Ons Soort Loeders: Huilbaby

Na een paar mooie weken begint ze te huilen. Iedere dag van 10 uur ’s avonds tot half 6 ’s ochtends. Iedereen geeft tips. We moeten haar wieg bij de wasmachine zetten, valeriaan geven of haar nek laten kraken. 

 

Andere tips zijn: masseren, inbakeren en pap voeren. En met haar gaan wandelen, tsja, daar rust je ‘s nachts alleen zelf niet zo van uit. Mijn dochter zit niet lekker in haar vel en ik weet niet eens wat er is. 

 

Boor of vuist

Gelukkig komt Yolan langs, dan kan ik even mijn ei kwijt. Ze gaat er eens goed voor zitten. Nog voor ik het verhaal in de juiste volgorde heb, legt ze me uit wat het probleem is. Ík ben te gestrest. Daar komt het door. Baby’s nemen de spanningen van hun moeder over. Het lijkt me bij ons eerder andersom maar nee, ze heeft het uit onderzoek. Vins blijft buiten schot. Die vaders kunnen doen wat ze willen, baby’s hebben de emancipatie blijkbaar ook niet uitgevonden. 

Ik bel Kaat, maar die is te druk om af te spreken. Iets met haar werk en een ‘versneld partnertraject’. Ik weet niet wat dat is maar het klinkt bij voorbaat al interessanter dan mijn verhaal. 

Mijn zus Tep komt langs met tassen vol zelfgebakken taart (eten helpt altijd. Tegen alles.). En mijn broers komen hun nieuwe vriendinnen showen, dat leidt ook even fijn af. Eigenlijk houden zij niet zo van problemen die je niet met een boor of een vuist op kunt lossen, maar ze doen hun best en slaan wat onhandig op mijn schouders. 
 

 

Niet troosten

Het consultatiebureau stuurt ons naar het Kinderziekenhuis. Na wat onderzoeken slaagt Tessel cum laude als ‘huilbaby’. Geen nieuws, dacht ik zo, maar bij vrienden en bekenden roept het groot ontzag op. Vreemd genoeg niet voor háár onvermoeibare inspanningen, maar omdat wij haar nog niets hebben aangedaan. Maar daar zijn we veuls te moe voor.
 

De adviezen van het ziekenhuis zijn gericht op rust en regelmaat. Het moeilijkste is dat we haar steeds iets langer moeten laten huilen. Waren we net gehersenspoeld richting ‘altijd meteen troosten anders traumatiseer je je kind voor eeuwig’, krijg je dit. Zodra ze ‘s avonds begint te huilen, staan we met de deurkruk in de hand. Een begeleider van het ziekenhuis belt of we het volhouden om niet meteen naar haar toe te gaan. Het lijkt verdomme de AA wel. Maar zowaar, na drie avonden volgt de beloning. Ze huilt zichzelf lekker in slaap, binnen een kwartier. Waarschijnlijk dolblij dat ze niet meer gestoord wordt door die ouders die haar zo dwangmatig liepen te troosten… Ze is huilbaby-af. Vlak voor mijn verlof erop zit.
 

 

Imago

Op mijn eerste werkdag maak ik mijn afgepeigerde hoofd metersdik op. Ik heb een gesprek met de nieuwe baas. Hij moet de omzet gaan verdubbelen en is volgens mijn collega’s een lul van de bovenste plank. Ik ben nog niet zo in de stemming voor enige vorm van prestatie. Eerst informeert hij hoe het gaat. "Goed!", roep ik geforceerd.  

“Ik hoorde van je collega’s dat je een huilbaby had.” 

“Ja,” zeg ik met een vette smile, “maar dat probleem hebben we verholpen hoor hahaha.” Dan begin ik snel en quasi-enthousiast over mijn ideeën voor ons nieuwe fonds. Imago is immers het halve werk. Hij onderbreekt me: “Weet je, meld je nog maar een maandje ziek.” Lieve help, klets ik zo uit mijn nek? 

“En als de bedrijfsarts belt, zeg je dat je bekkenpijn hebt ofzo, verzin iets, maakt niet uit. Dan kun jij bijslapen. En je kind een beetje leren kennen.” 

 

Wat een schat, ik kan hem wel zoenen! Totaal verrast sta ik weer buiten. Mijn verlof is opnieuw begonnen. Tessel, opgepast, hier komt je ontspannen moeder. Nu ga ik jou eens even moe maken.