The one that got away

Ik kende hem al veel langer. Van gezicht. Hij was één van the cool guys. Ook als je in een grote stad als Utrecht opgroeit, kent iedereen elkaar. Een stad is net een dorp, maar dan groter. Hij kwam op dezelfde feestjes, maar dan legaal. Wij kwamen daar als onzekere tienermeisjes dankzij dik aangezette make-up ook voorbij het goedkeurend oog van de portier.

Opkijkend tegen the cool guys. En de meisjes die bij het groepje hoorden. Wat ze dronken, welk merk spijkerbroek ze droegen, hoe ze dansten en vooral: wat hun relatie met de heren in kwestie was. "Ik zie hem nooit met een meisje," zei vriendin J. enthousiast. "Gaat L. met haar?" stamelde vriendin D. vol verbazing.

Vriendin D. had een heimelijke crush op L., één van the cool guys. Vriendin J. was verliefd op D., vriend van L. En ik? Ik was eigenlijk nooit zo met jongens bezig, bleu als ik was. Maar de beste vriend van L. en D., voorletter B., viel mij wel op. Nooit met meisjes, wat serieuzer van aard en druk bij de draaitafels (natuurlijk waren the cool guys vrienden van de dj).

Tijdens het schoolfeest voor de kerstvakantie was het raak voor vriendin D. Zij kreeg verkering met L., yes! En met de kerstvakantie voor de deur, zou dat veel samen buitenhangen betekenen. Buitenhangen met haar vriendinnen (wij) en zijn vrienden (slik...).

Ik stelde dat moment zo lang mogelijk uit. Waar een 17-jarige al niet druk mee kan zijn, een kerstvakantie lang. Tot ik de laatste zaterdag van de vakantie met een platonisch vriendje mee naar de platenzaak ging. Hij had platen nodig, want niet alleen de meisjes keken op naar the cool guys, ook de jongens van mijn leeftijd. Waardoor alle jongens in mijn klas dj wilden worden.

Ik bevroor op de drempel van de platenzaak. Alsof de naald van de plaat gehaald werd. Scratch. Daar stond hij, B., koptelefoon op zijn hoofd, meeknikkend op de beat. Shit, shit, shit! Wat moest ik doen? Omdraaien en weglopen? Nee, dat zou een scène geven en bovendien bijzonder onaardig zijn tegen mijn mannelijke klasgenoot. Er zat niets anders op dan de coole chick uit te hangen.

Ik stak mijn arm joviaal in die van mijn klasgenoot J. (die daar zichtbaar van genoot) en op mijn allerstoerst liep ik met hem door de platenzaak. Ik heb geen idee welke platen we bekeken hebben. Ik deed alsof ik B. niet zag en lachte een paar keer Prodent-achtig naar mijn klasgenoot. Alsof ik het he-le-maal voor elkaar had. In mijn buik vormde zich een knoop waar padvinders een moord voor zouden doen. Nooit was ik meer opgelucht een winkel te verlaten, waar ik pardoes de arm van mijn klasgenoot losliet. Waarop hij teleurgesteld zuchtte.

Thuisgekomen schoof ik aan tafel bij mijn ouders, maar ik kreeg heen hap door mijn keel. Na het avondeten logde ik zoals gewoonlijk in op CU2 (dat was een soort Hyves voor pubers, maar dan tien jaar geleden). Ineens knipperde er 'nieuw bericht'. Ik scrolde naar mijn profiel en weer werd mijn naald van de plaat gehaald. Een bericht van B.

"Wat een rare muzieksmaak heeft je vriendje, vreemde platen kocht hij," stond er. Geen -xxx-,  geen groetjes, alleen die ene zin. Maar over de geen kusjes of groetjes maakte ik me allerminst zorgen. Hij had me opgemerkt! Natuurlijk had hij me opgemerkt, maar hij had er zelfs een berichtje over gestuurd. En hij dacht dat klasgenoot J. mijn vriendje was. Wat natuurlijk mijn eigen schuld was, door die arm en dat Prodent-gehinnik.

Ik heb daarop nooit een bericht teruggestuurd. Wel zag ik hem vaker, hoewel ik inmiddels echt verkering had met klasgenoot J. Altijd bleef er een vreemde spanning tussen ons. Op de verjaardagen van mijn beste vriendin en zijn beste vriend, op feestjes, tijdens etentjes. Hij was de eerste die me feliciteerde na het behalen van mijn rijbewijs, bracht me thuis na een ruzie in de kroeg en hielp me tijdens het zoeken naar een stageplek.

Op een gegeven moment ging het slechter tussen vriendje J. en ik. B. bood een luisterend oor en we stuurden dagelijks mailtjes naar elkaar. Toen ik uiteindelijk de knoop doorhakte en het uitmaakte met J., zette B. me op de gastenlijst voor een feestje dat weekend. Bloednerveus was ik. Samen met een vriendin van buiten onze vriendengroep liep ik gespeeld zelfverzekerd de club binnen. B. was druk bezig bij de dj, as usual.

Tot hij me zag. Hij wenkte me en ik had geen idee wat er komen ging. Altijd had ik verkering gehad en was ik niet op zijn speelse manier van communiceren ingegaan. Ik had geen idee of dat überhaupt gemeend was, persoonlijk naar mij in het bijzonder of gewoon hoe een cool guy met meisjes omgaat. Hij groette me en terwijl ik naast hem stond zei hij, boven de muziek uit: "Dus het is uit met je studentenvriendje." Ik knikte. "Wat is je nummer?" vervolgde hij.

En ineens was het niet meer spannend. De plaat sloeg over (echt!) en terwijl hij snel de dj bijstond, liep ik weg. Ik haalde mijn jas en duwde de portier een euro in zijn hand. Jaren spanning, woordgrapjes in mailverkeer, stiekeme knijpjes of kietelen, opbouw naar wat iets groots en meeslepends had kunnen zijn, barstte als een bellenblaasbel uit elkaar.

Het ging ook uit tussen D. en L., buitenhangen in groepjes was niet meer hip, net als CU2 en ook B. raakte op de achtergrond. Andere feestjes, andere interesses, nieuwe relaties en inmiddels is het tien jaar geleden dat ik bevroor op de drempel van de platenzaak. Afgelopen week had ik een borrel. Vrienden van vrienden, je kent het. Met mijn huidige partner liep ik hand in hand naar de bar. Ineens zag ik in mijn ooghoek iets bekends.

Het was B., ook hij was op de borrel. Met een bijzonder mooi meisje. We glimlachten naar elkaar. Terwijl mijn vriend onze bestelling aan de bar doorgaf gebaarde ik "Hoe gaat het?" naar B. "Goed," stak hij zijn duim op. "Vriendje?" wees hij naar mijn wederhelft. "Samenwonen," deed ik met mijn handen een huisje na. "En jij?" wees ik naar zijn gezelschap. "Getrouwd," wees hij naar zijn vinger. We glimlachten. Toen knipoogde hij, heel plotseling, waarin alle spanning van de afgelopen 10 jaar verstopt zat, net voordat hij zijn arm om zijn vriendin, pardon, vrouw heensloeg en zich omdraaide.