De controle over het loslaten

Iedereen kent de Crystal Clear-reclame wel, met de slogan ?Women in Control?. Ik dacht jarenlang dat ik zo?n ?woman in control? was. Maar uiteindelijk was ik dat helemaal niet en bleek ik de controle volledig kwijt te zijn.

Een belangrijk aspect van anorexia was voor mij de controle. Ik had de controle over mijn eetgedrag. Althans, dat dacht ik. Ik bepaalde precies wát ik at, wanneer ik at en hoeveel ik at, maar eigenlijk was het de anorexia die al deze keuzes maakte. Toen mijn grote liefde voor koken zich begon te ontwikkelen, kon ik ook nog eens bepalen hoe het bereid werd - en dat vond ik maar al te fijn.

 

De controle liep parallel aan dwangmatigheid. Ik moest tussen bepaalde tijdstippen ontbijten, lunchen en dineren, en na bepaalde tijden mocht ik niets meer eten, tot de volgende maaltijd of activiteit. Als dat onverhoopt wel voorkwam, beïnvloedde dit mijn humeur en kwam alles in de knoop te zitten. Dit resulteerde weer in bewegingsdrang en compensatiegedrag. Zat er te weinig tijd tussen twee maaltijden? Dan zat er niets anders op dan bij in ieder geval één maaltijd minder te eten.

 

De controle en dwangmatigheden namen mijn hele leven in beslag. De hele dag moest ik nadenken over alle keuzes, dilemma?s en regels die gerelateerd waren aan eten. De laatste tijd gaat het steeds beter en in het weekend van 14 en 15 mei heb ik een grote doorbraak gehad: ik heb kunnen loslaten.

 

Controle en dwangmatigheid zijn bij mij niet alleen terug te voeren op mijn eetgedrag, maar op alles. De zaterdagavond begon met pannenkoeken, wat altijd iets lastiger is dan ?normaal? avondeten. Maar dit keer bleek het geen enkel probleem. Die avond gingen er een aantal mojito?s in tijdens een festival (alcohol = calorieënbom = vijand) en toen kwam de eerste grote overwinning.

 

 

Als een malle heb ik staan dansen. Ik kan me niet meer herinneren hóe, maar het was heerlijk. De rest van de wereld en zijn mening kon me even helemaal niets schelen. Ik voelde me gelukkig en dat maakte mijn vriend duidelijk ook gelukkig. Loslaten is fijn, en niet zo eng als ik jarenlang dacht.

 

De dag erna ging ik voor het eerst van mijn leven naar Walibi Holland. Ter illustratie: ik heb praktisch een fobie voor achtbanen (eigenlijk voor alle attracties) en ik heb hoogtevrees. Doel: in de Robin Hood en in de Goliath. Ik ben in beide geweest, ware het niet dat ik direct weer uit de Goliath ben gerend, omdat ik het toch niet aandurfde. Wel ben ik in de Robin Hood geweest, en in een attractie waarvan ik riep dat ik het nooit zou doen (de Space Shot, waarbij je gelanceerd wordt tot zestig meter).

 

De lunch die dag was een kaasbroodje, en zonder enige kopzorgen heb ik dat naar binnen gewerkt. Al met al een hoop angsten die overwonnen zijn: als ik zulke grote angsten kan overwinnen, dan kan ik de angsten die leiden tot mijn anorexia ook overwinnen. Als ík de controle en dwangmatigheden kan loslaten, ben ík de baas over mezelf. Dan bepaal ík wat ík wil. Niet de anorexia.
________________________________________________________________________________________