Anniek kreeg de nier van haar vader: 'Hij heeft mijn leven gered'

Het was vorige week de Nationale Donorweek, die is bedoeld om mensen te stimuleren hun keuze over orgaandonatie vast te leggen in het Donorregister. Het liefste natuurlijk met een ‘Ja’. Het gezicht van de campagne van 2016 deelt haar verhaal met ons. 

 

Anniek (23) is een taal- en cultuur studente en zit in het vierde jaar van haar bachelor. Zij is het gezicht van de campagne "Geven bij Leven". Haar verhaal en motivatie om zich in te zetten voor dit mooie initiatief deelt ze met ons;
 

"Toen ik jong was had ik best vaak last van een blaasontsteking. Natuurlijk was dit erg vervelend, maar ik leefde niet anders dan mijn leeftijdsgenootjes. Toen ik negen jaar was kreeg ik nierbekkenontsteking, zodanig dat ik niet kon lopen door de pijn in mijn zij en rug. Ik ging naar het ziekenhuis voor controle en na een paar testjes bleek al snel dat mijn blaas niet goed werkte. Mijn nieren gingen hierdoor steeds meer achteruit. Er is geen bepaalde oorzaak geconstateerd, maar mijn ouders denken aan een dubbele longontsteking die ik als klein kind had opgelopen. Deze ging gepaard met kinkhoest en de druk van het vele hoesten zou volgens hen over kunnen zijn geslagen op mijn blaas. Gelukkig voelde ik me niet ziek, ik ging gewoon naar school en mijn jeugd was niet anders dan die van andere kinderen. Natuurlijk moest ik af en toe naar de dokter, maar dit was geen last en ik miste gelukkig ook niet veel lessen. Aangezien mijn nieren door de jaren heen steeds minder goed functioneerden, kreeg ik steeds meer medicatie. Ik slikte zoveel pilletjes, zoals vitaminen en calcium. Gelukkig had ik geen last van vervelende bijwerkingen. Slechts jeuk, maar dit kwam door mijn niet goed werkende nieren. Het enige wat ik erg lastig vond, is dat ik een strak medicatieschema moest volgen. Dat gaat niet makkelijk gepaard met een niet vast dagritme. Ik moest me altijd, bijvoorbeeld op werk of school, bewust zijn hoe laat ik welk pilletje in moest nemen. Maar al die verschillende geneesmiddelen zouden natuurlijk niet voor altijd baat hebben."
 

‘Pap, mag ik jouw nier?’
"Toen ik 18 jaar werd ging ik van een kinderarts naar een volwassenenarts. Na de derde afspraak met deze dokter gingen mijn nieren zodanig achteruit gingen dat ik een nieuwe nier nodig had. Dit kwam niet helemaal als een verrassing, ik had het weleens met mijn kinderarts besproken. Maar omdat zij dit altijd had afgewimpeld, was het toch wel een beetje een shock. Het kwam namelijk veel sneller dan verwacht. Mijn moeder ging altijd mee naar mijn ziekenhuis bezoekjes, en vroeg mij meteen of ik zelf een donor wilde zoeken. Ik dacht meteen aan mijn vader, omdat wij dezelfde bloedgroep hebben. Toevallig weet ik dit, omdat mijn vader vaak bloed doneerde en we toevallig dezelfde zeldzame bloedgroep hebben. Ik twijfelde geen seconde en belde hem, ondanks dat hij aan het werk was, meteen; ‘Pap, mag ik jouw nier?’ ‘Ja, natuurlijk’, zei hij zonder aarzelen."

 

‘Mijn vader heeft als het ware mijn leven gered’

"Vanaf dit telefoontje ging het heel snel en gelukkig ook zonder tegenslag. Na de nodige testen was het al snel duidelijk dat mijn vader en ik een match waren. Binnen één jaar vond de transplantatie dan ook plaats. Het was een kleine ingreep, je wordt tegenwoordig niet meer helemaal opengesneden. Mijn vader heeft slechts een paar kleine wondjes aan de operatie overgehouden. Natuurlijk was het eventjes wennen, zelfs na de verplichte zes weken rust moest mijn vader wennen aan het feit dat zijn lichaam het ineens met één nier moest doen. Maar we hadden beiden een snel herstel. Het enige wat mijn vader eraan over heeft gehouden, is iets meer vermoeidheid dan gewoonlijk. Als mijn vader zijn nier niet aan mij had gegeven, had het allemaal veel langer geduurd. Dankzij hem ben ik ontsnapt aan dialyseren. Dialyse houdt in dat een machine het werk van je nieren, het verwijderen van afvalstoffen uit je bloed, overneemt. Er wordt gezegd dat dialyse geen leven, maar overleven is. Drie keer in de week aan zo’n apparaat liggen maakt je nu eenmaal erg moe en vergroot de kans op hart- en vaatziekten. In die zin heeft mijn vader dan ook mijn leven gered."

 

‘Niet iedereen moet donor worden, maar er wel bewust over nadenken’
Ik ben nu heel druk bezig met studeren en denk niet aan ‘wat als ik weer ziek word’. Dit heb ik mede te danken aan mijn vader. Daarom wil ik als boodschap meegeven dat er een ‘normaal leven’ kan worden bereikt met een donorregistratie. Met dialyse alleen red je het namelijk niet, dat gaat een tijdje goed, maar uiteindelijk heb je toch een nier nodig. Hier moet men zich bewust van worden, hier moet gewoon meer over worden nagedacht. Awareness creëren is dan ook de belangrijkste reden waarom ik ervoor koos om het gezicht te zijn van "Geven bij Leven". Eerst twijfelde ik een beetje, ik wil er namelijk niet mee te koop lopen. Toch voelde ik me vereerd en dacht ik ‘waarom ook niet?’ De donorwet speelt nu heel erg en komt helaas negatief in het nieuws. Juist nu moet er veel worden gesponsord om mensen in te laten zien dat donor zijn iets positiefs is. Voor de mensen die twijfelen; de operatie lijkt zwaarder dan het is. De meeste donoren leiden nu een prima leven en hebben nergens last van. Niet iedereen moet donor worden, maar er wel over nadenken."

 

Ben jij al geregistreerd als donor?