Aron: ‘Ik kreeg een vuurpijl in mijn enige goede oog’
Vuurwerk tijdens Oud & Nieuw: we kunnen ons bijna geen jaarwisseling voorstellen zónder. Velen kunnen niet wachten tot de klok twaalf uur slaat om vervolgens voor tientallen of soms zelfs honderden euro's aan knalwerk de lucht in te sturen. Voor Aron van der Linden (30) ligt dit even anders. Hij kreeg op zijn dertiende een vuurpijl in zijn oog waardoor hij alleen nog zijn luie oog over had. "De eerste dokter die mij hielp zei dat ik dan maar niet naar buiten had moeten gaan."
Dat een ongeluk in een klein hoekje zit, kan Aron beamen. Op 31 december 1999 liep de jonge tiener een vriendje tegemoet die vuurwerk aan het afsteken was. “Veel mensen gebruikten voor die kleine vuurpijltjes geen verzwaarde flessen. Mijn vriendje legde de vuurpijl op de grond, maar ik had dat niet gezien. Bij het afschieten schoot de vuurpijl over de grond langzaam omhoog en ontplofte in mijn oog. Ik zag meteen niets meer."
Tekst gaat onder de foto verder
Foto: Richard Sinte Maartensdijk
Zijn goede oog
Op jonge leeftijd komt Aron erachter dat hij een lui oog heeft. De pleisters die hij erop kreeg rukte hij er vaak af, waardoor hij zijn luie oog nooit goed heeft getraind. Het drama was dus nog groter toen de pijl in zijn goede oog terecht kwam. Van artsen kreeg zijn moeder te horen dat ze ‘een blind kind’ had. “In het ziekenhuis probeerde ik de enorme digitale klok op het nachtkastje naast me te lezen, maar zelfs dat lukte niet.”
Wat voor Aron als een extra klap voelde, was dat hij normaal áltijd een vuurwerkbril droeg. “Mijn broer en ik werden altijd uitgelachen omdat we die bril droegen. Ik smeekte mijn moeder of ik dat jaar alsjeblieft die stomme bril niet op hoefde te zetten. Ik gaf toe aan de groepsdruk en wilde dat ding niet meer op.” Aron dacht na zijn ongeluk voor altijd slechtziend te blijven, maar gelukkig begon Arons luie oog na een paar maanden verbetering te tonen. "Dit was heel bijzonder. Ik had namelijk een lui oog en was 'al' dertien jaar. Het is niet gebruikelijk dat een lui oog het dan nog gaat doen. De doktoren spraken van 'een wonder'. Inmiddels zie ik met behulp van een contactlens bijna 100 procent met mijn goede oog.” Hoewel dit voelde als een echte overwinning, moest voor Aron het moeilijkste nog beginnen.
Dagelijkse struggles
“Dat je door één oog niet kunt zien, is rot. Maar het allerergste van het ongeluk is de onzekerheid over mijn uiterlijk die hierbij kwam kijken. Mijn hersenen kunnen mijn blinde oog niet goed vertellen wat recht is. Daardoor wijkt mijn oog af naar buiten. Voor een puber is dat echt vreselijk. Ik had constant het idee dat mensen alleen maar naar mij keken omdat ze mijn oog zo raar vonden. Als een meisje naar mij keek dacht ik: 'Kijkt ze nou naar me omdat ze mij leuk vindt of omdat ze vindt dat ik een raar oog heb?' Dat soort gedachten gingen de hele dag door mijn hoofd.”
"Voor een deel zit die onzekere puber nog in mij”, bekent Aron. "Ik herinner mij nog steeds alle nare opmerkingen over mijn oog. Ook haat ik het om op foto’s te staan. Ik ben er nooit tevreden over en kijk altijd meteen naar mijn slechte oog. Sommige mensen zeggen dat ze het niet zien, maar ik zie het direct.”
Arons oog wijkt verticaal momenteel tien graden af. Aankomend jaar laat hij dit corrigeren. Dit zal de vierde operatie zijn aan zijn oog na het ongeluk. "Een dokter uit het oogziekenhuis heeft mijn oog twee keer mooi recht kunnen zetten. Na de eerste operatie is mijn oog echter snel weer naar buiten gaan staan. In 2012 is mijn oog voor de tweede keer recht gezet. Nu blijft hij horizontaal redelijk goed staan. Aangezien het niet mogelijk is horizontaal en verticaal tegelijk te corrigeren, laat ik mijn verticale afwijking aankomend jaar doen.”
Oud en Nieuw
Na zijn ongeluk zeventien jaar geleden heeft Aron Oud en Nieuw nooit meer een leuke dag gevonden. “Het is niet zo dat ik elk jaar emotioneel word, maar ik sta er wel altijd bij stil. Ik blijf oudejaarsdag meestal thuis en als ik naar buiten ga, doe ik een vuurwerkbril op. Van mijn huis tot de kroeg blijft de bril op tot ik binnen ben. Ik ben als de dood voor vuurwerk en blijf het liefst binnen.”
Gelukkig zit de dertigjarige Aron niet bij de pakken neer. Zijn blinde oog heeft hem zelfs een leuke artiestennaam opgeleverd. Drie jaar geleden begon Aron met DJ’en en vorig jaar begon hij ook met het produceren van muziek. Een artiestennaam kon natuurlijk niet uitblijven en daarom noemt de DJ zichzelf One Eyed Jack. “Ik probeer van mijn negatieve ervaring toch iets positiefs te maken."
