Jong en verslaafd aan alcohol: Loïs was 28 en had een drankprobleem
Denk je aan een alcoholist, dan zie je misschien een ontheemde straatbewoner met een blik halve liter bier voor je. Dat alcoholisme iederéén kan overkomen, bewijst het verhaal van Loïs Bisschop. Vijf jaar geleden kwam ze op 28-jarige leeftijd tot het inzicht dat haar vele drinken zo niet verder kon. Ze besloot op eigen houtje af te kicken en schreef hier een boek over. “Zoveel leeftijdsgenoten herkenden zich in mijn verhaal.”
© Anne van Gelder
Drankprobleem
“Met een enorme kater liep ik over de Amsterdamse Wibautstraat. Ik moest mezelf letterlijk vastklampen aan een lantaarnpaal om overeind te blijven.” Het is het verhaal van de 34-jarige Loïs. Vijf jaar geleden was dít het moment dat ze realiseerde dat ze een serieus probleem had. Een drankprobleem. “Ik wist al langer dat ik te veel dronk, maar ik wilde het niet toegeven. Ik wilde zo lang mogelijk volhouden dat alles prima ging, ook voor mijn omgeving. Het erkennen van mijn drankprobleem was ergens ook een opluchting. Eindelijk begreep ik waarom het mij nooit lukte normaal met drank om te gaan. Ik werd zo vaak wakker met een kater waarna ik mezelf voornam het anders te gaan doen. Dat lukte me nooit, nu begreep ik dat ik gewoon een probleem had: een verslaving.” Naast een opluchting was het voor Loïs ook moeilijk. “Ik besefte me ook meteen dat ik moest stoppen met drinken. Daar had ik natuurlijk helemaal geen zin in. Ik had ook geen idee hoe ik dat moest doen.”
Gooische Vrouwen
“Mijn leven was verder zoals die van een typisch twintigjarige: ik studeerde, werkte, ging uit, sprak vaak af met vrienden. Maar tijdens dat normale leven dronk ik veel. ’s Avonds ging er eigenlijk altijd wel een flesje wijn open. Dronk ik eerst alleen nog met vrienden, later zocht ik ook steeds meer smoesjes om in mijn eentje te drinken. De dagen dat ik niet dronk waren de dagen waarop mijn kater van de avond daarvoor te heftig was. En als ik ’s middags dronk, praatte ik het voor mezelf goed. Bij Gooische Vrouwen dronken ze immers ook altijd overdag. Toen ik stopte met drinken, kreeg ik al snel het gevoel dat ik weer de regie over mijn leven terug kreeg. Dat was een reden om het afkicken zelf te doen: ik wilde die regie niet weer uit handen geven bij een kliniek. Ik voelde dat ik het zelf kon.” Loïs mocht haar verslaving dan zelf hebben aangepakt, daar is wel veel kritiek op. “Er wordt inderdaad gezegd dat je het in je eentje niet redt, maar ik geloof juist in de kracht van de mens. In ieders’ eigen kracht.”
Het valt wel mee
“Een aantal goede vrienden reageerden begripvol, maar veel vriendschappen bleken gebaseerd op samen pimpelen. Toen het drinken wegviel, bleef er weinig gemeenschappelijks over, dat was een bittere realiteit. Ik kreeg ook vaak reacties als ‘ach, dat zal toch wel meevallen’. Ik ben er inmiddels wel achter dat dit vaak de mensen zijn die zélf veel drinken. Zij willen niet geconfronteerd worden met hun eigen gedrag. Wat dat betreft ben je een spiegel voor anderen, en daar kun je mensen mee kwijt raken. Dat is bij mij ook gebeurd: negentig procent van de mensen met wie ik toen omging spreek ik niet meer. Gelukkig reageerde mijn familie anders. Begripvol. Ze waren trots dat ik het zelf inzag en mijn probleem aan wilde
pakken. Mijn moeder zei zelfs dat ze al wist over alcoholprobleem, ze wilde dat ik het zelf in ging zien.”
