Katrien overleed vier maanden nadat ze beviel van een zoon
Het is als een scenario uit een dramafilm: terwijl je 22 weken zwanger bent, te horen krijgen dat je een ongeneeslijke hersentumor hebt. Het overkwam de 35-jarige Katrien uit Antwerpen. Doodziek doorstond ze de zwangerschap en zette een gezonde jongen op de wereld: Emiel. Het leek even beter te gaan, maar vier maanden later overleed ze. Haar man Olivier bleef achter met hun 4-jarige dochter en pasgeboren baby: "Een jaar geleden hadden wij nog álles. Ons hele leven voor ons."
Lees ook: Mayelle's moeder kreeg hoofd-halskanker: 'Ze heeft een blijvend gezwel in haar gezicht'
Kort geluk
Rond Emiels geboorte in mei leek Katrien op te knappen. Ze voelde zich beter dan toen ze hoogzwanger was. Communiceren en bewegen ging een stuk gemakkelijker. Ze had hoop om haar leven ietwat te verlengen met immuuntherapie. "Al is het maar één dag, hij zal elke cent waard zijn geweest", zei Katrien destijds erover. "Ik ben te gelukkig om nu al te sterven." Toch belandde ze in juli weer enkele dagen in het ziekenhuis vanwege complicaties. Thuis bleek dat de bestraling was uitgewerkt en de tumor weer opspeelde.
"In augustus zijn we nog een paar dagen naar de zee geweest" vertelt haar man Olivier. "Dat wilde ze graag. Nog eens naar de golven kijken. Nog eens de zon op haar huid voelen. Nog eens zand tussen haar tenen voelen. Ella - bijna 4 jaar oud - nog eens op het strand zien spelen.” Maar de reis vergde veel van Katrien."
Geen redding
"Ze kon nog maar moeilijk eten binnenhouden en vermagerde voor onze ogen. Kort erna is ze weer opgenomen in het ziekenhuis. Artsen hebben daar nog alles geprobeerd. Maar eind augustus werd duidelijk dat er voor Katrien geen redding - zelfs geen levensverlenging - meer mogelijk was. De tumor, op een niet te opereren plek, pal in het schakelcentrum van haar hersenen, had zich verder ontwikkeld en zorgde ervoor dat almaar meer lichaamsfuncties uitvielen. Toen Katrien wist dat het einde naderde, wilde ze nog maar één ding. Naar huis komen. Dan was ze tenminste bij ons."
Euthanasie
Het huis werd aangepast aan de zieke Katrien. Kort daarna kon ze al niet meer praten of lopen, emoties waren weer afgevlakt. Katrien gleed steeds verder af in haar eigen wereldje. Begin september is baby Emiel thuis gedoopt in bijzijn van zijn moeder. Emiel vertelt dat hoewel Katrien alleen kon communiceren door te knikken, ze er enorm van genoot. De volgende nacht werd Katrien met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze bleek acute aspiratiepneumonie te hebben en kwam in ademnood. In het ziekenhuis werd besloten, waar ze al maanden eerder over had nagedacht. Ze wilde euthanasie. Het lijden werd haar te veel en het zou alleen maar erger worden. In aanwezigheid van haar naasten overleed ze op 12 september. Net anderhalve maand nadat ze 35 jaar werd.
Vingerverf op de kist
Katriens familie deelde het nieuws van haar overlijden pas na de begrafenis, die afgelopen weekend was. Katrien had haar eigen uitvaart in haar laatste maanden voorbereid. De kerk, de voorgedragen teksten, de muziek van John Legend, Massive Attack en Damien Rice en de witte bloemen. Op de kist mocht haar dochtertje Ella met vingerverf een kunstwerk maken. Strandfoto's die Katrien zelf had gemaakt kwamen op de rouwbrief en het misbrief. Haar zus, broer en vader kwamen aan het woord. Als laatste sprak haar man Olivier. "Dank je voor onze twee prachtige kinderen. Ik zal er goed zorg voor dragen, ik zal ze begeleiden en ik zal ze vertellen over jou. Elke dag. Over hun mama, mijn vrouw. De mooiste, de warmste, de fijnste van al."
Zij en ik
Olivier blijft achter met de twee kinderen. Een paar maanden voordat zijn vrouw overleed nam hij ouderschapsrust, om nog zoveel mogelijk te kunnen ondernemen met zijn zieke vrouw. "In mijn ergste nachtmerrie dacht ik dat het misschien onze laatste zomer zou zijn. Dat ze niet eens de herfst zou halen: dat kan ik nog altijd niet vatten. Ik heb Katrien acht jaar en dertien dagen in mijn leven gehad. Dat waren de mooiste jaren van mijn leven. Dat een man zoveel van een vrouw kan houden, ik wist dat niet eens. We hebben negen maanden lang nog alles gedaan wat we konden. Een zoon krijgen. Tijd kopen. Herinneringen maken. Samen zijn. Sushi eten van de Zao Wang. We hebben gelachen, we hebben gehuild en we hebben beseft. Het was hard, maar ik zou het zo opnieuw doen. Omdat het met háár was. Mijn meisje. Zij en ik, dat is voor altijd."
Lees ook: Nienke (38) kreeg twee keer een postnatale depressie: 'Een derde keer overleef ik niet'
Bron: HLN
