We moeten gaan beginnen - Kankerdagboek #8
Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog ga ik jullie meenemen in mijn leven. Mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Van de een op andere dag veranderde alles. Ik kreeg juni 2020 op 25-jarige leeftijd te horen dat ik borstkanker had.
Vorige week vertelde ik jullie over het traject van het invriezen van de eicellen. Ik herinner de gedachten nadat de eicelpunctie was gedaan nog als de dag van gisteren. Dat moment… De opluchting dat er negen eicellen goed waren om in te vriezen. Maar tegelijkertijd de angst, het gaat beginnen. Er is geen weg meer terug. Zolang ik hormooninjecties had en zolang de eicellen nog in mijn lichaam waren, zou er niets gebeuren. Zodra de eicelpunctie was gedaan, ging het wel gebeuren. De chemotherapie kon gaan beginnen.
Geen weg meer terug
Ik pakte de telefoon en belde mijn oncologie verpleegkundige op. ‘Het is goed gegaan,’ zei ik, ‘de eicelpunctie is gedaan en ze hebben negen eicellen kunnen invriezen’.
‘Goed,’ zei ze, ‘dan kunnen we gaan beginnen met de chemotherapie.’ Goed? Dat er negen eicellen zijn ingevroren is goed, maar ik wil nog niet beginnen. Ik voel me goed, ik wil niet ziek worden, ik wil niet kaal worden. Ik kan dit helemaal niet, ik ben zo ontzettend bang. Er is niets goeds aan, want ik wil dit niet. Dat waren denk ik wel bijna alle gedachten die ik op dat moment had. Maar je hebt natuurlijk geen keuze en ik ben heel dankbaar dat chemotherapie bestaat, zodat het mij beter kan maken. Ik weet alleen niet wat mij te wachten staat en dat vind ik ontzettend eng.
Maar goed, we waren bijna een maand verder nadat we te horen hadden gekregen dat ik borstkanker heb. Dus ja, het moest een keer gaan beginnen. We waren zo moe, vanaf 9 juni tot het moment dat ik belde dat de eicelpunctie was geslaagd, hadden we meer tijd doorgebracht in een ziekenhuis dan dat we thuis waren geweest. Een onderzoek hier, een gesprek daar. Noem het maar op, er gebeurt zoveel. Tegelijkertijd heb je niet eens het idee dat het over jou gaat, maar toch doen ze al die onderzoeken bij jou, dus ja het zal wel over mij gaan. We waren kapot en we waren nog niet eens echt begonnen.
Een weekje rust
We hebben gevraagd of we niet een week of twee rust konden krijgen voordat de chemotherapie zou beginnen. Nog even samen genieten, lekker uiteten met zijn tweeën en leuke dingen doen. Het enige wat ik dacht was: ik voel me nu nog goed. Ik ben nu nog mezelf. Ik dacht dit gaat allemaal veranderen en dan kunnen we voorlopig helemaal niets leuks doen samen. Ik wil dat dan nu allemaal doen.
Gelukkig begrepen ze dit in het ziekenhuis en was het geen probleem. Of we nou één of twee weken rust hebben gekregen dat weet ik eigenlijk niet eens precies meer, maar het mocht in ieder geval en dat is wat we wilden. We hebben zoveel mogelijk geprobeerd om er niet aan te denken, niet dat dit lukte, haha. Maar ik denk dat we op dat moment allemaal dachten dat we dat deden, er niet aan denken.
Het vloog voorbij en toen was daar die dag. Die dag waarvan ik had gehoopt dat ik het nooit had hoeven mee maken. Dinsdag 14 juli 2020 om 08.30 uur, liepen we door de gang van het ziekenhuis en ging ik naar mijn eerste chemokuur toe.
Woensdag 2 juni verschijnt de volgende blog.
