Coming out van Lies (21) was zeer heftig: 'Ik begon mezelf te snijden'

Nog steeds worden homo's, lesbiennes of biseksuelen niet altijd en overal getolereerd. Toen Lies (inmiddels 21) er op jonge leeftijd achter kwam dat ze lesbisch was, begonnen klasgenootjes haar te pesten. “Ik begon mezelf te snijden om de pijn in mijn hoofd minder te hoeven voelen.”

Lees ook:  Non-binair, genderfluid, cis: 11 belangrijke gender termen en hun betekenissen

Verliefd op een meisje

Op haar 14^e werd Lies verliefd op een meisje. Ze voelde zich vreemd, dacht dat het wel over zou waaien en negeerde het gevoel, voor zover dat mogelijk was. Ze durfde destijds niet aan zichzelf toe te geven dat ze wel degelijk verliefd was op een meisje. Steeds als ze naar haar keek maakte haar hart een sprongetje en wanneer ze met elkaar praatte kreeg ze maar weinig nuttige woorden uit haar mond. Iedere dag dacht Lies aan haar en haar hart brak dan ook compleet toen het meisje naar een andere school ging. Vanaf dat moment had Lies door dat ze niet alleen op mannen viel.

Gepest

“Ik durfde er niet over te praten en een jaar lang wist niemand ervan af. Ik dacht dat dat het beste was. Totdat ik verliefd werd op mijn beste vriendin. Ik kreeg de drang om het tegen haar te zeggen. Omdat het mijn beste vriendin was, vertrouwde ik haar volledig. Het vertrouwen bleek misplaatst, want toen ik het eenmaal aan haar had verteld, wist al snel de hele school het. "Jij bent toch lesbisch?", werd er gevraagd. "Dat jij hier durft te lopen!" of "Pot!". Ik lachte het weg en deed alsof het me niets deed, maar van binnen brak ik. Niet alleen door de reacties, maar ook door het vertrouwen dat mijn beste vriendin had geschonden. In de dagen die daarop volgden ben ik een paar keer buiten opgewacht. Ze sloegen en schopten me en van mijn zelfvertrouwen bleef weinig over. Ik trok het niet meer en om mezelf in te dekken kreeg ik een relatie met een jongen. Ik wilde op deze manier laten zien dat iedereen wel degelijk fout zat. Het pesten moest stoppen en ik merkte dat ik me beetje bij beetje weer wat zekerder begon te voelen."

De puzzelstukjes vielen op z’n pek

"In de tijd dat ik met mijn vriendje afsprak begon hij mij steeds vaker te zoenen. Ik merkte dat ik het niet fijn vond. Eerder smerig. Het uitmaken durfde ik niet. Ik was bang dat hij kwaad zou worden en kreeg gaandeweg spijt dat ik de relatie was aangegaan. Ik vormde ook een steeds groter schuldgevoel naar hem toe. Een paar weken later besloot ik het dan toch uit te maken.” Vanaf dat moment vielen voor Lies pas echt alle puzzelstukjes op z’n plek: ze is niet bi, maar lesbisch. “Ergens voelde deze constatering als een opluchting, maar doordat ik ermee gepest werd voelde het steeds meer als een ziekte die ik moest zien te overleven. De kinderen uit mijn klas vonden het niet oké, zélfs niet wanneer ik grofweg ontkende dat ik op meisjes viel. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan en er brak een steeds donkerdere periode aan. Ik begon mezelf te snijden om de pijn in mijn hoofd minder te hoeven voelen.”

Lies zat op voetbal en keek iedere week uit naar het moment dat ze het veld op kon. Het was voor haar de enige uitlaatklep die ze nog had en kon haar depressieve gedachten op zulke momenten voor even aan de kant zetten. Maar de momenten waarop er geen voetbal was, lag ze op haar bed te malen over zichzelf. Ze gaf zichzelf de schuld van alles en durfde er met niemand over te praten. Dit monde uit in een enorm gevoel van eenzaamheid. Na enige tijd besefte Lies dat dit zo niet langer kon en nam opnieuw een vriendin in vertrouwen.

Opgelucht

“Ze bood me een schouder om op te huilen en maakte duidelijk dat ik te pas en te onpas mijn ei kwijt kon bij haar. Het voelde fijn en heel langzaam verdwenen mijn depressieve gevoelens. Toen ik eindelijk de ballen had om het mijn ouders te vertellen, leek het alsof ik opnieuw in een zwart gat viel. De reactie van mijn ouders was: “Ach, het zal wel een fase zijn joh”. Daarna hebben we het er niet meer over gehad. Ik had ontzettend gehoopt dat ze me zouden steunen, erover zouden willen praten en het zouden begrijpen, maar dit zat er helaas niet in. Gelukkig duurde dat zwarte gat niet voor lang want ik was er klaar mee me zo te voelen. Ik besloot het aan de rest van mijn vriendengroep te vertellen en blij verrast was ik toen ik merkte dat ze het helemaal geen ding vonden. Hierdoor begon bij mij het kwartje te vallen: ik ben gewoon zo, dit ben ik. Mijn vriendengroep liet me inzien dat het oké is en vanuit dat oogpunt besloot ik helemaal uit de kast te komen. Het was de laatste dag voor de zomervakantie toen ik het voor de klas vertelde aan iedereen. Met trillende handen en knikkende knieën vertelde ik dat ik lesbisch was, maar de spanning ebde langzaam weg toen iedereen ontzettend positief bleek te reageren. Opnieuw was ik blij verrast. Zo kan het dus ook.”

“Dit is wie ik ben”

“Een nieuwe periode brak aan, een periode die in het teken stond van mijn vriendin. Het voelde vertrouwd. Dit is wie ik ben en dit is wat ik wil. Inmiddels is lesbisch zijn voor mij de normaalste zaak van de wereld. Net als dat de een hetero is, ben ik lesbisch en daar is niks vreemds aan. Inmiddels heb ik mijn ouders er ook over gesproken. Ze vinden het geen probleem, maar moeten nog wel even aan het idee wennen dat ik nooit met een jongen thuis zal komen. Alles is toch nog goed gekomen en dat kwam omdat ik ben gaan praten met mijn echte vrienden.”

Het verhaal van Lies staat ook op Coming Out Zone, een website waar iedereen zijn of haar verhaal kan doen over het uit de kast komen.

*Dit artikel is eerder verschenen op Ze.nl.

Lees ook:  Wat is Big Dick Energy? Rihanna en Máxima hebben het wel, maar Wim-Lex en Kanye West weer niet