Yasmine (20): 'Ik werd op mijn 15e in Palestina uitgehuwelijkt'
Het is bijna niet te geloven, maar het gebeurt nog steeds: tienermeisjes die door hun eigen ouders worden uitgehuwelijkt op veel te jonge leeftijd. Het overkwam Yasmine (20). Vijf jaar geleden werd zij met een smoes meegenomen naar Palestina, waar haar oma en moeder een huwelijk voor haar regelden.
Vermoord
“Als kind woonde ik met mijn moeder en twee zussen in Chicago. Mijn ouders zijn van oorsprong Palestijns, geboren in Jeruzalem. Toen ik vier maanden oud was, werd mijn vader doodgeschoten bij een gewelddadige overval op zijn benzinestation. Nadat dat gebeurde verhuisden mijn moeder, mijn zussen en ik naar het huis van oma om daar te wonen.”
Muziek en make-up
“Ik keek altijd gigantisch tegen mijn oudste zus op, adoreerde haar. Ze was gek op popmuziek en make-up, waar mijn oma en moeder een hekel aan hadden. We waren islamitisch opgevoed, en hoewel we geen hoofddoeken hoefden te dragen in het dagelijks leven, moesten we dit wel als we naar de moskee gingen. Zoveel herinneringen heb ik niet meer van mijn zussen, maar mijn oudste was idolaat van Usher. Toen ze dertien was kocht ze een poster van hem waarop hij afgebeeld was zonder shirt. Erg lang heeft ‘ie niet aan de muur gehangen. Toen mijn oma de volgende dag de poster zag trok ze ‘m kwaad van de muur.”
Grote koffers
“Ik herinner me ook nog dat mijn zussen ‘op vakantie’ gingen naar Palestina. Tenminste, dat is wat mij verteld werd. Er stonden grote koffers klaar en allebei mijn zussen moesten huilen bij het afscheid. Ik huilde ook, maar meer omdat ik boos was dat ze weggingen. Waarom lieten ze me achter? Met wie moest ik nu ’s nachts naar de radio luisteren? Ik ging er altijd vanuit dat ze terugkwamen, dus toen mijn moeder me vertelde dat ze in Palestina wilden blijven, werd ik nog bozer. Ik miste ze ontzettend.”
Lees ook: Marissa (28) is geboren met een reuzenmoedervlek: 'Ik werd voor Dalmatiër uitgemaakt’
School
“Toen ik klaar was met middle school, drong ik mijn moeder aan mij aan te melden bij een high school. Elke keer als ik vroeg of ze dit al gedaan had, was het antwoord kort: ‘Nog niet’. Totdat ze in juli vertelde dat ze me in wilde schrijven bij een meisjesschool. Er was alleen één probleem: er was een wachtlijst, waardoor ik online lessen zou moeten volgen. In september was iedereen van mijn leeftijd naar een high school, behalve ik. Elke dag werd ik om 10 uur wakker om vervolgens niets anders te doen dan tv te kijken, schoon te maken en het eten helpen klaarmaken. Ik was verveeld. Ondertussen vond mijn moeder het heerlijk dat ik thuis was. Ze vond het belangrijk dat ik leerde om een ‘goede huisvrouw’ te zijn. Ik haatte het als ze dat zei, want dat was wel het laatste wat ik wilde.”
“Mijn laptop was mijn enige vlucht, Facebook was de enige manier om in contact te blijven met mijn vrienden. Ik maakte een account aan met een valse naam, zodat mijn ouders er niet achter konden komen en kletste elke dag online met mijn vrienden. Elke keer als ik aan een vriend vertelde dat ik niet naar school ging, reageerden ze hetzelfde: ‘dat is illegaal!’. Ik wist het wel, maar dit was wat mijn moeder wilde.”
Vriendje
“Een keer vroeg een jongen mij mee uit. Ik kende hem nog van middle school. Ik vond het zo spannend en antwoordde dat me dat leuk leek. Ik vertelde mijn moeder dat ik naar mijn 24-jarige nicht ging. Zij was de enige die ik op mocht zoeken buitenshuis én ze was heel cool, ze beloofde dat ze het spelletje mee zou spelen. Ik ging naar haar huis waarna zij me bij het winkelcentrum afzette. Ik had het zo naar mijn zin! Ik vertelde de jongen wel dat mijn moeder zo streng was, en dat ze niet eens wist waar ik was. Hij reageerde gelukkig heel relaxed. Ik had in een jaar tijd niet zoveel plezier gehad. Aan het einde van de avond zei ik hem dat we contact zouden houden via Facebook en ik zweefde zo ongeveer naar huis. De volgende avond keek ik tv in de huiskamer toen de deurbel ging. Mijn moeder deed open en ik hoorde zijn stem. “Is Yasmine thuis?” Ik verstijfde. Mijn moeder begon direct te schreeuwen: “Wie ben jij en waarom ben jij hier?” “Ik ben Yasmine’s vriendje.” Ik stond achter mijn moeder en probeerde hem weg te wuiven. ‘Ga weg! Alsjeblieft! Ga weg!’ probeerde ik te seinen. Mijn moeder dreigde de politie te bellen, sloeg de deur dicht en stuurde mij naar mijn kamer. Een paar dagen later zei ze: “Pak je koffers, we gaan naar Palestina om je zussen op te zoeken.”
