Ontvrienden

Ontvrienden noemen ze dat. Ontvrienden is hip. Het woord 'ontvrienden' is zelfs uitgeroepen tot 'het officiële Van Dale Woord van het jaar 2009'.

Excuse me? Ontvrienden? Net als ik denk dat we echt niet dieper kunnen zinken, gebeurt het dan toch. Noem het gewoon onvriendelijk. Sterker nog, ik vind het asociaal. En arrogant. Ik begrijp best dat er soms redenen zijn om iemand op te doeken, maar je hebt het hier wel over ménsen, niet over een overschot aan eten in de voorraadkast dat ver over de datum heen is en nodig eens weggegooid moet worden. Wees dan wat voorzichtiger met het accepteren of uitnodigen van mensen. Beter weigeren dan verwijderen.

Het gebeurt mij ook wel eens, hoor: *plop* en opeens staan er geen 673 hyvers op mijn pagina, maar 670. Drie minder in een dag tijd. Met zo veel vrienden, vage kennissen, oude klasgenootjes en vaste lezers van mijn schrijfsels die ik in het echte leven doorgaans niet ken, is dat op zich ook niet zo verbazingwekkend, laat staan dat ik er wakker van zou liggen. En bovendien is het lastig te achterhalen wie mij dan wel heeft 'ontvriend'. Ik kom er dan ook dikwijls bij toeval achter. Wil ik een vriendinnetje van vroeger (nota bene iemand die veelvuldig bij ons thuis over de vloer kwam en bij ons op de hoek woonde) of een oud klasgenootje weer eens krabbelen, om te vragen of kijken hoe het met haar gaat, is ze opeens weg. Maar niet weg van Hyves, ze is alleen weg van míjn Hyves. Huh?

Ja, in dat geval verbaast het me dan weer wel. Eerst ga je dan nog denken dat het aan jezelf ligt. Heb ik niet genoeg gekrabbeld? Heb ik te weinig interesse getoond? Nu doe ik dat niet meer, ik weiger de reden bij mezelf te zoeken. Want meestal kom ik tot de conclusie dat degene die me heeft 'gedumpt', zelf ook nooit een krabbeltje achterliet. En terecht ook, want ik vind dat geen verplichting. Iemand zomaar mailen, krabbelen, andermans blog lezen, is iets dat vrijblijvend en onbaatzuchtig zou moeten zijn. Ik heb er echt een pesthekel aan als mensen meteen iets terugverwachten en je iets gaan opleggen of je gaan claimen. Als het om vriendschap gaat, virtueel of in het echte leven, dan gaat dat wat mij betreft om de kwaliteit, niet om de kwantiteit. Liever twee keer per jaar eens echt lachen met een vriendin, dan iedere week elkaar verplicht opzoeken uit gewoonte. Liever één lieve krabbel van iemand in een half jaar, dan elke dag nietszeggende woorden. En in mijn geval is het ook onmogelijk om het leven van alles en iedereen keurig bij te houden, want dan zou ik helemaal niet aan schrijven toekomen.

Nee, ik ga me niet meer afvragen waarom er mensen zijn die je aanvankelijk nog uitnodigen of accepteren, om je met hetzelfde gemak weer weg te poetsen, want dat zijn die mensen niet waard. Mensen die zo met anderen omgaan, die vind ik niet leuk. En mensen die ik niet leuk vind, wíl ik niet eens op mijn Hyvespagina zien schitteren. En weet je wat? Voor hen komen er zo weer tien anderen. Die 670 wordt wel weer 673. En meer. En kijk, zo wordt mijn bureaula toch wel weer lekker opgeruimd; zo blijven alleen nog de leuke, vriendelijke, niet-arrogante, onbaatzuchtige, échte (al dan niet virtuele) vrienden staan die me nemen zoals ik ben. En ik hoef er helemaal niets voor te doen.