Ria: 'Ik las in het dagboek van mijn christelijke dochter dat zij lesbisch is'

“Daar zat ik dan. Te midden van de puinhopen van mijn 17-jarige dochter. Of moet ik zeggen: de puinhopen van haar leven? Mijn gedachten gaan terug naar die ene avond. Daar stond ze, haar wijsvinger waarschuwend opgeheven. ‘Dit schrift, mam, mag je nooit lezen. Dit is geheim.’ En ik beloofde het. Maar tijdens het schoonmaken schoot het door me heen: welk geheim is nu te groot voor een moeder?”

“En toen, na het ramen zemen en het wassen van de gordijnen zat ik daar, met de geheimen van mijn dochter op schoot", vertelt Ria. "Hier en daar las ik een stukje, over haar vertrouwen in God, haar Vader, over haar verdriet en zelfs over zelfmoordideeën. Ik bladerde terug en las daar de oorzaak van deze verdrietige ideeën: ‘Ik ben verliefd! Op een meisje…’ Verdoofd klapte ik het schrift dicht. Ik zette het terug in de kast zoals ik het had gevonden. Mijn hart schreeuwde… Wat een eenzaamheid, wat een verdriet. Ik bad tot God dat Hij mijn kind hier doorheen zou helpen. Wat er toen door me heen ging? De schok, het ergens toch al geweten hebben. De toekomst die mijn kind zou gaan beleven, heel anders dan ik verwachtte en hoopte.”

Zelf praatte Ria met niemand over deze ontdekking. "Ik zocht informatie op internet over homofilie en ondertussen bad ik. Hele dagen had ik contact met Vader en vertelde Hem over mijn zorgen. Over dat ik hoopte dat Hij haar zou beschermen tegen pijn, eenzaamheid en verdriet. Ik besloot Vera niet met mijn ontdekking te confronteren. Ik wilde wachten totdat zij zelf toe zou zijn aan haar coming out. Zes maanden heb ik met het geheim rondgelopen. Als verwerking kroop ik achter mijn computer op zolder en schreef het verhaal op. Dit hielp me door deze tijd heen.”

“Waarschijnlijk ben ik in die tijd niet mezelf geweest, maar mijn man en kinderen hebben nooit iets gevraagd. Voor mezelf was ik ver weg, in een diep dal én op een hoge berg. Alleen met God. En zo werd deze moeilijke tijd van eenzaam verwerken een rijke tijd met Vader. Ik bestookte de hemel met vragen. Hadden we als gezin al niet genoeg te dragen? Moest dit er echt nog bij? Ik was heel bang dat mijn man dit niet zou accepteren. Zijn relatie met Vera was zo beroerd af en toe, hij liet zó weinig merken dat hij van haar houdt dat zelfs ik er weleens aan twijfelde. Zes maanden lang zat ik in onzekerheid - tot die ene avond.”

Na het eten, rond half zeven, liet het geluid van de deurbel Ria schrikken. "Ik deed open en keek in het gezicht van Peter, clubleider van Vera en evangelisatiemaatje van mijn man. Hij zou samen met hem de deuren langsgaan. Maar er moest eerst nog wat besproken worden… Eerst plofte Peter nog op de bank, maar al snel vroeg hij me mee te lopen naar de gang. Hij wilde iets bespreken. Daar zei hij: ‘We gaan even naar boven, Vera wil je iets vertellen.’ En het zweet brak me uit.”

“Ik liet mezelf op Vera’s bed ploffen en deed een stil gebed naar de hemel. Vera begon haar verhaal. Haar laptop deed het die week niet en de computer beneden was al bezet toen zij voor school aan de gang moest. Ik had geopperd dat ze maar achter mijn computer moest gaan zitten - nooit verwacht dat ze in mijn spullen zou gaan snuffelen. Ik had mijn verhaal erg goed opgeborgen… Maar ze had het gevonden. Ze had het stukje over haar geheim geopend en was flauwgevallen. Met in gedachten dat ik het wist. Vera was lijkbleek aan tafel gekomen voor het avondeten. Ze at weinig en was direct na het Bijbellezen en het gebed weer naar boven gegaan. Nu weet ik waarom ze zo deed. Ze wist dat ik het wist. En toen ging om half zeven die deurbel. Ze had Peter als haar vertrouwenspersoon gebeld.”

