CD: Take That - Progress

In Groot-Brittannië ging de cd op dag één al 235.000 keer over de toonbank. Het lijkt er op dat de vijf mannen opnieuw alle records gaan verbreken. Vanaf afgelopen weekend is Progress ook in Nederland verkrijgbaar. Hoog tijd om de opvolger van The Circus (2008, zonder Robbie) eens van een review te voorzien dus. Volgens The Official Charts Company is Progress nu al de snelst verkopende plaat van de eeuw. Dat belooft veel goeds...

In 1995 kondigde Robbie Williams aan Take That te verlaten. De andere vier bandleden gingen nog een paar maanden met z'n vieren door, maar de definitieve break-up volgde in februari 1996. Tien jaar later was daar gelukkig een reünie. Twee albums volgden: Beautiful Word (2006) en The Circus (2008). De verkoopcijfers van deze cd's en bijbehorende dvd's braken alle records. Robbie Williams was op beide platen niet te horen. Dat maakt hij echter op Progress meer dan goed! In het eerste nummer The Flood, inmiddels al een paar weken uit op single, neemt mister Williams samen met Gary Barlow de lead vocals voor zijn rekening. En dat klinkt lekker!

 

En niet alleen het openingsnummer blijkt een knaller. Het tweede nummer SOS schalt ook meteen heerlijk de huiskamer in. De stijl is bijna elektro-dance. Het zal me dan ook niet verbazen als we dit nummer in menig discotheek gaan horen: een perfect dansnummer! Nummer drie Wait valt wat mij betreft in hetzelfde genre en is dus zeker niet minder lekker.

Robbie Williams bracht samen met Kylie Minogue ooit het nummer Kids uit. Ook op Progress vinden we een Kidz, maar dan met een z dus. Minder pop en commercieel dan het duet met Kylie, maar juist funky en krachtig. Ik moet me goed concentreren om te horen wie de vocals in dit nummer voor zijn rekening neemt. Maar volgens mij zijn de blikachtige stemmen (vervormd uiteraard) toe te kennen aan Robbie en Mark... interessant!

Waar ik net in de dansmood ben gekomen, is nummer vijf Pretty Things een rustiger nummer. Mooi, maar wel even wennen na de lekkere up-tempo nummers waar het album mee begon. Ik hoef me echter niet lang te vervelen, in nummer zes Happy Now gaan het tempo en de beat weer ophoog. En dit nummer doet zijn naam eer aan: een vrolijk deuntje waarvan je het refrein na twee keer horen al zonder moeite meezingt.
 
Underground Machine begint spannend. Een intro met veel stemmen, stevige gitaren en dan die stem die uit duizenden te herkennen is: Robbie Williams op zijn best. Dit nummer kon wat mij betreft zo van een solo-album van Robbie afkomen. Ook qua tekst zien we de hand van Robbie duidelijk terug in dit nummer. In What  Do You Want From Me? voert juist het handschrift van Mark Owen de boventoon. Het nummer gaat dan ook over de huwelijks- en drankproblemen die hij eerder dit jaar had. Wat mij betreft had hij die problemen voor zichzelf mogen houden, het nummer spreekt me veel minder aan dan alle andere nummers op het album.

Het album sluit af met Affirmation en Eight Letters. Affirmation is weer een lekker up-tempo nummer. Mijn voetjes gaan van de vloer! Eight Letters voert me terug naar het Take That van de jaren '90. Is 't bewust gedaan? Dat is immers de sound waar de mannen ooit zo bekend, begeerd en geliefd mee werden. En dan, net op het moment dat ik de plaat nog maar eens wil gaan afspelen is daar een welkome verrassing, in de vorm van de hidden track: Flowerbed. Funky en bijzonder, echt een nummer om heerlijk bij weg te dromen.

Na 20 jaar, 80 miljoen albums, 14,5 miljoen concertkaarten, 19 BRIT Awards, 13 nummer één-albums en 17 nummer één-singles zien we in Progress een volwassen popgroep. Samen en individueel hun sporen verdiend en met recht trots op dit nieuwe album. En of je in de jaren '90 nu wel of geen fan was: dit album is een aanrader! Al is het alleen maar om voor de spiegel te oefenen, zodat je op 18 juli in de Arena uit volle borst mee kunt zingen met álle nummers.

Progress
Take That
EAN: 0602527484747
Prijs: 12,99