My Mom Took Me Overseas and Forced Me Into Being a Teen Bride https://t.co/jKlAPcVpFW pic.twitter.com/gaGT1HRMxs
— Seventeen (@seventeen) 13 oktober 2017
Ramallah
“Ik ben ooit een keer in Palestina geweest toen ik tien jaar oud was. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn zussen toen gezien heb, het enige wat ik nog weet is dat het stoffig, zanderig en droog was. Niks groen, ik vond het verschrikkelijk daar. Daarbij spreek ik alleen maar een klein beetje Arabisch, wat er gesproken wordt. Mijn moeder zei dat we een maand zouden gaan, maar ik geloofde haar niet. Op de heenweg naar het vliegveld vroeg ik haar om de retourtickets te laten zien. Ik wilde zien dat die er was. Gelukkig was die er, en ik voelde me meteen beter. Toen ik aankwam in Ramallah en mijn zussen zag, was ik niet eens enthousiast. Ik kan echt niet geloven dat ze me jaren geleden in de steek hadden gelaten. Nu waren ze allebei getrouwd en hadden ze kinderen. Na een paar uur ging het al iets beter en vertelde ik ze zelfs over mijn date, waar we hard om moesten lachen.”
Ontmoeting
“Na ongeveer twee weken werd ik door mijn zussen apart genomen. We zaten in een kamertje met z’n drieën toen ze me begonnen op te maken en mijn haar te doen. Ik mocht nooit make-up dragen, dus ik vond het wel cool. Toen ik vroeg waarom, antwoordden ze dat ik een van hun vrienden zou ontmoeten. Die vriend was in de twintig en kwam met zijn moeder en oom. In het Arabisch begon hij tegen me te praten, maar ik begreep er niet veel van. Het enige wat ik verstond was de vraag hoe oud ik was. “15”, antwoordde ik. Hij schrok. Nadat hij weg was vroeg ik mijn zussen waar die ontmoeting voor nodig was. Ze legden me toen uit dat er iemand voor mij gezocht werd om mee te trouwen. Na een week kwam er nog een man langs. Hij was een stuk kleiner dan ik en had een gebroken voortand. Iedereen vond hem een geschikte kandidaat. Ik vond het verschrikkelijk. Ik kon niet anders dan recht voor me uit kijken. Nadat hij weg was zeiden mijn oma en moeder dat ze vonden dat ik met hem moest trouwen. “Hij heeft een baan en een huis,” zeiden ze. Blijkbaar was dat alles wat nodig was. Ik was woest. Ik realiseerde me dat ik alleen naar Palestina was gehaald om hier te trouwen en me er achter te laten. Hoe kon ik terug naar Amerika? Ik wist van tv dat dit compleet illegaal was, ik moest alleen een manier bedenken hoe ik hier weg kon vluchten. Mijn zussen kon ik niet vertrouwen. Elke keer als ik tegen hen klaagde, reageerden ze dat het allemaal wel meeviel in Palestina.”
Verloving
“Toen ik mijn toekomstige man voor de derde keer ontmoette, verzamelden alle mannen zich op een kamer. Daar hoorde ik hem de verlovingspassage uit de Koran voorlezen, dit is een aankondiging van het huwelijk. Ik kon mijn tranen maar moeilijk inhouden. Mijn nachtmerrie werd werkelijkheid! Ik rende naar de badkamer waar ik niet kon stoppen met huilen. Hoe kon mijn familie mij dit aandoen? Ik wilde zo graag wegrennen, maar hoe? Mijn moeder had mijn paspoort en ik had geen geld. Ik bedacht verschillende manieren om dood te gaan. Alles was in ieder geval beter dan dit.”
Lees ook: Charlotte: 'Ik kauwde en spuugde mijn eten weer uit.'