Na deze onthulling zaten Ria en Vera verbaasd en verbijsterd naast elkaar. "Ik bood mijn excuses aan, welke ze gelukkig heeft geaccepteerd. Wat een opluchting. Ook Vera was opgelucht. Ze vroeg hoe ik het vond: heel heftig, heel zwaar. Maar ik zou mijn dochter nooit alleen laten. Ze mag zijn wie ze wil zijn.”

“Wat me verraste was de reactie van mijn man. Al toen ik naar beneden kwam vroeg hij het: ‘Zo, is Vera uit de kast gekomen?’ Het overviel me. ‘Je zit niet voor niets ruim een uur boven met Peter en Vera.’ Opluchting, hij wist het… Ook bij Vera zag ik opluchting. Ze vroeg hoe haar vader het vond. Hij bleef vaag, en nadat ze de vraag drie keer had gesteld hielp ik haar. ‘Vera wil gewoon weten of je van haar houdt en dit kan accepteren.’ Zijn antwoord? ‘Ja, meisje, ik hou van jou.’ Erover praten doet hij niet. Nog steeds lijkt het alsof het accepteren oké is, maar erover praten is taboe.”

“Tegenwoordig zitten we iedere avond te praten over het hoe en waarom. God zal Vera er doorheen helpen, ook in moeilijke tijden. Als haar vriendinnen gaan trouwen of ze tante wordt bijvoorbeeld. Vera praat inmiddels met veel professionals. Een vrouw waar ze mee sprak vroeg haar of ze genezen wilde worden. Genezen? Ze is toch niet ziek? Ook heeft ze gesproken met een man die er geen geheim van maakt dat hij homo is. Toen ze wegging voor dat gesprek, kreeg ik de gedachte dat Vera het misschien wel mis zou hebben over haar gevoelens. En misschien hij ook wel. Wat als het wat zou worden tussen hen? Ik schudde de gedachte weg… Het was immers niet zo, en het zal ook niet zo worden. Tenzij God wonderen doet. Maar daar klamp ik me niet aan vast. Ik heb er intens voor gebeden, dat wel.”

In de maatschappij

“Ik weet dat er mensen zijn die iedereen over één kam scheren, mensen die in de Bijbel lezen dat God een hekel heeft aan ‘mannen die met mannen liggen’. En dan direct veroordelen, zoals een dominee deed tijdens de club. Hij sprak over 'die vieze homo's'. Maar er zijn zo veel mensen die daar juist tegen strijden. Mensen die worstelen met deze gevoelens", vertelt Ria. "Ik vind dat die dominee best zijn eigen mening mag geven, maar wel gerelateerd aan Gods eigen woorden: ‘Mij liefhebben en je naaste als jezelf’. Ook al zijn mensen homo, lesbisch of bi, het is onze roeping deze mensen lief te hebben en voor ze te zorgen. Hierin heeft de dominee ontzettend gefaald. De pijn die ik hierbij voel, maakt het moeilijk om voortaan naar hem te luisteren als zijnde een dienaar van God.”

“Zo zijn er nog meer dingen. Toen ik met Vera naar de huisarts ging vanwege haar menstruatiepijn, kreeg ze de pil voorgeschreven. De arts legde uit hoe de pil als voorbehoedsmiddel werkte. Ik vertelde hem dat dit nog niet van toepassing is… Dit flapte er zo uit. Ik schrok van mijn eigen woordkeuze: nog niet? Nooit! Nu niet, nooit niet. Natuurlijk loop ik achter en ben ik de ouderwetse moeder die haar kinderen voorhoudt dat seks voor het huwelijk niet iets is wat God wil. Maar toen dit door de arts zo keurig voorgekauwd werd, kwam het even keihard binnen.”

“Dat Vera lesbisch is, is niet het einde. Ze is niet ernstig ziek, niet stervend, nog steeds is ze een gezellige meid die bij ons woont en van ons houdt. En gelukkig lukt het die gedachten vast te houden. Ik wil me er niet meer door laten beïnvloeden. Ik laat het los en laat het achter me, het belangrijkste is nu dat Vera zichzelf gaat accepteren zoals ze is. En dat wij haar accepteren en van haar houden zoals ze is. Ze weet dat God haar Vader is en voor haar zorgt. We leven in een wereld vol gebrokenheid, dat merkt Vera aan den lijve. Maar er is uitzicht: Jezus belooft een terugkomst met een nieuwe hemel en aarde. Zonder gebrek, zonder beperking, zonder zonde en zonder homoseksualiteit. Dat geloof ik vast en zeker!”

Wil je meer weten over het verhaal van Ria en haar dochter? Kijk dan op Verauitdekast.blogspot.nl. 

Lees ook onze vorige real life verhalen.