Ze Biecht Op: 'Ik vergat mijn kind in een Frans restaurant'
Het zal je maar gebeuren: op vakantie in een ander land besef je na een uitstapje ineens dat je je kind bent vergeten in een restaurant. Het overkwam Annefleur in Frankrijk. "Ik ben volgens mij nog nooit zo in paniek geweest."
Annefleur: "Ik was met mijn man, onze zoon Bram en onze dochter Lotte op vakantie in Frankrijk. Het is al heel lang geleden; Bram was toen net 9 jaar en Lotte pas 6. We waren echt toe aan vakantie, even ontspannen in het buitenland leek ons heerlijk. Vrienden van ons wilden in dezelfde periode op vakantie, dus het leek ons gezellig om met z'n allen te gaan. Zij hebben drie kinderen die ongeveer dezelfde leeftijd zijn als Bram en Lotte, dus dat was voor hen ook heel leuk. Bepakt en bezakt gingen we met z'n allen in caravans richting Frankrijk."
Ideale vakantie
"De eerste paar dagen waren heerlijk. We zwommen, lagen in de zon en gingen elke avond gezellig met z'n allen uit eten. We hadden alleen maar goed weer en de kinderen vermaakten elkaar de hele dag door, dus daar hadden we ook niet heel veel werk aan. Het was echt de ideale vakantie. Tot we op een avond, aan het einde van de eerste week, met elkaar uit eten gingen. We hadden alle restaurantjes in de buurt wel een beetje gezien, dus mijn man stelde voor om met de auto naar het volgende dorp te rijden. We waren nog een Nederlands stel tegengekomen met een dochter, dus zij gingen ook met ons mee. Met drie auto's trokken we erop uit.
We kwamen uiteindelijk terecht in een kleine bistro, met vriendelijk personeel en heerlijk eten. Achterin het restaurant was een soort speelhoekje voor kinderen ingericht en ons kroost ging er natuurlijk meteen op af. Het was een hele gezellige avond, vol eten, drinken en gelach. Toen we opstonden om af te rekenen grapte ik nog tegen mijn man dat we de kinderen niet moesten vergeten, want die waren natuurlijk alleen maar aan het ravotten in de speelhoek. Hij moest lachen, maar verder hebben we ons er niet echt mee bezig gehouden."
Vergeten
"We laadden iedereen weer in de auto's en reden terug naar de camping. We hadden die middag in de zon gelegen en na al dat eten voelde ik me lekker soezerig. Ik keek er heel erg naar uit om lekker in bed te kruipen en goed te slapen. We draaiden net de camping op toen ik achterom keek om de kinderen controleren. Op dat moment stopte mijn hart even. Ik zag alleen Bram, onze zoon zitten. Lotte was nergens te bekennen.
Ik vroeg direct aan mijn man of hij Lotte in een andere auto had zien stappen, maar hij kon het zich niet herinneren. Ik ben uit de auto gesprongen en naar onze vrienden gerend, die hun auto ook net tot stilstand brachten. Mijn hart bonsde zo hard dat ik zeker wist dat iedereen het kon horen. Toen duidelijk werd dat Lotte in geen van onze auto's zat, begon ik over mijn hele lijf te beven. Was ik nou gewoon mijn eigen kind vergeten?"
"Onze vrienden ontfermden zich over Bram, terwijl mijn man en ik weer in de auto sprongen en als gekken terugreden naar het andere dorp. We reden veel te hard over de wegen, maar gelukkig kwamen we bijna niemand tegen. De hele tijd hebben we niets gezegd, volgens mij konden we allebei alleen maar denken aan Lotte. Ik had haar altijd geleerd dat ze op dezelfde plek moest blijven als ze ons kwijt zou raken, want zo zouden we haar snel weer kunnen vinden. Zou ze dat nu hebben gedaan?"
Schaamte
"Mijn man en ik stormden het restaurant binnen waar we hadden gegeten, allebei helemaal in paniek. Hij begon direct in gebrekkig Frans tegen een ober te roepen, terwijl ik het hele restaurant doorkamde. Ik begon letterlijk te huilen van geluk toen ik twee blonde staartjes boven een stoel uit zag steken. Lotte. Ze zat op een stoel bij de spelletjesautomaten en drukte vrolijk op alle knopjes. Ik heb haar bijna fijngeknepen toen ik haar weer in mijn armen had. Ze was helemaal niet overstuur, de manager van het restaurant vertelde ons later dat ze de hele avond rustig op die stoel had gezeten. Ik heb me nog nooit zo geschaamd. Hoe kon ik in vredesnaam mijn eigen kind vergeten?
Ik heb volgens mij wel duizend keer sorry gezegd tegen Lotte, maar als zesjarig hummeltje had ze de ernst van de situatie volgens mij niet helemaal door. Ze leek er in ieder geval geen last van te hebben, want ze is de rest van de vakantie heel vrolijk geweest. Ik schaam me nog steeds als ik eraan terugdenk, maar tegelijkertijd ben ik heel trots op haar dat ze is gebleven waar ze was. Ze is nu natuurlijk volwassen, maar in de jaren daarna heb ik altijd gecontroleerd of iedereen er na een uitstapje nog was. Zoiets als dit laat je niet zomaar achter je..."
Heb jij ook iets om op te biechten en wil jij dat delen met onZe lezeressen? Dan kun je een mailtje sturen naar vera@ze.nl