Ons Soort Loeders: Afscheid groep 8

“Ze zijn volledig aan hun lot overgelaten met die musical. Vroeger werden er tenminste ouders bij betrokken. Nu moesten ze alles zelf doen. Zeker weer een idee van die Maria Montessori, alsof die niet al lang dood is.” 

 

Onze achtstegroepers hebben vanavond eindelijk hun eindvoorstelling opgevoerd. Na een paar goedkope borrels ruimen wij op met de ouders. “Fijn toch”, zeg ik, “we hebben er lekker niets voor hoeven doen.” 

 

Prullenbak of drol

“Fijn? Vind jij dat fijn? Het ging anders wel behoorlijk ten koste van de kwaliteit”, bijt Olijf me gepikeerd toe. “Terwijl dit een mijlpaal voor ze is. Ze nemen dit moment hun leven lang mee.” Olijf heeft een strak zwart jurkje aan voor de gelegenheid. Haar heupbotten steken prominent uit en heur haar zit lekker strak over haar smalle hoofd getrokken. Ze zou zo directrice kunnen worden van een kostschool. Voor de zoveelste keer probeer ik me haar met Rommert voor te stellen. Het lukt me nog steeds niet. Gelukkig maar.
 

 

Sinds die donkere dag dat Floris de 538-uitslag kreeg van zijn Cito-toets, klaagt Olivia voortdurend over school. Ondanks herhaalde dreigementen kreeg hij geen gymnasium-advies. “Mij maakt het niet uit hoor, al waren ze op hun kop gaan staan in een prullenbak of deden ze een drol na”, zegt Vins, gevaarlijk wankelend op zijn ladder. Hij probeert een provisorisch opgehangen spotlight van het plafond te halen en ik weet nu al dat dat niet goed af gaat lopen. “Oh liefie, kun jij een nijptang zoeken?” Ik denk niet dat die gaat helpen, maar wil de linkerhanden van mijn geliefde hier niet in de schijnwerpers zetten, dus ga braaf op zoek.  

 

Billen

Ik beland in het bedompte magazijn, dat vol rotzooi staat. Had zo’n heilige vrijwilliger-moeder hier niet even wat orde in kunnen brengen? Als ik een glimp van gereedschap zie liggen, buk ik om het onder een stoffig pietenpak vandaan te trekken. Dan voel ik opeens een hand over mijn billen glijden. Ik schrik me kapot en gil het uit. Als ik me omdraai, zie ik Patrick. “Ja, sorry, maar ik kan het niet laten, als ik puur natuur zie...”, grijnst hij. In zijn broek zie ik weer een ander stuk gereedschap opbollen. Gatverdarrie. Bij nacht en ontij een pak aan maar geen greintje fatsoen. Ik duw hem opzij en ren terug, naar boven, zonder nijptang. 
 

Terug in het lokaal zie ik hoe Marcia in haar strakke leren broek mopperend de geleende podiumdelen uit elkaar sloopt. “Dat wou de school ook weer niet betalen, kunnen wij die straks terug gaan brengen… Belachelijk.” 

“Joh Mars”, zeg ik, “de meiden hebben toch lol gehad, zo moet je het maar zien.”

“Oh ja, heel leuk”, snuift Marcia, “en jij hebt zeker weer geen weet van al die vreselijke discussies die ze hadden? Alles wat ze uit moesten vechten? Nee, die van jou had natuurlijk weer ner-gens last van. Dat heb je als je altijd de baas speelt. Dat kennen we inmiddels.” 
 

 

Zak hooi

Voor zover er überhaupt nog een feeststemming was, ebt die nu razend snel weg. Yolan prikt alle ballonnen door en Olivia veegt ze op. “Ja, Olijf”, zegt Yolan dan opeens op snoeiharde toon, “wat werken we weer goed samen hè. Eerst ik, dan jij.” Blijkbaar weet ze inmiddels dat Olijf het met haar (bijna ex-)man deed. Of doet. Weet ik veel. Olivia gaat stug door met vegen, met haar hoofd naar beneden. Ik zie voor het eerst grijze uitgroei. 
 

Rommert verlaat het lokaal, de lafbek. Misschien kan hij zich aansluiten bij de andere zak hooi, die zich misschien nog in het magazijn staat af te trekken boven een pot lijm. 

Alleen Reinout heeft niets in de gaten, of doet hij of hij gek is? Vrolijk bralt hij: “Allemaal nog even bij ons verder borrelen?” Het blijft stil, tot de kinderen joelend binnen komen. De disco is afgelopen. Hun basisschool carrière is school afgelopen. En voor de ouders de vriendschap, schat ik zo in. 

 

Thuis bel ik Tep om haar te vertellen van deze afgeknalde avond. “Het is wel goed zo, ik hoef ze toch niet meer te zien.” 

“Hè hè”, zucht Tep, “het heeft even geduurd voor je dit inzicht kreeg, maar jij bent gewoon een laatbloeier. Ik bedoel: laatloeier.” 

Lees ook de vorige verhalen van Alies!


Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders. Alies is gecreëerd door Anne-Marie de Ruiter.