Agnes (26) sneed zichzelf: ‘De pijn zorgde voor rust in mijn hoofd’
Jezelf snijden om even niets te voelen. Het klinkt tegenstrijdig, maar voor Agnes (26) was het jarenlang de manier om met haar verdriet om te gaan. "De pijn was een manier om te kunnen ontsnappen aan vervelende gevoelens en zorgde voor rust in mijn hoofd."
“Het begon allemaal toen ik een jaar of zestien was. Ik had geen problematische jeugd, hoorde bij de populaire meisjes op school en had lieve ouders. Toch voelde ik me in die tijd vaak heel verdrietig. Op een gegeven moment pakte ik een nagelknipper en begon mezelf daarmee te snijden. Ik kan me nog goed herinneren hoeveel pijn het deed, maar die avond voelde ik me niet meer verdrietig en sliep ik als een roosje. De pijn gaf me rust. Het was zo prettig dat het verdriet naar de achtergrond verdween!"
Ontsnapping
"Vanaf die eerste keer wist ik dat ik een manier gevonden had om te ontsnappen aan onprettige gevoelens en in de weken die volgden bleef ik mezelf elke avond snijden. Ik stapte over van het nagelschaartje naar een scheermesje en nadat mijn armen vol krassen zaten, waren mijn benen aan de beurt en daarna mijn buik. Het waren geen diepe krassen, want ik zorgde er goed voor dat ik niet te diep kraste. Het was nooit mijn doel om zelfmoord te plegen, dus moest ik goed opletten dat ik niet te ver ging. Ik deed het snel met korte krassen na elkaar. Toch waren ze wel zichtbaar. ”
“Ik deed mijn best om de krassen te bedekken met kleding, maar toen het zomer werd viel het mijn moeder op dat ik me wel heel warm kleedde. Ze droeg me op om iets anders aan te trekken en toen dat erg lang duurde kwam ze mijn kamer binnen. Daar stond ik in mijn ondergoed. Ze schrok zich kapot toen ze al mijn littekens zag en belde meteen de dokter. Vanaf toen ben ik in de wereld van de geestelijke gezondheid terecht gekomen. Therapie hielp eigenlijk maar een klein beetje, de anti-depressiva deed het meeste. Na een lang traject ben ik gediagnostiseerd met bipolaire stoornis, angsstoornis, persoonlijkheidsstoornis en depressie. Daarna kon ik echt werken aan herstel. Ik moest leren om op andere manieren om te gaan met pijn en verdriet."
Veel onbegrip
"Mijn omgeving vind het lastig om ermee om te gaan. Zij kunnen vaak niet begrijpen waarom het zo prettig is om jezelf pijn te doen. De vriendinnen die ik nu nog heb zijn op één hand te tellen en sommige familieleden zie ik niet meer, omdat het vaak zo ongemakkelijk was dat ik er geen zin meer in had. Mijn hele leven lang zal ik rekening moeten houden met mijn littekens. Als ik een mouw opstroop, krijg ik vaak meteen starende blikken of een vragenvuur. Daar heb ik lang niet altijd zin in. Zelfbeschadiging blijft wat dat betreft helaas een taboe."
Onder controle
"Ik heb geluk gehad dat mijn moeder er achter kwam, want ik weet niet hoe lang ik er anders nog in die mate mee door was gegaan. Hoewel ik er soms nog heel veel moeite mee heb om niét te snijden, lukt het me redelijk. De behoefte om mezelf pijn te doen is niet meer zo sterk aanwezig. Af en toe zit ik wel met gebalde vuisten op bed en moet ik mezelf dwingen om niet met het scheermes in de weer te gaan. Heel soms lukt het me niet en heb ik weer een paar verse krassen erbij. Het mes is in mijn ogen nog steeds de beste pijnstiller. Wel ben ik trots op de stappen die ik al heb gemaakt en hoop ik binnenkort helemaal gestopt te zijn met de automutilatie."
Ook je persoonlijke verhaal delen op Ze.nl? Mail naar michelle[at]ze.nl
