De Nacht van Carice

Ik wilde dolgraag bij de Nacht van Carice op 4 juni zijn, omdat ik al een tijdje fan ben van de actrice. En fan is dan een groot woord, want na mijn Backstreet Boys-periode (zo'n 12 jaar geleden) heb ik besloten nooit meer fan van iemand te zijn. Maar ik zou fan van Carice kunnen zijn. Ik vind haar een geweldige actrice, ze is mooi, grappig en ik vond haar zowel als Bijenkorfverkoopster in Alles is Liefde als kankerpatiënte Carmen in Komt Een Vrouw Bij De Dokter geloofwaardig. Bovendien heeft ze een geweldige muzieksmaak zoals we allemaal konden zien bij het programma Zomergasten en nu tegenwoordig kunnen lezen in de Revu. Carice mocht daarom haar eigen 'nacht' organiseren. En dit werd er eentje met haar favoriete muziekstukken.

Mijn nacht van Carice
Op het hoekje van het enorme podium van Vredenburg zit Carice met Cornald Maas. Cornald interviewt de actrice in huiskamersfeer. Oude Chesterfieldstoelen, een glaasje wijn... Je zou bijna vergeten dat je met een groot publiek naar dit tafereeltje zit te kijken. Op het grote scherm zien we het gezicht van Carice, ze glundert en heeft er zin in. Laat mijn nacht met de mooiste muziek volgens Carice maar beginnen!

Het Orkest van het Oosten komt op. Onder leiding van Ivan Meijlemans speelt het orkest de mooiste klassieke stukken van onder andere Strauss, Sjostakovitsj en een mooie combinatie van klassiek en jazz van Gershwin. Voor iemand die alleen de Radetzky Mars (Tiet-en-kont uit Turks Fruit) kan herkennen, is dit best pittig. Maar de zaal is muisstil. Ik geloof dat we aan het genieten zijn.

Zodra het Orkest de laatste noten van Strauss speelt, schakelt het grote scherm weer naar het gezicht van Carice. De tranen staan in haar ogen. "Ja, bij zoiets hou je het toch niet droog!" zegt ze verontwaardigd.

Er is een pauze van een half uur waar we in het paviljoen luisteren naar filmische pianomuziek van Jeroen van Veen. Met een drankje komen we bij van de klassieke kost en ik besluit dat ik meer naar klassiek ga luisteren. Zoals Carice tijdens het interview met Cornald over een stuk van Sjostakovitsj al zei: "Het is zo mooi! Het is eerst lieflijk en romantisch en daarna wordt het steeds droeviger, net een film."

Na de pauze gaan we weer naar de grote zaal. Carice en Cornald nemen weer plaats in hun kleine huiskamertje op het hoekje van het podium. Dan komt Coparck op. Ik ken Coparck nog van hun kleine hitje A Good Year For The Robots en dat vond ik toen een geweldig nummer, dus ik ben blij dat ik ze nu live kan zien. Ze spelen een paar nummers en ik ben fan (ook al had ik mij voorgenomen dat...). Coparck buigt en de broertjes Arthur en Lucas Jussen komen op. Misschien ken je ze van De Wereld Draait Door. Ze waren daar te gast omdat ze pas 13 en 17 jaar zijn en piano spelen alsof zij klassieke muziek hebben uitgevonden. Het is prachtig en Carice vertelt dat ze een beetje verliefd op hen werd toen ze ze voor het eerst zag. We begrijpen het.

Mijn ontdekking van de avond
En dan komt daar de (voor mij) ontdekking van de avond: Josh Rouse. Een Spaanse singer-songwriter die ik met geen andere artiest wil vergelijken want oh, wat zijn zijn liedjes om te genieten. Misschien stiekem toch een kleine vergelijking: af en toe doet hij me denken aan Paul Simon. Alleen maar goed, want Paul Simon staat hoog op mijn lijstje van favoriete artiesten. Josh raakt me met zijn liedje Quiet Town, dat gaat over zijn dorpje in Spanje. En ik droom even weg naar Spanje, de zon, een wijntje...



Na een film van Charlie Chaplin met muziek van het Orkest van het Oosten, gaan we naar huis. De nacht gaat nog door, maar de treinen helaas niet. We moeten dan wel Rufus Wainwright missen, maar met een vol gevoel van klassieke muziek en de lieflijke liedjes van Josh Rouse stappen we dan uiteindelijk toch maar de bus in.