Leonie kreeg een kind met behulp van een eiceldonor: ‘Na 5.5 jaar mocht ik mezelf eindelijk mama noemen’

Zwanger worden is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Leonie kan daarover meepraten. Zij en haar partner probeerden in 2011 een kindje te krijgen, maar spontaan zwanger worden zat er voor hen niet in. Het koppel wendde zich tot de eicelbank en na meer dan vijf jaar ging hun wens eindelijk in vervulling: ze werden ouders. Aan Ze.nl doet Leonie haar verhaal. 

“Ik was nog maar dertig jaar toen ik in de overgang bleek te zijn. Zwanger worden zou hierdoor alleen nog maar mogelijk zijn via een donor. Nadat in 2012 de eicelbank in Utrecht werd opgericht, meldden mijn partner en ik ons meteen aan. Onze kinderwens was groot, maar de kans dat het zou lukken was zo klein.”

Eicellen van een vriendin

“Wachten op een oproep van de eicelbank voelde kansloos. De vraag naar een donor was vele malen groter dan het aantal donoren. Met een klein groepje naasten deelden we ons grote verdriet en de oorzaak van onze kinderloosheid. Eén van onze vriendinnen wilde ons helpen, maar toen de procedure haar duidelijk werd, zag ze er vanaf. Een half jaar later wilde een andere vriendin haar eicellen doneren, maar een teleurstelling volgde. We doorstonden twee IVF-procedures, maar de embryo’s nestelden niet in of ontdooiden niet goed waardoor we in maart 2015 een streep door het traject moesten zetten. Een derde poging kon onze vriendin niet aan en wij wilden haar dat ook niet aandoen. Niemand anders leek ons nog te kunnen helpen.”

Goed nieuws

“Nog altijd stonden we ingeschreven bij de eicelbank en na drie jaar wachten, kregen we eindelijk goed nieuws: we konden ons melden om de procedure te starten. Twijfel sloeg op dat moment toe. Na het afsluiten van het IVF-traject met onze vriendin voelde ik me zo ongelukkig en depressief. Dat wilde ik nooit meer meemaken. Ik voelde me net iets beter en mijn partner en ik stonden aan het begin van de adoptieprocedure. Ik vroeg me af of ik met nóg een teleurstelling kon omgaan. Uiteindelijk zijn mijn partner en ik er toch voor gegaan. Wat hadden we nog te verliezen?”

“Van tevoren hebben we veel afwegingen gemaakt. Ik heb er wakker van gelegen en heb veel op papier gezet. Kon ik een traject doorlopen waarbij de kans dat het niet lukt vijf keer groter is dan de kans dat het wel zou slagen? Kan ik wel een goede moeder zijn van een kindje dat niet honderd procent van mij is? En nog veel belangrijker: wat zou ons kind ervan vinden dat ik niet zijn of haar echte moeder ben? Een kindje krijgen met behulp van een eicel van een vriendin voelde anders: haar kenden we. We wisten hoe ze was en wat haar normen en waarden waren. De donor via de eicelbank is anoniem en blijft ook anoniem tot ons kind 16 jaar is. Het alternatief was adoptie, een proces waar we inmiddels ook inzaten. In dat geval zouden we een kindje krijgen dat helemaal niet van ons was. Als we voor eiceldonatie zouden kiezen, zou de helft nog van mijn partner zijn en zou het kindje met mijn bloed groeien en zich ontwikkelen.”

Zwanger 

“Ondanks alle twijfels, kwamen we steeds terug op hetzelfde: ik wilde zo graag zelf zwanger worden. We gingen op gesprek in het UMCU en na veel gesprekken, bloed- en zaadonderzoek kon mijn partner zaad inleveren en werden de donoreicellen ontdooid. Er ontstonden drie embryo’s waarvan twee zijn teruggeplaatst. De tijd tussen de terugplaatsing en de zwangerschapstest was zenuwslopend. Mag je hopen dat het dit keer wel lukt? Of moet je jezelf in bescherming nemen en ervan uitgaan dat het weer niet lukt? Twee weken later mocht ik de zwangerschapstest doen. Een superspannend moment met een onwerkelijke uitslag: ik was zwanger! Mijn partner en ik waren beduusd. Zou het dan echt zo mogen zijn? Op de echo bij zeven weken zagen we een hartje kloppen. Ik kon alleen maar huilen: er zat een baby’tje in mijn buik!”

“Mijn zwangerschap verliep goed. Het was ontzettend bijzonder om mee te mogen maken en ik heb genoten van elk moment. Ik probeerde alles wat zich in mijn lijf afspeelde zo intens mogelijk te beleven. Ik vond het jammer toen de bevalling begon. Het idee dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit meer de bewegingen van een baby’tje in mijn buik zou mogen voelen, maakte me verdrietig. Maar ik ben zo ontzettend blij, gelukkig en dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.”