Oma's plan
“Nadat hij wegging barstte ik in woede uit tegen mijn moeder. “Hoe kan je me dit aandoen? Ik ben je dochter!” riep ik uit. De tranen rolden over mijn wangen. Ik zag dat mijn moeder ook aangedaan was, ze huilde en schudde met haar hoofd. Ik denk dat ze zich wel schuldig voelde, maar ze vond dit echt de beste keuze. Ik voelde me zo verraden. Toen kwam mijn oma binnen en gaf me een flinke klap. “Respecteer je moeder!” riep ze, waarna ze zich naar mijn moeder draaide. “Zie je wel, dit heeft ze nodig! Hoe leert ze anders respectvol te zijn?” Toen begreep ik dat het mijn oma was die alles had geregeld.”
Kus
“De week daarna stond mijn huwelijk gepland. Ik vertelde mijn moeder dat ik sowieso een weg zou vinden om te vluchten. “Of je trouwt met hem, of je trouwt iemand die veel ouder en een stuk minder aardig is,” was haar antwoord. Van de ceremonie weet ik weinig meer, alles is als een grote waas aan me voorbij gegaan. Ik herinner me wel dat ik zijn wang moest kussen, maar dat weigerde ik. Aan het einde van de avond moest ik mijn eerste nacht met hem doorbrengen. Die was verschrikkelijk. Het enige positieve was dat mijn man geen agressieve of gewelddadige man was. Het had namelijk veel erger kunnen zijn. Ik gebruikte mijn migraine als excuus: die krijg ik als ik veel stress heb.”
Chatten in het geheim
“Die eerste week nam hij vrij en brachten we veel tijd door met zijn familie. Ondertussen bleef ik maar manieren te bedenken om hier weg te komen. En om dat te doen, had ik internet nodig. Toen hij na een week weer aan het werk ging, ging ik bij zijn moeder helpen met schoonmaken. Zij had een computer, dus toen ik haar vroeg of ik met mijn moeder mocht chatten, vond ze dat oke. In plaats daarvan logde ik in op Facebook en vertelde ik mijn verhaal aan een vriend die ook moslim is. Ik vertelde hem wat er was gebeurd en hij adviseerde mij de ambassade te bellen. Hij zocht zelfs het nummer voor me op. Mijn hart bonsde in mijn keel toen ik het nummer op een papiertje schreef en in mijn zak stopte.”
Telefoontje
“Na een tijdje, toen ik al mijn moed verzameld had, belde ik de ambassade met de telefoon die ik van mijn man had gekregen. Iemand met een Amerikaans accent nam op. “Ik ben een Amerikaanse burger!” riep ik, “mijn ouders hebben mij naar Palestina gebracht om hier te trouwen tegen mijn zin in, maar ik wil naar huis!” Het duurde even voordat de man aan de andere kant van de lijn antwoord gaf. “Wauw, dat is voor het eerst, een moment alstublieft.” Hij verbond me door met Mohammed, die mij op de namen van mijn ouders en mijn adres in de VS vroeg. Ik probeerde hem zoveel mogelijk bewijzen te geven dat ik een Amerikaanse staatsburger was, maar ik wist niet mijn social security nummer en had mijn paspoort niet. Hij antwoordde dat dat oke was, maar hij had wel bewijs nodig dat ik daadwerkelijk getrouwd was. Ik had geen idee waar mijn huwelijkscertificaat was. Toen hij ook nog naar de naam van mijn echtgenoot vroeg realiseerde ik me opeens: ook dat wist ik niet. Mohammed zou me terugbellen als hij alle informatie geverifieerd had. In de twee maanden daarna belde hij me een aantal keer. Na een maand belde hij me met het nummer van een taxicentrale en het adres van een hotel. Ik moest daar de volgende dag om 11 uur ’s morgens zijn.”
Vluchten
“De volgende ochtend, toen mijn man naar zijn werk was, stopte ik al mijn spullen in een koffer en belde het nummer dat ik had gekregen. Maar toen bedacht ik me dat ik mijn eigen adres niet eens wist. Met de taxi aan de lijn probeerde ik hem zo goed en kwaad als het kon naar mijn locatie te sturen. Hij kon me niet vinden, dus ik rende naar de grote straat in de buurt. Ondertussen bidde ik dat niemand me zou zien. Gelukkig vond de taxi me en bracht hij me naar het hotel. Daar waren de mensen van de Amerikaanse ambassade.”
