Is vriendschap een illusie?

Volgens de Van Dale is de definitie van het woord vriendschap: vriend·schap de; v -pen het bevriend-zijn.

Het bevriend zijn. Dat is nogal een vage term, vind ik zelf. Vriendschap overstijgt in ieder geval het kennissenniveau. Maar wat definieert vriendschap?

Als klein meisje had ik een best vriendinnetje. We spraken dit niet uit, maar waren altijd samen. Zij zat niet op dezelfde school, dus in de klas had ik ook nog schoolvriendinnen, waarvan een groot deel is meegegaan naar dezelfde middelbare school. Erg moeilijk om deze vriendschappen te onderhouden was het niet. Samen aan tafel in de kantine, slaapfeestjes of in een tussenuur naar de stad, dat was vriendschap.

Van de brugklas tot aan havo 5 maakte je ook nieuwe vrienden. Stadten, samen haar krantenwijk of mijn tijdschriftenwijk lopen, tienertoerkaart in de zomervakantie en natuurlijk naar de Megafestatie. In agenda's schreven we -xxx- aan elkaar en op wie we verliefd waren, inclusief de hartjes. De eerste zoen, schoolfeesten, een concert van de Backstreet Boys en kleding delen, dat was vriendschap.

Toen ging ik studeren en ook in je studententijd maakte je nieuwe vrienden. De introductieweek van de opleiding, deadlines, in het zonnetje op de Uithof en samenwerken in projectgroepen. De middelbare schoolkantine werd vervangen door koffie en lunch in de stad en schoolreisje door een studiereis naar Rome. Vriendjes werden relaties en ook dat gaf voldoende stof om over te praten. Samen stress tijdens het afstuderen, de vele stapavonden en met je OV lekker naar het strand, dat was vriendschap.

Een van mijn vriendinnen zei laatst: "Ik verwacht nu dat de mensen die ik om me heen heb verzameld, er over tien jaar nog zullen zijn. Er altijd zullen zijn." Ik denk dat ook. We bespraken vriendschap, hoe je gaandeweg vriendschappen verbreekt en er nieuwe opbloeien. Inmiddels, nu als eind twintiger, heb je een warme, hechte vriendengroep om je heen verzameld waar je de rest van je leven mee kunt en wilt delen.

Aan al mijn vriendschappen heb ik warme herinneringen. Zelfs verbroken vriendschappen. Ook aan ex-vriendinnen die mijn vriendschap voor lief namen en slecht over mij spraken. Als ik soms nog wat van ze hoor, dan denk ik aan de leuke tijd die is geweest, hoop dat het ze goed vergaat en haal mijn schouders op. Herinneringen zijn geen basis om een verlopen vriendschap nieuw leven in te blazen.

Dat klinkt misschien verdrietig, maar dat is het absoluut niet. Interesses liggen niet meer op één lijn en hoe cliché ook, je bent uit elkaar gegroeid. Ik denk dat iedereen dat wel herkent. En als je dan een contactpoging van zo iemand ontvangt weet je: dat wordt nooit meer hetzelfde. Als er ergens een deur sluit, gaat er een raam open en wie weet heb je nu andere vriendinnen waardoor je inziet wat echte vriendschap is.

Ik sluit mij aan bij de mensen die ik nu om mij heen heb. Sommigen stammen uit mijn basisschooltijdperk. Of van de middelbare school. Anderen uit mijn studententijd. En weer anderen heb ik via via leren kennen of zijn oud collega's geweest. En toch betekenen ze voor mij allemaal hetzelfde, waar en uit welke fase in mijn leven ze ook vandaan komen.

Vriendschap meet zich niet in historie, gebeurtenissen of tijdsduur. Hoewel iedereen wel weet wat vriendschap is, kan niemand het precies definiëren. Vriendschap is heel persoonlijk. Wat Henk Westbroek zingt moet hij zelf weten. Illusies zijn voor goochelaars en mijn vriendschappen zijn inderdaad dromen. Maar dan in het echt.

Wat is voor jullie vriendschap? Hebben jullie wel eens een vriendschap verbroken? Heb je daar spijt van, of juist niet? En heb je nu een fijne vriendengroep om je heen waarvan je hoopt en misschien zelfs verwacht dat ze altijd bij je blijven?