Sloeg de chemotherapie wel aan? - Kankerdagboek #16

Het wachten op de MRI-scan

Tijdens de twaalf chemokuren heb ik vaak in een enorme dip gezeten. Mijn energielevel was zo ontzettend laag. Dit was iets wat echt heel erg vervelend was. Het voelen dat je echt ziek bent, dat de chemo er echt inhakt en dat mijn lichaam echt op begint te raken. Ik kon eigenlijk vrij wel niets meer plannen, omdat ik het altijd erg vervelend vond dat ik af moest zeggen als ik mij toch niet goed genoeg voelde. Ik probeer altijd sterk te blijven en het positieve te blijven zien. Er zijn alleen echt momenten dat ik gewoon niet meer kan.

Na de MRI-scan wordt het beter

Ik had eens in de zoveel tijd een afspraak met mijn oncoloog. Hierin bespraken we hoe het ging, of we tegen dingen aan liepen of dat de medicatie wellicht aangepast moest worden. Ook was er altijd even een controle van de borst. Je kon gewoon voelen dat de tumor kleiner aan het worden was. Toen ik hoorde dat ik ziek was wilde ik absoluut niet meer voelen aan mijn borst. Uiteindelijk zei de oncoloog: ‘Doe het nou maar, dan kan je voelen dat je dit niet voor niets aan het doen bent.’ Dat deed ik en soms hielp het mij. 

Verder gaf ik in dit soort gesprekken vaak aan dat ik zo moe was, dat ik er eigenlijk wel klaar mee was en dat ik het allemaal echt veel te lang vond duren. Op een gegeven moment zei zij dan tegen mij: “Je bent echt bijna bij de MRI-scan, ik ben er van overtuigd dat deze scan je gaat laten zien dat je tumor kleiner is en dat je het dus niet voor niets doet. Daarna zijn het nog maar een paar kuren en zou je zien dat die MRI-scan je een boost geeft.” Nou ik vroeg het me af… We zien het wel dacht ik.

De dag was daar

De dag die aan het begin van het traject zo mijlen ver weg leek, was dan eindelijk aangebroken. De MRI-scan, ik was vreselijk zenuwachtig. Ineens kwamen er gevoelens van: wat als het nou toch niet goed is? Dat de chemo niets heeft gedaan? Wat gaat er dan gebeuren? Het zijn geen fijne gedachtes, maar je kan ze niet stoppen. De eerste keer dat ik daar lag voor een MRI-scan was om te kijken hoe groot mijn tumor nou daadwerkelijk was. Ik vond dat destijds niet zo superspannend, ik kon me aardig ontspannen en voelde geen zenuwen. Ik wist dat ik ziek was en die tumor zat er toch al, dus het was alleen kijken hoe groot die was.

Deze MRI-scan raakte ik soms licht in paniek toen ik daar lag en al die harde geluiden hoorde. Al die gedachtes die ik net opnoemde kwamen één voor één voorbij en ik werd er zo ontzettend bang van. Over een paar dagen krijg ik de uitslag, straks is het helemaal niet goed. Ik heb nooit een gevoel gehad dat ik de kanker niet zou overleven, tijdens die MRI-scan kwamen die gedachtes soms wel omhoog.

De uitslag

Daar ging ik, samen met mijn vriend, naar het ziekenhuis om te horen of chemotherapie aansloeg. We waren super zenuwachtig. Mijn vriend die zei maar tegen me: “Het is echt goed An, die chemo doet zijn werk. Ik weet het zeker, het kan niet anders. Je voelt zelf ook dat de tumor kleiner aan het worden is.” Ik weet echt dat hij er zo over dacht, maar ik weet ook dat hij ook erg zenuwachtig was.

We werden geroepen door mijn oncoloog, gingen zitten in haar kamer en ze viel gelijk met de deur in huis: ‘De chemo doet zijn werk, de tumor is echt een heel stuk kleiner geworden.’ Wat een last valt er dan van je schouders af zeg. Beseffen kon ik het mij nog niet hoor. Het moest echt even landen. Volgens mij was de tumor twee centimeter kleiner geworden. Dat is best veel. Ik dacht alleen maar: zou het dan nu beter worden? Zou dit inderdaad een boost worden om de laatste chemo’s nog door te komen? Ik ben benieuwd…

Ik ga even lekker met vakantie. Dus hoe het allemaal afloopt horen jullie weer vanaf 1 september. Ik hoop dat jullie dan weer mijn verhaal verder gaan lezen/volgen. Geniet van elke dag.