Geboorte

“Verdriet en zorgen overheersten tijdens de bevalling. Onze zoon had in het vruchtwater gepoept, hij kon de weeën niet aan en mijn ontsluiting kwam niet op gang. Hij werd met een keizersnede op de wereld gezet en moest meteen de couveuse in omdat hij vies vruchtwater in zijn longetjes had gekregen. We mochten hem in de eerste dagen erna wel vasthouden met huid-op-huidcontact, meer dan dat zat er vanwege zijn gezondheidsproblemen niet in. Tijdens de momenten dat we hem mochten vasthouden, voelde ik enorm veel liefde. Ik was intens gelukkig dat hij eindelijk bij ons was. Het was een enorme ontlading en er waren veel tranen van geluk: we hadden een zoon!”

“Na drie weken kon onze zoon zelfstandig ademen en mocht hij mee naar huis. Hij is inmiddels een aantal maanden oud en het gaat goed met hem. Hij is ontzettend vrolijk, groeit goed en ik kan hem nog steeds borstvoeding geven. Als hij mij of mijn partner ziet, begint hij meteen te stralen. Het is echt een geweldig ventje.”

Niet mijn kind

“De geboorte van ons zoontje is een lang gekoesterde wens die uit is gekomen, maar soms is er nog wel de worsteling dat hij niet helemaal van mij is. Mensen lijken altijd te moeten zeggen op wie een kind lijkt. Gelukkig lijkt onze zoon erg op mijn partner, maar toch raakt het me steeds. Als hij een karaktereigenschap laat zien is niets daarin van mij. Op die momenten vraag ik me af hoe het karakter van de donor is. We weten niets van haar, maar daar kan ik me wel bij neerleggen. Als we deze weg niet bewandeld hadden, had ik geen kind gehad. Toch had ik zo graag dingen van mezelf in hem willen zien. Mijn zoontje kan bijvoorbeeld net als ik niet stilzitten, maar hij kan dat niet van mij hebben. Dat geeft soms een wrang gevoel.”

“Ik vind het moeilijk dat we dit geheim met ons meedragen. Niet alleen voor onze zoon, maar ook voor de buitenwereld. Tien mensen weten de waarheid en daar hebben we bewust voor gekozen. Ik blijf een schaamtegevoel houden. Het puurste van mijn vrouw zijn werkt niet. Hoe triest is dat? Daarnaast houden we het geheim omdat we niet willen dat mensen nare opmerkingen naar onze zoon gaan maken of op ongepaste momenten hun mening aan ons kenbaar maken.”

De waarheid vertellen

“We zullen onze zoon de waarheid vertellen. Ik heb er al nachten van wakker gelegen hoe we dat het best kunnen doen. Het zal waarschijnlijk spelenderwijs gaan en niet als een grote onthulling pas als hij 16 jaar wordt. Ik ben bang dat hij me niet meer als zijn moeder zal zien. Hij wil de donor wellicht leren kennen en gaat misschien zelfs van haar houden. Waar blijf ik dan? Ik kan dit gevoel en deze gedachten delen met mijn partner en twee vriendinnen. Zij ontkrachten mijn angst, maar het gevoel blijft. Ik probeer het moederschap zo goed mogelijk te doen, zodat hij na het nieuws ooit zal zeggen: maar jij bent en blijft gewoon mijn moeder hoor!”

“Desondanks ben ik zo ontzettend dankbaar dat hij er eindelijk is. Na meer dan vijf jaar wachten mocht ik eindelijk een lief ventje in mijn armen houden. Ik hou zoveel van hem en ben blij dat ik deze intense gevoelens mag ervaren. De eerste keer dat ik tegen onze zoon zei: ‘Mama moet heel even wat pakken’, barste ik in tranen uit. Ik mocht mezelf mama noemen, daar had ik nooit van durven dromen.”

Nog een kindje

“We hebben nog één embryo over die is ingevroren en we gaan binnenkort opnieuw naar het UMCU om het traject weer te starten. Ik kan me bijna niet voorstellen dat we nog een keer zoveel geluk mogen hebben. We zijn intens gelukkig met onze zoon, maar nu ik weet hoe bijzonder zwanger zijn is en hoe speciaal het is om een baby’tje te mogen krijgen, willen we dit zo graag nog een keer meemaken. Ons zoontje kan dan met een broertje of zusje, die net als hij van een donor is, wellicht gevoelens delen. Dat maakt het voor ons misschien ook wat makkelijker. Het zal weer een slopende en spannende periode worden, maar we gaan het aan!”

Momenteel is er een groot tekort aan eiceldonoren in Nederland waardoor de eicelbank in Utrecht haar wachtlijst heeft gesloten. Wil jij meer weten over het donorschap? Klik dan hier voor meer informatie.   

Lees ook: 
Joan is eiceldonor: ‘Ik wil anderen helpen om een gezin te stichten’