Het verhaal:
Jacques Perrin wilde na zijn de documentaire over vogels, Winged Migrants, de diepte in. De filmmaker maakte samen met Jacques Cluzaud de documentaire Oceans. Jacques en Jacques stellen wel dat Oceans geen documentaire is. "Oceans is een wildlife opera."
De diepe oceanen zijn plekken van grote mysteries en gevaren. Centraal staat dan ook in deze wildlife opera de vraag: "Wat is een oceaan?" Vier jaar lang filmen zorgde voor een antwoord. De grootste geheimen van de oceaan worden hier onthuld. 
Met de bijzondere filmtechnieken van de makers word je zo de onderwaterwereld in gesleurd. Ze filmden bijvoorbeeld de zeehonden door een waterbestendige koker met daarin een speciaal voor de film gebouwde camera de zee in te sturen. Deze koker was net zo snel en beweeglijk als de zeehonden. En om dolfijnen te filmen werd de camera achter aan een boot gehangen.
Waar je in 'normale' natuurfilms alleen de dieren in hun natuurlijke habitat ziet, gaat Oceans veel verder. Net als in voorganger Earth zie je wat de mens voor invloed heeft op de wereld. En daar word je nou niet bepaald vrolijk van.
En?
Ik ging de documentaire (pardon Jacques en Jacques, ik bedoel natuurlijk wildlife opera) bekijken. En ik heb nooit geweten dat er zo veel verschillende soorten dieren onder water leven. Net zoals ik ook nooit heb geweten dat ik zo kon genieten van een documentaire. Ik heb anderhalf uur met open mond naar het scherm gekeken. Met continu de vraag "Hoe kunnen ze dit filmen?!" in mijn hoofd. Want net als bij andere natuurfilms vroeg ik me af hoe de dieren in beeld zijn gebracht. Hoe film je het hol van een stokstaartje zonder dat het stokstaartje denkt: hier wil ik niet meer wonen, want er staat een camera in mijn slaapkamer? En dan loop je als cameraman nog geen gevaar. Maar hoe film je een leeuw dichtbij? Of in het geval van Oceans, hoe film je een haai? Dat waren dus zo'n beetje mijn gedachten tijdens de film.
Net als in een film met een verhaal leef je mee met de personages. In dit geval zijn de personages zeehonden, dolfijnen, krabben en zee-egels. Voor meiden die, net als ik, heel slecht kunnen tegen natuurfilms waarin een babyantilope niet ontkomt aan de klauwen van een leeuw... Twee woorden voor Oceans: babyzeehondjes en haaien.
Op ongeveer driekwart van de film willen de makers je wat duidelijk maken. Eerst laten ze je mooie beelden zien waar je in een soort van roes denkt: ja, de wereld is mooi en ja ik zou best eens een cursus duiken willen volgen. Maar dan laten ze zien wat wij (en dan wij in de zin van jagers) allemaal doen. En dat is niet leuk. Ze filmen onder andere de gigantische netten waar dolfijnen en schildpadden in vast komen te zitten. Een kijkje in de keuken van de haaienvinnenjacht. Waar jagers haaien vangen, de vinnen en staart van de haai afsnijden en de haai (levend) terug in de oceaan werpen.
En deze beelden werken, want de haaien waar je normaal gesproken geen sympathie voor op kunt brengen, vind je opeens zielig. Ik besloot dat ik nooit, maar dan ook nooit, haaienvinnensoep ga eten.
Oceans is een bijzondere documentaire. Mooie en ontroerende beelden van het prachtige onderwaterlandschap. Zeker de moeite waard om te kijken!
Oceans is vanaf donderdag 22 april in de Nederlandse bioscopen te zien.