Papieren
“Met hen ben ik naar de ambassade in Jerusalem gegaan waar ik de hele dag bezig was met het invullen van papieren om in een pleeggezinprogramma terecht te komen in de VS. Ik had geen idee wat dat precies inhield. Daarna bracht een diplomaat me naar het vliegveld, samen met twee bodyguards. Diezelfde nacht zat ik op het vliegveld naar Philadelphia. Toen ik vervolgens van Philadelphia naar Chicago moest vliegen, zat ik naast een jongen in het vliegtuig. Hij was in de twintig en onderweg naar een vrijgezellenfeest. Toen hij me vroeg hoe oud ik was en ik “vijftien” antwoordde, zei hij dat ik veel te jong was om in mijn eentje te vliegen. Hij zou eens moeten weten.”
Reputatie
Op het vliegveld in Chicago moest ik een half uurtje wachten en logde ik in op Facebook. Ik had twee accounts, eentje voor mijn familie en een geheime voor mijn vrienden. Ik logde in op mijn familieaccount om te zien of zij nog contact hadden geprobeerd te zoeken. Mijn zus had me een brief van drie kantjes gestuurd, waarin stond dat ze me nooit meer wilde zien, dat ze me haatte en dat ik voor haar niet meer bestond. Ik was er kapot van. Er was ook een groepchat tussen mijn twee zussen, mijn moeder en mijn tante. “Yasmine is weggelopen”, begon de chat. Het hele gesprek ging over hoe ik hun reputatie had verknald, maar niemand maakte zich druk om hoe het met mij ging.”
Rechtszaak
“Vanaf het vliegveld in Chicago werd ik opgehaald door een vrouw uit Illinois, bij haar heb ik zes maanden gewoond. Het klikte niet erg tussen mij en haar, maar het was allemaal beter dan mijn situatie in Palestina. Na twee weken in Amerika was de eerste hoorzitting tussen mij en mijn moeder. Toen ik haar zag, verstijfde ik. Ze maakte geen oogcontact, niks. Ze deed net alsof ik niet bestond. Ik voelde me boos, maar ook zo verdrietig. Na een paar maanden moest ik tegen haar getuigen. Mijn moeders advocaat liet foto’s zien van de bruiloft en zei: “Je ziet er gelukkig uit! En je moeder vertelde dat je graag wilde trouwen.” Ik moest aan een ruimte vol vreemde mensen vertellen dat ik die lach fakete om te overleven en dat mijn moeder dondersgoed wist dat ik niet wilde trouwen. Na die dag werd ik officieel een beschermeling van de staat Illinois.”
Pleeggezin
“Op dat moment ging ik weer naar school. Maar omdat het niet boterde tussen mij en mijn pleegmoeder, ging ik naar een ander pleeggezin. En weer naar een ander pleeggezin. Tieners zijn niet gemakkelijk te plaatsen en ik vond het moeilijk mijn draai te vinden. Voordat ik bij het laatste pleeggezin werd geplaatst, Carrie en Marvin Koenig, had ik mijn hoop verloren. Maar bij dit gezin voelde ik mij wel thuis. Ze hadden al twee biologische kinderen, allebei met een ontwikkelingsachterstand. Voor het eerst had ik het idee dat mensen mij begrepen. Toen ik er een jaar woonde vroegen ze of ze mij mochten adopteren. Ik was zo verrast! Ik dacht dat ik op mijn 18e uit huis zou moeten omdat ik dan volwassen zou zijn, maar dit voelde zo goed. Voor het eerst voelde ik me echt geliefd door een familie. Tuurlijk wilde ik dat.”
Nieuwe familie
“Ik ben echt onderdeel van hun familie. Hun kind. Mijn biologische moeder heb ik nog een keer in de rechtszaal gezien. Carrie had haar gevraagd om kinderfoto’s van mij mee te nemen. Dat had ze gedaan en dat vond ik lief. Maar het was een koude uitwisseling, ze bleef compleet uitdrukkingloos. Met mijn zus heb ik sinds een paar maanden weer contact. Ze gaf toe dat ze had gewild dat zij zo moedig was geweest om te doen wat ik had gedaan. Nu begrijp ik waarom ze zo boos was: mij was het gelukt om daar weg te komen, haar niet.”
De toekomst
“Ik ben net klaar met high school en ga massacommunicatie studeren. Ik wil iets met computers doen, computers hebben mijn leven gered. Wat ik ook ga doen in de toekomst, ik ben allang blij dat het MIJN keuze is: wat ik draag, wie ik wil daten en wie ik uiteindelijk wil trouwen.”
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in Seventeen Magazine.
Lees ook: Ben jij een bitch tegen je partner? Wij weten waarom (en dit kun je er tegen doen)
