Deze dag vergeten we nooit meer - Kankerdagboek #4

Geen onderbuikgevoel

Dinsdag 9 juni 2020, die dag vergeten wij niet snel meer, die dag vergeten wij nooit meer. Mijn vriend en ik waren allebei gewoon naar ons werk gegaan. Ja, waarom niet? Ik zou gebeld worden met de uitslag van de echo. De artsen hadden meerdere malen gezegd dat het waarschijnlijk niet ernstig zou zijn. Ik vind dat nog steeds zo raar… Normaal gesproken heb ik altijd een onderbuikgevoel als iets niet goed is. Ik heb dit nu geen enkel moment gehad. Of ik heb het weggedrukt. Misschien was ik veel te bang dat het kanker zou zijn en wist ik niet hoe ik daar mee om moest gaan. Misschien wilde ik blijven geloven dat het niet zo kon zijn. Ja misschien, maar misschien ook niet en heeft mijn onderbuikgevoel mij in de steek gelaten, net zoals mijn lichaam. Dat is hoe het soms voelt.

De dag

Ik was op mijn werk, zo zenuwachtig. Dat weet ik nog wel, dat ik echt zenuwachtig was. Concentreren op mijn werk lukte me niet. Ze zouden mij na 12.30 uur bellen. Dan hoop je dat ze gelijk om 12.30 uur bellen, maar helaas werd ik pas om 14.30 uur gebeld. 

"O, je bent op je werk. Ik vind het erg vervelend dat je alleen bent," klonkt het aan de telefoon. Toen wist ik eigenlijk al genoeg. "Kom maar zo snel mogelijk deze kant op, we hebben kwaadaardige cellen in je borst gevonden." Toen heb ik mijn vriend en mijn ouders gebeld. We zijn allemaal direct naar het ziekenhuis gekomen. 

De woorden: "je hebt borstkanker" waren zo heftig. Ik zat daar met mijn moeder en vriend en we hebben heel hard gehuild. Voor de rest weet ik eigenlijk niet wat ik toen dacht. Het ging ook allemaal zo snel en er werd zoveel gezegd. Tenminste dat is het gevoel dat ik er aan over heb gehouden. 

Behandeling

Ik vroeg: "maar als het kwaadaardige cellen zijn, dan moet er iets gebeuren toch?". Er moest inderdaad iets gebeuren zei de arts, maar eerst moest ik me verder laten onderzoeken. "Dan weten we wat voor borstkanker je hebt. In welk stadium je zit, of we chemo moeten doen, wat voor operatie je zou krijgen. Daar kunnen we je nu nog geen antwoorden op geven." 

Ik weet nog dat ik de hele tijd vroeg: "Het komt wel goed, toch?" Ik weet nog hoe frustrerend ik het vond dat ik daar geen duidelijk antwoord op kreeg. Daar werd ik bang van. Ik dacht niet: 'ik ga dood'… Dat niet, hoe gek ook. Maar ik werd zo bang, zo bang dat mijn toekomst volledig verwoest werd.

De onderzoeken konden beginnen. Wat voor behandelplan staat me te wachten? En hoe ga je zoiets vertellen aan iedereen? Dat vertel ik jullie de volgende keer.

Woensdag 5 mei 17:00 verschijnt blog 5 van Annemijn.