Zij/hij: Ver weg verhuizen?

Relaties door Esther
Zij: Danny en ik wonen momenteel in de randstad. We werken allebei en dus hebben we een leuke starterswoning. Niet te ruim, de woning heeft bijvoorbeeld geen tuin, slechts een balkon, maar wat mij betreft is het prima. Mijn ouders wonen in de buurt, mijn zussen wonen in de buurt en de rest van mijn familie ook. Dat telt voor mij heel zwaar mee, het feit dat ik snel bij mijn familie kan zijn. Danny heeft dat totaal niet. Zijn ouders wonen sowieso in Limburg en verder heeft hij één broer met wie hij weinig contact heeft. Hij is niet zo?n familieman. Daarom is hij ook minder aan een plaats gebonden dan ik. Hij wil graag weg vanwege zijn werk. Ik heb mijn baan hier en heb het hier prima naar mijn zin. We hebben momenteel geen kinderen, maar dit is wel iets waar ik binnen een jaar of vier aan zou willen beginnen. En dat kan ook makkelijk in dit huis. We hebben één kamer over, dus wat mij betreft hoeven we hier nog niet weg?â?¨

Hij: Ik ben zelfstandig aannemer dus heb ruimte nodig, even heel kort door de bocht gesteld. Ruimte die we momenteel niet hebben. Ik zou graag een eigen plek hebben waar ik stenen en grond op kan storten en waar ik gewoon een beetje kan klussen in een schuur. Het huis waar we nu wonen is daar totaal ongeschikt voor. En wat doe je dan? Dan verhuis je, dat lijkt me een logische oplossing. Ik sta daar voor open, maar bij Linda is dit niet te bespreken. Zij wil erg graag dichtbij haar familie blijven wonen. Ik snap dat, maar het is geen optie om te verhuizen binnen de randstad. De huizen met de ruimte er omheen die ik nodig heb zijn daar allemaal ruim boven ons budget. Dus kom je uit bij huizen verder weg. In de buurt van Groningen of richting het oosten van het land. Daar staan prachtige vrijstaande boerderijen met zeeën van ruimte voor dezelfde prijs als ons huis hier! Dat is toch geweldig? Het lijkt mij geweldig om zoiets te bewonen, maar dat doe ik uiteraard niet zonder Linda. Zij wil haar baan hier niet kwijt, hoewel ik er van overtuigd ben dat ze daar makkelijk een andere baan kan vinden. Ze is administratief medewerker en die zijn door heel het land nodig. En haar familie kan wat mij betreft altijd op bezoek komen, ze kunnen ook blijven logeren. We zouden dan toch genoeg ruimte hebben, dus ik zie het probleem eerlijk gezegd niet zo!


Zij: Eigenlijk moet ik er niet aan denken om aan de andere kant van het land te wonen. Ik vind het mooi om landelijk te wonen, maar de gedachte dat ik niet meer op de fiets naar de stad kan racen benauwt me. Ik moet dan altijd met de auto en minstens een half uur rijden voor ik een beetje in de bewoonde wereld ben. En een avondje eten bij mijn ouders is er niet bij zonder er meteen een logeerpartij of een geheel weekend aan vast te plakken. Dat lijkt me niks, ik houd van de spontaniteit waarmee ik nu langs kan gaan. Ik zit echt een beetje met de handen in het haar. Danny wil erg graag weg en ik zie ook dat hij de ruimte nodig heeft voor zijn bedrijf. Hij werkt nu vaak met noodoplossingen en maakt vaak gebruik van de ruimte van vrienden, maar dat is natuurlijk geen goede oplossing. Een flinke tuin of schuur is eigenlijk een must voor zijn werkzaamheden. Verhuizen binnen de randstad is te duur en daardoor eigenlijk geen optie. Ik merk dat Danny steeds vaker chagrijniger is als hij in de knoop komt met zijn werk door het gebrek aan ruimte. Soms reageert hij alsof ik degene ben die de oorzaak is van het ruimtegebrek, maar dat vind ik oneerlijk.

Hij: Ik vind dat ze het gewoon een kans moet geven. Ik denk namelijk echt wel dat ze zou kunnen aarden in een andere plek. Natuurlijk moet je wennen aan een nieuwe plek, maar als je eenmaal je draai hebt gevonden, dan wen je vanzelf aan alle omstandigheden. Daarbij denk ik dat Lin het stiekem heel leuk zal vinden om landelijk te wonen. Soms, als we samen in bed lig en haar dan vertel over hoe het kan zijn met wat kippen en een leuke eigen kruidentuin, dan zie ik ook dat haar ogen voorzichtig beginnen te glanzen bij dat idee. Ik denk dat ze het eng vindt om zo?n grote stap te zetten, terwijl het naar mijn idee gewoon even doorzetten is.

Zij: Kortom, we zitten vast in deze situatie. We hebben er al heel vaak over gesproken maar komen er niet uit. Het speelt nu al zo?n 1,5 jaar en we zijn nog geen stap verder. Mijn ouders hebben ook al te kennen gegeven hoe jammer ze het zouden vinden als we verder weg zouden gaan wonen, wat het voor mij nog moeilijker maakt.

Ik hoop dat hier wat lezers/lezeressen zijn die ons misschien wat advies kunnen geven of misschien zelfs wel in hetzelfde schuitje hebben gezeten. Al het nuttige advies is welkom!