maar niet zo leuk als je mijn zoon een macho noemt …”
“Oh sorry, pardon, verkeerde woord. Ik vind Sem trouwens een hartstikke leuk kind, hij is hier altijd, echt AL-TIJD welkom.” 

 

Dat is natuurlijk een leugen, zelfs mijn eigen kinderen zijn niet altijd welkom. Maar als je even vastloopt in een gesprek met een ouder, is het wel zo handig om snel een compliment te maken over zijn of haar kind. Daar worden ze week van.  

 

“En Dexter, we kunnen toch wel gewoon ons eigen kind toespreken. Zeg maar tegen Olivia dat wij onze eigen verantwoordelijkheid proactief gaan oppakken. Of zoiets? Ik denk dat ze dat erg zal waarderen.” “Eh, ja prima, op zich, maar weet je, als ze het er zeg maar toch niet mee eens is?” “Dan zeg je maar dat ze niet tegen haar verlies kan.”