Joan is eiceldonor: ‘Ik wil anderen helpen om een gezin te stichten’

Veel dames denken pas na over hun vruchtbaarheid wanneer ze zwanger willen worden. Maar wat nu als jij geen goede eicellen blijkt te hebben en je kinderwens in duigen valt? De 35-jarige Joan zag hoe ongelukkig dit mensen kon maken en besloot haar eicellen te doneren.

“In 2015 maakte ik de beslissing om mijn eicellen te doneren. Een aantal van mijn vriendinnen zijn ongewenst kinderloos en ik merkte hoe ongelukkig ze hiervan werden. Het ontregelde hun leven. Op internet las ik over eiceldonatie en ondanks dat ik gesteriliseerd ben na de geboorte van mijn zoontje bleek ik geschikt als donor.”

“Voordat ik de donatie doorzette, dacht ik goed na over wat dit zou betekenen voor mij en mijn eigen kind. Eicellen doneren kan niet meer anoniem en de kinderen die met jouw eicel worden verwerkt kunnen je opzoeken. Hoe zou ik het vinden als ze op 16-jarige leeftijd opeens bij me op de stoep staan? Mijn eigen zoontje is nu vijf jaar en wanneer hij groter is zal ik hem wel vertellen over mijn donaties. Als dan ooit een van de kinderen contact met me opneemt, zijn ze van harte welkom en komt het voor mijn zoontje niet als een totale verrassing.”

De donatie
“Voordat ik kon doneren werd eerst gekeken of ik wel gezond was. Daarnaast had ik ook een gesprek met een maatschappelijk werker die erg inging op mijn motivatie om te doneren. Het is belangrijk dat je niet de verkeerde verwachtingen hebt bij de donatie. Zo moet je goed weten dat jij niets kan verwachten van het kind, maar dat hij of zij er op 16-jarige leeftijd wel voor kan kiezen om je te ontmoeten.”

“Nadat ik door de screening heen was, ging het proces erg snel. Ik moest naar het UMC in Utrecht waar ze me vertelden hoe ik de hormooninjecties zelf kon toedienen. Deze waren nodig om je eicelproductie goed op gang te brengen. Op basis van mijn te verwachte bloeding werd daarna een traject voor me opgezet.”

De ingreep
“Sommigen kunnen door de hormonen last hebben van moodswings, maar ik merkte hier vrij weinig van. Ik bleek veel eiblaasjes te hebben en hoefde hierdoor minder hormonen toe te dienen. Na een tijdje prikken, was het tijd voor de eerste ‘oogst’. Ik had een goede eerste keer en er werden wel 27 eitjes gehaald, normaal ligt dit aantal tussen de 5 en 10 eitjes. Bij de procedure verdoven artsen je vaginawand, maar de eiblaasjes in de eierstokken die ze moeten aanprikken voor de eicellen kunnen ze niet verdoven. De pijn viel gelukkig erg mee, ik dacht dat het erger zou zijn. Na de ingreep moest ik een week rust nemen en werd ik goed in de gaten gehouden door de artsen omdat de kans op tromboze na zo’n ingreep aanwezig was. In totaal heb ik ongeveer tachtig eitjes gedoneerd. Er zit wel een maximum aan de donaties vast en ik had inmiddels vier keer gedoneerd. Daarnaast had ik ook de maximum donatieleeftijd van 35 jaar bereikt.”

Kinderen
“Na zes maanden kunnen de eitjes gebruikt gaan worden. Je krijgt bericht wanneer er een baby uit jouw eicel is ontstaan. Hoewel mijn ongewenst kinderloze vriendinnen niet zwanger konden raken, besloot ik dat ik niet aan hen wilde doneren. Ik heb het wel overwogen, maar het leek me lastig om dan toch betrokken te zijn in het kinds leven. Ik wilde voorkomen dat ik me nog zou gaan bemoeien met de opvoeding wanneer ik het ergens niet mee eens was."

“Op dit moment zijn er nog geen baby’s geboren met mijn gedoneerde eicellen. Ik vind het wel een raar idee dat een ander later in principe mijn biologische kind(eren) gaat opvoeden. Soms ben ik weleens bang dat ze mishandeld worden en ze dan opeens bij mij op de stoep staan. Ik hoop dat die kinderen een mooie jeugd zullen hebben. Ik sus die nare gedachten door te relativeren. Ik heb mijn eicellen afgestaan met goede bedoelingen.”

Een brief
“Op hun zestiende kunnen de kinderen ervoor kiezen om mij te ontmoeten, tot die tijd is contact niet mogelijk. Wel heb ik een brief geschreven voor de kinderen die ze kunnen lezen als ze twaalf worden. Hierin staat waarom ik heb gekozen om te doneren en dat ik hoop dat hij of zij blij is en dat het goed met hem of haar gaat. Een foto mag niet bij de brief, maar ik omschrijf wel hoe ik er uitzie. Ik heb geprobeerd me te verplaatsen in een 12-jarige en heb dingen over mezelf verteld die ik dan zelf graag zou willen weten. Zo vertel ik over mijn hobby’s, wat mijn lievelingseten is en dat ik nooit ergens de weg kan vinden.”

Toekomst
“Ik zou het erg leuk vinden als ik in de toekomst de biologische kinderen kan ontmoeten, maar het is geen must. Als ze me een keer willen zien is dat prima, maar als ze elke week op de koffie willen komen zijn ze ook welkom. Ik laat dat echt volledig aan het kind over.”

“Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn donaties. Er is wel een moment geweest waarop ik eventjes mijn bedenkingen had. Zo kwam ik na een van mijn donaties een vrouw tegen die graag nog een derde kind wilde via de eicelbank. Toen dacht ik wel even: moet ik dááraan meewerken? Ik had altijd in gedachten dat mijn eicel bij een stel terecht zou komen dat nog helemaal geen kinderen had. Maar door te relativeren zet je dat uit je hoofd. Ik ben nu heel blij dat ik dit heb kunnen doen voor anderen.”

Momenteel is er een groot tekort aan eiceldonoren in Nederland waardoor de eicelbank in Utrecht haar wachtlijst heeft gesloten. Wil jij meer weten over het donorschap? Klik dan hier voor meer informatie.  

Lees ook: 
Sophie probeert al vier jaar lang zwanger te worden: ‘Ik heb steeds minder hoop’