Annemiek werd aangerand door haar buurman: 'Ik woon nog steeds naast hem'

Thuis is een plek waar je je bovenal fijn, veilig en vertrouwd moet voelen. Maar wat als je buurman misbruik maakt van dit vertrouwen? Het gebeurde Annemiek. Zij wilde een eenvoudig praatje maken met de man die al jaren naast haar woonde, toen hij haar tot haar schrik en verbazing aanrandde. "Het ergste is dat ik nog steeds naast hem woon..."

Annemiek is een alleenstaande moeder en verhuisde ongeveer zeven jaar geleden met haar twee zoons naar een rijtjeshuis in een dorp. Ze kwam te wonen naast een wat ouder stel van rond de 70 jaar. Haar buurman was altijd een erg aardig en meelevend typje. "Ik heb een aantal operaties achter de rug en hij vroeg altijd hoe het met me ging, toonde interesse. Hij hielp me met mijn schutting en ik kreeg zelfs een televisie van hen. We waren niet heel close, maar hadden dus wel goed contact en maakten altijd een praatje.

Aangerand

"Na ongeveer zeven jaar fietste ik 's ochtends een rondje door het dorp", vertelt Annemiek. "De buurman was zijn hond aan het uitlaten en ik kwam hem tegen. Ik stapte af om een praatje te maken. We hadden het over mijn kinderen, dat was nog het ergste. Plots stapte hij naar voren om me te feliciteren met mijn zoon die geslaagd was voor zijn examens, maar in plaats van een hand te geven legde hij zijn hand op m'n sleutelbeen. Het voelde wat vreemd, maar ik wuifde mijn gevoel weg, ik dacht: het zal wel. Toen ik na enkele ogenblikken mijn fiets wilde pakken om verder te gaan, deed hij plots een stap naar voren, pakte m'n borsten beet en zei: "Lekker, zo groot!" Ik schrok me rot en stond aan de grond genageld. Ik begon te stamelen en kon niets anders uitbrengen dan "Wat..?!" Hij ging ongestoord verder. "Lekker groot zeg!" Ik reageerde: "Doe effe normaal, mafkees!" Alsof hij toen pas besefte wat hij deed, zag ik de schrik in zijn ogen. Hij boog z'n hoofd en zei dat hij dat niet had moeten doen. Ik was compleet in shock, sprong op mijn fiets en fietste naar huis. Thuis begon ik te trillen als een rietje en toen er later visite kwam, barstte ik in huilen uit.

Politie

Annemiek vond dat ze dit niet zomaar over haar kant kon laten gaan, en belde ze de politie. "Er kwamen twee vrouwelijke agenten met me praten. Ze hebben bij m'n buurman aangebeld, terwijl zijn vrouw thuis was." Helaas ontkende Annemieks buurman. "Volgens hem was het niet de bedoeling dat dat zou gebeuren; hij gaf als verklaring dat hij iets op mijn t-shirt aan wilde wijzen, ik voorover bukte en hij toen per ongeluk mijn borsten aanraakte. Vervolgens gaf hij als verklaring dat ik 'nogal uitdagend gekleed' was! Ongelofelijk! Zijn vrouw zei niets en heeft me al die tijd ontweken." De politie vroeg later of ik aangifte wilde doen. Ik twijfelde even, maar bedacht me toen dat ik geen getuigen heb en absoluut geen zin had in een buurtonderzoek. Ik zou er niets mee opschieten. Bovendien krijg ik dan alleen maar stress, en ik wil dit juist rustig verwerken."

Psychisch verwerken

Psychisch heeft deze gebeurtenis veel impact gehad op Annemiek en haar kinderen. "Ik heb hem daarna lange tijd niet gezien, zo liet hij zijn hond bijvoorbeeld uit via de achtertuin. Toch bleef de gebeurtenis bij mij knagen. Ik heb wel een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster, maar daar ben ik niets mee opgeschoten. Nachten lag ik ervan wakker: ik was zo boos en vedrietig. Op een gegeven moment ging ik ook aan mezelf twijfelen: was ik dan toch te aardig tegen hem geweest? Totdat ik hem plots tegenkwam bij het winkelcentrum. Ik dacht: en nou ben je van mij. Ik ben op hem afgestapt, trillend op mijn benen, en vroeg waarom hij het had gedaan. Of hij enig idee had voor impact het op mij heeft gehad. Hij antwoordde in eerste instantie dat hij het in een vlaag van verstandsverbijstering deed, maar zijn toon veranderde al snel. Met boze ogen keek hij me aan en brieste: "Waarom ben je niet naar mij toegekomen en belde je de politie? Ben je gek ofzo? Ik sta voor gek bij de buren. Je had bij mij moeten komen om te praten!" Ik had al snel door dat dit gesprek op niets uit zou lopen. Ik nam hem het voorval kwalijk, hij nam mij kwalijk dat hij voor gek stond bij de buren.

Nog steeds buren

Na dit alles heb ik contact opgenomen met de woningbouwvereniging voor een ander onderkomen. Ik wilde weg. Helaas, een andere woning zou ik pas krijgen als de situatie levensbedreigend zou zijn. Ik vertrouw er maar op dat mijn trauma zal slijten. Ik heb geleerd meer op mijn hoede te zijn, ook als je denkt iemand te kennen. Het heeft me alert gemaakt."