Herkenbaar
“Afkicken van een alcoholverslaving voelt als liefdesverdriet. Misschien zelfs als rouwen. Het gaat in golven en de ene keer gaat het beter dan de andere keer. Door deze schommelingen leerde ik dat ik er nooit helemaal van af zal komen. De strijd zoals ik deze in het begin voerde is er niet meer, maar de verslaving zal er altijd zijn. Als ik iets heftigs meemaak is mijn primaire reactie dat ik naar de kloten wil gaan, de pijn wil verdoven. Die momenten zijn het moeilijkst. Gelukkig heb ik door de jaren heen wel geleerd dat ik ook dan geen alcohol nodig heb en dat drank de situatie zelfs verergerd." Dat was een van de redenen dat Loïs haar verhaal op wilde schrijven. “Op de dag dat ik stopte begon ik een dagboek bij te houden. Ik schreef en filmde mezelf op de moeilijke momenten, dit hielp mij in het proces. Van al het beeldmateriaal heb ik een documentaire gemaakt voor mijn afstudeerproject. Daar werd vervolgens over geschreven in een studentenblad en dat is weer bij een uitgever terechtgekomen. Die benaderde mij of ik een boek wilde uitbrengen met mijn verhaal. Er kwam veel aandacht voor mijn verhaal, kreeg veel persaanvragen. Dat was heftig naast mijn strijd tegen mijn verslaving. Toch was ik er ook ontzettend blij mee. Ik merkte dat er zo’n taboe in onze maatschappij op dit onderwerp rustte, eindelijk was er aandacht voor dit probleem. Een probleem die nodig gehoord moest worden. Het verhaal van Loïs werd door vele vrouwen herkend. “Doodnormale, werkende vrouwen stuurden me brieven. Ik kreeg er letterlijk honderden, ontzettend bijzonder. Ik was blijkbaar niet alleen. Het idee dat ik iets voor deze vrouwen kon betekenen voelde zo goed, omdat ik weet hoe erg het is als je in zo’n situatie verkeert: het neemt je hele leven over zonder dat je het doorhebt. Ik zou het liefst iedereen met dit probleem aanraden mijn boek te lezen. Ik heb daarin twaalf stappen verwerkt die mij hebben geholpen in mijn herstel. Dat begint met het probleem te accepteren, je familie in te lichten en professionele hulp te zoeken. Dat hoeft niet meteen een afkickkliniek te zijn, maar een bezoek aan de huisarts kan je al in de goede richting helpen.”
Vijf jaar later
Inmiddels zijn we vijf jaar verder en gaat het stukken beter met haar. “Ik heb de grip terug op mijn leven. Uitgaan doe ik niet meer. Zonder drank vind ik het gewoon niet zo leuk, iedereen om je heen wordt langzaam dronken en gaat brallen. Vroeger leefde ik voor de nacht, nu is overdag mijn feestje. Als ik ontspanning wil neem ik een fijne massage, ga ik naar de film of gezellig lunchen. Uit eten gaan blijft een moeilijke aangelegenheid, omdat dat bijna altijd gepaard gaat met drank. Liever blijf ik dan thuis. Ja, ik ben wel een beetje een huismus geworden. Van mijn boek is een tweede versie uitgekomen, waarin ik ook vertel hoe het nú met me gaat en hoe het me de afgelopen jaren is vergaan. Op dit moment geef ik veel lezingen over mijn verhaal en ga ik per 1 maart aan de slag als ervaringsdeskundige bij een verslavingskliniek in Den Haag. Daarbij ben ik ook bezig met plannen voor een nieuw boek, waarin ik mijn afkickmethode wil uitschrijven. Eén ding weet ik zeker: ook al zetten ze me samen met een fles rum op een onbewoond eiland, ik drink nooit meer een druppel.”
De vernieuwde uitgave van 'Ik drink niet meer' kun je hier bestellen.
