Nienke (38) kreeg twee keer een postnatale depressie: 'Een derde keer overleef ik niet'

Veel moeders hebben na de bevalling last van 'baby blues'. Door de heftigheid van de bevalling en de grote dosis hormonen die er vrijkomt, krijgen de vrouwen last van stemmingswisselingen, een somber gevoel, huilbuien en slaapproblemen. In de meeste gevallen gaat dit vanzelf weg, maar bij 10 tot 20 procent kan het nog maanden aanhouden. Dan spreek je van een postnatale (of postpartum) depressie. Elke vrouw kan het krijgen, maar waarom de een het wel krijgt en de ander niet is niet bekend. Ook treedt het niet op bij elke bevalling. Zo kan een vrouw na bevalling één geen last hebben en na bevalling twee een postnatale depressie krijgen. De 38-jarige Nienke werd bij zowel haar eerste als tweede kindje getroffen.

Lees ook: Beth (21): 'Ik wist niet dat ik zwanger was van een tweeling totdat ik beviel'

Smijten met de afstandsbediening

“Mijn beide zwangerschappen verliepen heel goed. Ik had nergens last van, tot de kinderen ter wereld kwamen. Ik was somber, had nergens zin in en kon niet genieten van mijn kindje. Bij de eerste keer dachten de artsen dat ik PTSS had, omdat de bevalling heel heftig was. Na een aantal maanden ging ik gewoon weer aan het werk. Ik was moe en enorm prikkelbaar. Ik kon uit elkaar knappen om het kleinste meningsverschil met mijn man. Dan explodeerde ik en smeet ik met de afstandsbediening. Toen zei mijn man: dit klopt niet, je moet hiermee naar de dokter. Ook ik realiseerde me dat ik hulp moest vragen. Ik kreeg de diagnose postnatale depressie van de psycholoog. Ik kreeg EMDR, cognitieve gedragstherapie en ging aan de antidepressiva. Na ruim twee jaar ben ik er weer helemaal bovenop gekomen.”

Klote-gevoel

“Toen ik zwanger was van de tweede, wisten we dat er een kans was dat ik opnieuw depressief zou worden. De dag na de keizersnede wist ik gelijk dat het weer fout zat. Bovenin mijn maag voelde ik een gevoel van angst. Verder was ik gelijk somber, ik had weinig energie. Bot gezegd was het gewoon een zwaar klote-gevoel. Het voelde alsof het niet bij mij hoorde. Alsof ik mezelf als het ware kon openritsen en het gevoel eruit kon halen.”

“Hoewel ik gelijk wist dat ik weer een postnatale depressie had, verzweeg ik het nog even voor mijn man en familie omdat het zo'n teleurstelling was voor mij. Pas thuis, in het weekend erop, heb ik het verteld. Ik kreeg gelijk weer antidepressiva tegen de stemmingswisselingen en slaappillen tegen de slaapproblemen. Mijn man bleef thuis van zijn werk, omdat ik niet alleen thuis mocht blijven en hulp nodig had bij het verzorgen van de kinderen.”

Duistere gedachtes

“De tweede keer waren de gevoelens heftiger dan bij de eerste. Ik was extra bang. Ik maakte me nog meer zorgen dat ik het allemaal niet goed deed. Ik was ook stikjaloers op andere moeders. 'Waarom kunnen zij het wel en ik niet?' De gevoelens bevlogen me des te meer. Nare gedachtes sloegen als een golf over me heen. Ik wilde het liefst vluchten. Ik dacht dan: 'als ik nu met de kinderwagen door een rood stoplicht loop, dan ben ik er ten minste vanaf'. Diep van binnen wist ik dat ik het nooit zou doen, natuurlijk.”

Wondermiddel nodig

“Mijn jongste is nu bijna 4 jaar. Ik slik nog steeds antidepressiva, maar ben momenteel aan het afbouwen. Ik zit nu op de 80 procent, dus ik ben er bijna. Toch vraag ik me af of ik ooit weer de Nienke word die ik was. Ik was altijd van niet lullen, maar poetsen en nu vind ik het spannend om alleen met de kinderen thuis te zijn terwijl mijn man een half jaar in het buitenland zit. Ik heb echt een wondermiddel nodig om weer helemaal mezelf te worden. Ik wil mijn kids voor geen goud kwijt, ze zijn mijn alles. De liefde die ik voor ze heb en zij voor mij zorgen ervoor dat ik weet dat ik een goede moeder ben en ook ben geweest tijdens de postnatale depressie. Dat ik de liefde niet voelde betekent niet dat deze er niet was, dat wist ik gelukkig. Maar de wanhoop en ellende van die periode, dat gun ik niemand!

Nooit meer zwanger

“Een derde kind gaat er nooit komen. Het mag en het kan ook niet. Mijn huisarts heeft na de tweede keer gezegd: 'Je moet ervoor zorgen dat je nooit meer zwanger raakt. Dat overleef je niet'. En zij heeft gelijk. Het zou gestoord zijn als we nog aan een derde beginnen. Mijn grootste angst is dat ik te diep zou zinken. Na de bevalling van mijn dochter dacht ik niet serieus over zelfmoord, maar het schoot af en toe door mijn hoofd: 'laat er iets gebeuren, dan ben ik er ten minste vanaf'. Ik voelde me zo lamlendig. Ik hield het niet vol om zo te leven. Dat trok ik gewoon niet. 

Trots

“Ik geniet inmiddels van het gezinsleven.  Ik wíst wel dat ik van mijn dochter hield, maar ik voelde het niet. Pas twee jaar na de bevalling kreeg ik echt kriebels voor haar. Het is heel cliché, maar waar: je moet echt eerst van jezelf houden, dan heb je pas energie voor een ander. Ik ben wel heel trots op mezelf op waar ik nu sta. Ik ga nog steeds vooruit.”

Kijk voor meer informatie over postpartum depressie op de website van MIND. Heb jij zelf ervaring met PND en wil je hier anoniem met een professionele hulpverlener over praten? Bel, chat, mail of app dan met MIND Korrelatie via www.mindkorrelatie.nl.

Lees ook: Desiree (21) verloor haar drieling na 20 weken zwangerschap: 'Ik schreeuwde het uit'

Dit artikel verscheen eerder op Ze.nl.